Ένας σωστός Αγωνιστής.

Γράφει η Έλλη Αλεξίου στο σημείωμά της "Να ένας σωστός Έλληνας!" για τον Γιώργη Κοτζιούλα το 1975, όταν πια μπορούσε κάποιος να γράφει και να ιστορεί στιγμές από το μεγαλούργημα της Εθνικής Αντίστασης.

'Οποιος θελήσει να κάνει κριτική θεώρηση στο θεατρικό έργο του Κοτζιούλα, θα πρέπει προτού αρχίσει την εργασία του, να 'χει καλά μελετήσει κι αμερόληπτα να 'χει εμβαθύνει στα προλεγόμενα του ίδιου του συγγραφέα. Τα προλεγόμενα μας κατατοπίζουν όχι μόνο στο ίδιο το περιεχόμενο των έργων, πως δηλαδή τα εμπνεύστηκε και πως τα έγραψε, κάτω από ποιές περίεργες συνθήκες και πως κυριολεχτικά, λαχανιαστά, τα διατύπωνε. Αλλά φαίνεται πως το ταλέντο διαλαλεί την παρουσία του κάτω από οιεσδήποτε συνθήκες. 

Οι συνθήκες λοιπόν είναι ένα στοιχείο που διαμορφώνει την έμπνευση; Κάνει τον εξής παραλληλισμό η Ελ. Αλεξίου για να σιγουρέψει τον στοχασμό της.

Ο καημένος ο Ντοστογιέφσκι, τις περισσότερες φορές, έγραφε τις συνέχειες των μυθιστορημάτων του μέσα στο τυπογραφείο, δίπλα στο πιεστήριο που δούλευε, γιατί η οικονομική δυσπραγία τον υποχρέωνε να προπληρώνεται για κείμενα που δεν είχε γράψει...

Έχοντας υπ' όψη ή ίσως διατηρώντας κάποιο αρχείο, συνεχίζει.

Αντιγράφω λίγες φράσεις από τους προλόγους θεατρικών του Γ.Κ. γιατί αυτές, καθώς είναι γραμμένες ημερολογιακά μέσα στη ζωή του αντάρτικου, γιατί τότε έγραφε ο Γιώργης Κοτζιούλας , δίνουν ζωντανά, κάλλιο από το πιό έντεχνο κείμενο, πιστά, συγκλονιστικές εικόνες ζωής. 

"...κάθισα λοιπόν, μ' εκείνον το διαβολόκαιρο στην άκρη απ' τη γωνιά και συμπώντας τα ξύλα που έβγαζαν καπνό, σκάρωσα στα γρήγορα ένα θεατρικό διάλογο με τρία-τέσσερα πρόσωπα, χωρίς δράση σχεδόν. Του έβαλα και τίτλο: το καινούργιο Εικοσιένα...".

Κι' ακόμα, "...αλλά για να μη νομίσει κανείς πως είχαμε καλοφαγία, εξηγώ πως το γεύμα μας ήταν κανένα κουπάκι ξυνόγαλο, κανένα κομμάτι ζυμαρόπιτα. Απ' αυτά είχαν, απ' αυτά μας δίναν...".

Αυτές ήταν οι ανέσεις που είχαν οι "προνομιούχοι" στο δικό τους ιδιαίτερο πολεμικό μέτωπο.

"...Τα έργα που παίχτηκαν ανταποκρίνονταν στη νοοτροπία του κοινού και ήταν γραμμένα έτσι που να εξυπηρετούν τον αγώνα. Αυτό βγαίνει απ' τη γενική ομολογία των θεατών, απ' τ' αυθόρμητα γέλια, κάποτε κι από τα δάκρυά τους... Έτσι το πέρασμά τους άφηνε πίσω τους σημάδια εξέλιξης. Τα κακοπάτητα εκείνα μέρη οργώνονταν όλο και πιο βαθιά, με το αλέτρι της προόδου...".

Κλείνοντας το διάλεγμα που κάνει απ' τα εισαγωγικά σημειώματα του Κοτζιούλα, η Έλλη Αλεξίου επιλέγει -θα έλεγα- το πιο πολιτικό απ' όλα, που χαρακτηρίζει και όλη την ύπαρξη της Λαϊκής Σκηνής.

"...Σε μιά εποχή όπου η πολύμορφη αντίδραση προσπαθεί με όλα τα μέσα να κηλιδώσει τον τίμιο αγώνα μας, έχουμε υποχρέωση απέναντι της ιστορίας ν' αποστομώσουμε τους συκοφάντες με τα γεγονότα...".

Αυτός ήταν "ένας σωστός Έλληνας" λέει η Αλεξίου, δίνοντας κάποια ελάχιστα χαρακτηριστικά του. Εγώ θα έλεγα "ένας σωστός Αγωνιστής" που έτυχε να είναι Έλληνας!

 

 

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ - 1

 

Η ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΘΕΑΤΡΟΥ

_________

“Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, Η ΑΡΕΤΗ ΚΑΙ ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ”

__________________________________________

Κωμωδία σε τρείς πράξεις του Λ. Πιραντέλο

Θέατρο Ντο-ρε, θίασος Διαμαντοπούλου

~~~~~~~~~~~~~

Κριτική του κ. Μ. ΛΟΥΝΤΕΜΗ

Σκίτσα του κ. Μ. ΑΡΓΥΡΑΚΗ

Ο Λουίτζι Πιραντέλο στάθηκε για μια εικοσαετία ο “άγγελος κυρίου” που ήρθε ν’ αναταράξη τα στεκάμενα νερά της μεσοπολεμικής ανίας. Οι κουρασμένες Σκηνές της Ευρώπης τον είχαν δεχθεή σαν ευεργετική δροσιά , κι’ όσο κρατούσε η εικοσαετία του ο Πιραντέλο αποτελούσε το είδωλό τους. Τα είδωλα όμως που είναι από πηλό λυώνουν εύκολα, κι’ ο πόλεμος τον παρέσυρε και τον εξαφάνισε. Είναι αδύνατο να ξαναεπιστρέψη ο Πιραντέλο στο παλιό του βάθρο. Αλλά κι’ αν επιστρέψη θα είναι περισσότερο αντικείμενο περιέργειας παρά θαυμασμού. Κανένας δεξιοτέχνης δεν επέζησε, ποτέ. Κι’ ο Πιραντέλο ήταν τέτοιος. Αναζήτησε το δραματικό στοιχείο εκεί που απ’ τη φύση του έλειπε. Έτσι το κλίμα του είναι τεχνητό. Υπάρχουν εκεί, και κινούνται, και πάσχουν πρόσωπα που δεν σε πείθουν για το πάθος τους, γιατί τα αίτια που το δημιούργησαν και το συντηρούν, απομακρύνθηκαν απ’ τον σημερινό άνθρωπο που τον απασχολούν απτότερα και ζωτικώτερα προβλήματα. Ο “Άνθρωπος, η Αρετή, και το Κτήνος” είναι ένα έργο γνήσια Πιραντελικό. Το επίκεντρο του μύθου του τούτη τη φορά είναι ο ωμός ερωτισμός, ένα θέμα που κάθε άλλο παρά αποτελεί την πεμπτουσία των προβλημάτων του.

Τρία από τα κύρια πρόσωπα του έργου. Ένας κουτούτσικος καθηγητής: Ο Άνθρωπος. Μια κουτούτσικη κυρία:! Η Αρετή. Κι’ ένας βλάστημος καπετάνιος: Το Κτήνος. Η κυρία θέλει να κάνη παιδιά με τον άντρα της, ενώ ο άντρας της θέλει να κάνη παιδιά με άλλη.

- Να ο… δραματικός πυρήνας του έργου. Μ’ έναν τέτοιο μύθο ό,τι κι’ αν πη ο Συγγραφέας -κι’ όπως κι’ αν το πη- μπορεί ναι, να γεμίση τη σκηνή φωνές. Μπορεί να τη γεμίση -όπως τη γεμίζει- με σπασμένα πιάτα και καθίσματα, με Αλήθεια όμως π ο τ έ.

Και στις τρείς πράξεις του το έργο είναι κατάφορτο απ’ τις προσπάθειες και τα λαχανιάσματα του καθηγητή να κάνη την κυρία ορεκτική για τον καπετάνιο -με την επικουρία και μιας τούρτας- να κάνη της κυρίας παιδί. Κι’ όταν στο τέλος το πετυχαίνη, γονατίζει και προσεύχεται. Να, το έργο. Να, η πλοκή. Να, το δίδαγμα. Και σαν να μην έφτανε αυτό, τα ίδια αυτά πρόσωπα είναι τόσο εξοργιστικά ψεύτικα, που αφαιρούν και το μοναδικό θέλγητρο -θέλγητρο απλής δεξιοτεχνίας- που διαθέτει ο Συγγραφέας. Είναι σκέτα ανδρείκελα, και μάλιστα φαίνονται καθαρά οι κλωστές που τα κινούν. Το καθένα απ’ αυτά έχει κι’ από έναν, από τα πριν καθορισμένο, σκοπό που τον επιτελεί με μαθηματική τάξη. Θα κλείσουμε τις απόψεις μας μ΄ ένα : Κ ρ ί μ α. Κρίμα στον μόχθο του κ. Κουν, μόχθο άξιο για καλύτερες επιδόσεις. Σίγουρα ο Πιραντέλο δεν μπορούσε να πέση σε καλύτερα χέρια, ήταν ανάγκη όμως τα χέρια αυτά να τον καταπιαστούν;

Ο τόνος της έντονης νευρικότητας κι’ αδημονίας διάχυτος σ’ ολόκληρο έργο δεν έλειψε φυσικά και τώρα, ήταν όμως τούτη τη φορά κάπως περισσότερο συγκρατημένος. Πρέπει να υπογραμμισθή ακόμη η ευσυνειδησία κι’ η μελετηρότητα των ηθοποιών. Πως όμως να μην λυπηθή κανείς όταν βλέπει όλην αυτή την προσπάθεια να πηγαίνει στα χαμένα;

Αξεπέραστος ο κ. Διαμαντόπουλος στο ρόλο του παθιασμένου Καθηγητή που είναι τόσο ευλαβικά συνεπαρμένος με την Αρετή, που σκίζεται, παθαίνεται, χτυπιέται, για να την ρίξει στην αγκαλιά του Κτήνους. Τώρα τι είδους ηθική είναι αυτή; Αυτό το ξέρει μόνο ο Πιραντέλο. Η Κα Παϊτατζή στο ρόλο της Αρετής, που στην πραγματικότητα είναι ένα χηνάριο που ανυπομονεί να πέση στην αγκαλιά του Κτήνους, ήταν περισσότερο από καλή.

Ο κ. Μαρίνος στο ρόλο του Κτήνους, παρά την διάπλασή του, στάθηκε απόλυτα ικανοποιητικός. Χαίρομαι που το διαπιστώνω γιατί σε ρόλους εραστή δεν μ’ έπεισε. Εξαίρετος ο κ. Δήμου στον επεισοδιακό ρόλο του γιατρού. Κι’ αυτός ο μικρούλης των έντεκα χρόνων, ο Πάνος Κατωπόδης, είναι ένα θαυμαστό παιδί. Δεν έπαιξε μεγαλίστικα όπως κάνουν τα μικρά παιδιά που ανεβαίνουν στην Σκηνή,αλλά με το ύφος και τα φερσίματα παιδιού της ηλικίας του. Κι’ αυτό είναι το κέρδος. Η Σαπφώ Νοταρά στο ρόλο της Γκράτσιας θα μας μείνη αξέχαστη. Η Κα Ταϋγέτη μ’ ένα ζωντανό κι’ εκφραστικό παίξιμο στο μικρό της ρόλο, ο κ. Ταξιάρχης σαν αγαθός θαλασσινός, οι κ.κ. Ξενάκης και Πελεκούδας σαν μαθητές, δείχνουν ότι δεν τους λείπουν παρά οι ευκαιρίες. Εύχομαι σύντομα να τους δοθούν. Ο κ. Χατζημάρκος πολύ καλός, πολύ ανθρώπινος στο ρόλο του Φαρμακοποιού. Ας ξαναελεγξει όμως άλλη φορά τον εαυτό του. Μήπως αυτοεπαναλαμβάνεται; Τα Σκηνικά του κ.Βακαλό υπέρμετρα εντυπωσιακά, κι’ η Σκηνή γενικά παρουσίασε έναν φόρτο. Και τώρα η κατακλείδα: Άξιζε άραγε το ξεσήκωμα αυτός ο ιδρώτας, κι’ αυτό το ξόδεμα, για έναν δραματικό κατασκευαστή σαν τον Πιραντέλο; Ό χ ι.

Πηγή "Αυγή" 10 Σεπτέμβρη 1953

50 χρόνια από τη δολοφονία του Victor Jara ή πώς «φεύγουν» οι δειλοί

Το είδαμε να συμβαίνει μετά την Δίκη της Νυρεμβέργης ή αυτής των εγκληματιών πολέμου στο Τόκυο. Εγκληματίες που είχαν καταδικαστεί, βρέθηκαν πολύ σύντομα να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Άλλοι πιο πονηροί, συνέχισαν την ελεεινή ζωή τους αλλάζοντας πατρίδα κι όνομα. 
Δικτάτορες, δυνάστες και φονιάδες των λαών, έχει καταγραφεί στις μαύρες σελίδες της ιστορίας και στις συνειδήσεις των ελεύθερων ανθρώπων, δεν τιμωρήθηκαν ποτέ για τα κάθε μορφής εγκλήματα τους. 
Πως να το εξηγήσεις αυτό; 
Ξεχνάει ο βασανισμένος;

Συγχωρεί;

Εμπιστεύεται μήπως την Δικαιοσύνη γι' αυτό που πρέπει να κάνει και μετά συνεχίζει τη ζωή του παλεύοντας να επουλώσει βαθιά ή όχι τραύματα;

Δεν ξέρω.

Η ουσία είναι μία.

Οι δυνάστες και φονιάδες των λαών, ποτέ δεν τιμωρούνται όπως κι όσο πρέπει ή κι αν ακόμα τιμωρηθούν, παραμένουν αμετανόητοι και το κυριότερο, δειλοί. Ναι, δειλοί! Γιατί εκτός των άλλων, η πράξη της φυσικής εξόντωσης του αντιπάλου σου, κρύβει δειλία.

Μια τέτοια περίπτωση ατιμωρησίας, γιατί πως αλλιώς θα μπορούσε κάποιος να την χαρακτηρίσει, είναι αυτή του  φασίστα δολοφόνου δικτάτορα Augusto Pinochet του γνωστού Πινοτσέτ.

Γαντζωμένος σε κάθε μορφή εξουσίας που θα του έδινε την δυνατότητα της ατιμωρησίας για τα εγκλήματα που διέπραξε, πέθανε σχεδόν πλήρης ημερών, στη διάρκεια εγχείρησης καρδιάς, σε μια ύστατη προσπάθεια να σώσει το τομάρι του, γιατί είναι γνωστές σε όλους οι προσπάθειες του να μην εκδοθεί και δικαστεί στην πατρίδα του για τα εγκλήματα του. Ο δειλός στρατηγός! 

Αυτός, είναι μόνο ένα παράδειγμα. Στην ιστορία έχουν ή όχι έχουν καταγραφεί δεκάδες αν όχι εκατοντάδες τέτοιου τύπου, ατιμώρητων δειλών.

~~~~~~~~~~~

Αύριο,  στις 16 του Σεπτέμβρη, όλοι οι αγωνιστές της Δημοκρατίας, οι Κομμουνιστές, παντού στην Χιλή και σε όλο τον ελεύθερο κόσμο, θα τιμήσουν τη μνήμη του κομμουνιστή αγωνιστή, ποιητή, συνθέτη και τραγουδιστή Victor Jara, που δολοφονήθηκε πριν από 50 χρόνια ακριβώς, στο στάδιο της Χιλής, από στρατιωτικούς του δικτατορικού φασιστικού καθεστώτος Πινοτσέτ.

Αν κι όπως φαίνεται, οι ακριβής συνθήκες της δολοφονίας του, δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένες, το βεβαιώνει άλλωστε σε κάποιο βαθμό και η σύντροφός του Joan Jara, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για κάποιους από αυτούς που υπήρξαν πρωταγωνιστές στην δολοφονία του Victor αλλά κι άλλων συντρόφων του, την ίδια μέρα και τις επόμενες.

Όταν η Joan Jara παρέλαβε το άψυχο σώμα του Victor, ήρθε αντιμέτωπη με ένα φρικτό θέαμα. Βέβαιοι πως ήταν οι νικητές κι οι επικυρίαρχοι, παράδιναν δίχως την παραμικρή φροντίδα τις σωρούς των νεκρών θυμάτων τους, κι αυτό όταν υπήρχαν και δεν τις είχαν εξαφανίσει. Αυτό, το νεκρό πια σώμα, είχε το πρόσωπο γεμάτο από ξεραμένα αίματα, τα χέρια και τα πόδια με άσχημο τρόπο κακοποιημένα, το σώμα γεμάτο μελανιές και αρκετές τρύπες από σφαίρες σχεδόν παντού. Ο Victor Jara κι ο σύντροφος του στο Κόμμα Littré Quiroga Carvajal είχαν δολοφονηθεί την ίδια μέρα, στο ίδιο σημείο, από τα ίδια χέρια. Κι αυτά δεν ήταν άλλα από μερικούς απλούς στρατιώτες μαζί με τους επικεφαλείς αξιωματικούς τους. Αυτοί, οι γενναίοι πολεμιστές των πεδίων των μαχών, με τα δεκάδες παράσημα που κοσμούν τα στήθη τους, ποτέ δεν δέχτηκαν την συμμετοχή τους παρά τα συντριπτικά σε βάρος τους στοιχεία. 

...μεμονωμένες φωτογραφίες δεν βρέθηκαν στο διαδίκτυο

Τι απέγιναν όμως όλοι αυτοί  διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στο φόνο ή στα φονικά, άμεσα ή έμμεσα; 

Οι καταγγελίες για τα εγκλήματα και για τον φόνο του V.J. από το 1978, αν και ήδη καταδικασμένα στην συνείδηση κάθε Δημοκράτη παντού στη Γη, άρχισαν να διερευνώνται από την Χιλιάνικη δικαιοσύνη μόλις το 1998 μετά την σύλληψη του δικτάτορα Πινοτσέτ στο Λονδίνο το 1998! 

Η τύχη του δικτάτορα είναι πλέον γνωστή. Όμως παρέμειναν ατιμώρητοι μερικοί από τους πρωταγωνιστές φυσικούς αυτουργούς του εγκλήματος αλλά και πολλών άλλων!

Σχεδόν 50 χρόνια μετά, το Ανώτατο Δικαστήριο της Χιλής, εξετάζοντας και πάλι την υπόθεση των 5000 συλληφθέντων πολιτών που αιχμαλωτίστηκαν στο Στάδιο της Χιλής αμέσως μετά το πραξικόπημα, εξέδωσε την απόφαση του, δεν μπορούσε παρά να είναι καταδικαστική. Το Ποινικό Τμήμα θεώρησε ένοχους για ανθρωποκτονία και απαγωγή και καταδίκασε σε 15 χρόνια και 10 χρόνια μερικούς από τους στρατιωτικούς που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τον φόνο του Victor Jara, ανάμεσα σ' αυτούς και έναν στρατιωτικό εισαγγελέα. 

Ποιοι ήταν αυτοί, ποιός ήταν ο ρόλος του καθενός;

Ας δούμε κάποιες πληροφορίες για μερικούς απ' αυτούς, όπως τις διαβάσαμε στην Ισπανική El Pais πριν λίγες μέρες.

Ο Raul Anibal Jofre Gonzalez  75 χρονών σήμερα  καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλάκιση για την συμμετοχή του στις δολοφονίες και 10 χρόνια για τις απαγωγές των πολιτών.  Αρνήθηκε φυσικά την συμμετοχή του όπως όλοι οι κατηγορούμενοι, όπως όλοι οι δειλοί όταν φτάνουν να λογοδοτήσουν μπροστά στην Δικαιοσύνη έστω και καθυστερημένα.

Το Δικαστήριο  τον θεώρησε υπεύθυνο γιατί από την  θέση του στο Διοικητήριο του Σταδίου/Στρατοπέδου, είχε ενεργή συμμετοχή στον παράνομο εγκλεισμό των θυμάτων. Στην απόφαση του Δικαστηρίου έχει καταγραφεί πως ο απόστρατος Ταξίαρχος σήμερα των τεθωρακισμένων του Στρατού, συμμετείχε σε όλες τις αποφάσεις που αφορούσαν τους κρατούμενους και είχε όλη την ελευθερία κίνησης και δράσης μέσα στο Στάδιο, όπως κατέθεσαν πρώην κρατούμενοι αλλά και συγκατηγορούμενοι του, οι οποίοι και πρόσθεσαν πως συμμετείχε ενεργά σε βασανιστήρια και ανακρίσεις και συντόνισε την επιλογή των κρατουμένων που αργότερα μεταφέρθηκαν στο Estadio Nacional του Σαντιάγο. 

Ο Edwin Armando Roger Dimter Bianchi, ήταν ήδη υπολοχαγός του στρατού εκείνον τον Σεπτέμβρη του '73. Το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα πως συμμετείχε στην απαγωγή του Victor Jara κι αργότερα συνηγόρησε στην εκτέλεση του, συμφωνώντας με την απόφαση του διοικητή του Σταδίου Mario Manriquez. Στο δικαστήριο επίσης αποδείχτηκε ότι ο κατηγορούμενος βρισκόταν και δρούσε στο Στάδιο/Στρατόπεδο από τις 12 ως και τις 15 του Σεπτέμβρη και αναγνωρίστηκε από τους μάρτυρες ότι είχε επιτεθεί βίαια σωματικά αλλά και ψυχικά στους κρατούμενους. Οι εναντίον του μαρτυρίες ήταν συντριπτικές για τον χαρακτήρα του και την δράση του στο πραξικόπημα. Συμμετείχε ενεργά στις διαδικασίες της επιλογής των συλληφθέντων από τις πρώτες μέρες κι απολάμβανε την εξουσία που του έδινε το περίστροφο που είχε πάντα μαζί του.

Ο Nelson Edgardo Haase Mazzei, ο 77χρονος απόστρατος συνταγματάρχης σήμερα, αρνιόταν πάντα κάθε κατηγορία. Και δειλός και ψεύτης όπως κάθε δυνάστης κι υπηρέτης φασιστικού καθεστώτος. Οι συγκατηγορούμενοι του Dimter και Jofre τον θυμόντουσαν υπολοχαγό στο στάδιο γεγονός που επιβεβαιώθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο καθώς ήταν στέλεχος της διοίκησης του στρατοπέδου. Επιπλέον υπήρξαν και μαρτυρίες ότι συμμετείχε με κάποιο τρόπο στην δολοφονία του Victor Jar, που επιβεβαιώθηκαν από συναδέλφους του που υπηρετούσαν στην DINA την μυστική αστυνομία του Πινοτσέτ καθώς ήταν έμπιστο τσιράκι του επικεφαλής της συνταγματάρχη Manuel Conteras.

O Ernesto Luis Bethke Wulf από το Βαλπαραΐσο απόστρατος αντισυνταγματάρχης σήμερα, ήταν υπολοχαγός τότε σε μια μηχανοκίνητη μονάδα τον Σεπτέμβρη του '73.

Ο υπολοχαγός τοποθετημένος στο Στάδιο εκτελούσε χρέη αρχιφύλακα κατά κάποιο τρόπο κι από την θέση αυτή, σύμφωνα με καταθέσεις μαρτύρων περιγράφεται ως ιδιαίτερα σκληρός. Κάποια φυσικά του χαρακτηριστικά, όπως το ύψος του και η βροντερή φωνή του, τον έκαναν να καυχιέται κι επιβεβαίωνε την βλοσυρότητα του εκφωνώντας ομιλίες με πολιτικό χαρακτήρα, αντικομουνιστικές φυσικά. Ιδιαίτερα βίαιος όπως ήταν, μια μέρα άρπαξε το τουφέκι από έναν στρατεύσιμο και κατεβάζοντας το με ορμή στο κεφάλι ενός κρατούμενου, ούρλιαξε "έτσι να το κάνεις αυτό" αποδεικνύοντας την βίαιη και βάρβαρη φύση του.

O Juan Renan Jara Quintana γνωστός και ως "Indio chico", τον Σεπτέμβρη του '73 ήταν υπολοχαγός στο σύνταγμα Esmerlalda, όταν τοποθετήθηκε σε ένα απόσπασμα στο Σαντιάγο. Αναγνωρίστηκε η παρουσία του στο στάδιο, από πολλούς μάρτυρες στο Δικαστήριο. Καθώς ήταν επικεφαλής στρατιωτικού τμήματος, του δόθηκε ένα γραφείο στο υπόγειο του Σταδίου όπου μαζί με έναν βοηθό, έκανε ανακρίσεις και βασανιστήρια σε κρατούμενους. 

~~~~~~~~~~~

Στα εγκλήματα, στις δολοφονίες που έγιναν εκείνον τον Σεπτέμβρη του '73 στο Στάδιο της Χιλής, πήραν μέρος πολλοί στρατιωτικοί υπερασπιστές του δικτατορικού φασιστικού καθεστώτος του Πινοτσέτ. Σε ένα γραφτό που σκοπό έχει να θυμίσει την δολοφονία του Victor Jara, δεν θα μπορούσαν να αναφερθούν όλοι οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί αυτής αλλά μόνο οι βασικοί. 

Ξεχωριστή όμως είναι η περίπτωση του Herman Carlos Chacon Soto. Του απόστρατου Ταξίαρχου, που μόλις πριν λίγες μέρες επιβεβαίωσε το γεγονός ότι οι δειλοί, δεν πέφτουν στα πεδία των μαχών, αλλά, λιποτακτούν μπροστά στον κίνδυνο να πληρώσουν για τα εγκλήματα τους που έκαναν ενάντια σε άοπλους  αθώους. 

Ο Hernan Soto, ήταν επιφορτισμένος με την φύλαξη της εξωτερικής περιμέτρου του Σταδίου της Χιλής. Όπως όμως οι ύαινες όταν μυρίσουν φρέσκο αίμα, τρέχουν να αρπάξουν ένα κομμάτι σάρκας, έτσι, όπως καταγράφτηκε στην απόφαση του Δικαστηρίου, έχοντας γνώσεις τακτικής και πληροφοριών, είχε την ευκαιρία -και δεν την άφησε να πάει χαμένη- να συμμετέχει στην εξέλιξη πολλών ανακρίσεων κρατουμένων στο Στάδιο. Η γνώσεις του τον βοήθησαν να “κατατάξει” τους αιχμαλώτους και να τους διαχωρισει ανάλογα με τον βαθμό επικινδυνότητάς τους και να τους οδηγήσει στο τελικό στάδιο της ανάκρισης. 

Από τις έρευνες του δικαστηρίου αλλά κι από τις καταθέσεις στη δίκη, αποδείχτηκε πως οι σφαίρες που τρύπησαν το σώμα του Victor Jara, είχαν βγεί από των 9 mm Steyer του τότε ταγματάρχη Herman Soto.

Επτά πρώην στρατιωτικοί, καταδικασμένοι για τις δολοφονίες των Victor Jara και Littre Quiroga, με τα κατορθώματα τους κατάφεραν να φτάσουν στις πιο ψηλές βαθμίδες του στρατεύματος κι όντας καταδικασμένοι, δεν είχαν εκτίσει ποτέ τις ποινές τους.

Πριν από λίγες μέρες και πλησιάζοντας την μέρα που θα τιμήσουμε την μνήμη του Victor Jara, 50 χρόνια από την δολοφονία του, η δικαστική αστυνομία του Las Condes, έφτανε στο σπίτι του Soto για να τον συλλάβει και να τον οδηγήσει στις φυλακές όπου θα πλήρωνε για τα εγκλήματα του.

Την ποινή του όμως δεν θα την εκτίσει. 

Το θλιβερό ογδονταεξάχρονο γεροντάκι, ο απόστρατος ταξίαρχος που με το πιστόλι του σκόρπαγε τον θάνατο στους κρατούμενους του σταδίου της Χιλής, δεν πέρασε ποτέ το κατώφλι των φυλακών. Με κάποιο γελοίο πρόσχημα, κατάφερε να επιστρέψει στο διαμέρισμά του και με το περίστροφο που πάντα είχε στο σπίτι του, αυτοκτόνησε. 

                                              

 
  

Chile parte 3 - Η ζωή και ο θάνατος του Victor Jara [Φιλ. Δ. Δρακονταειδής]

 

Η ζωή και ο Θάνατος του Victor Jara 

Φ.Δ.Δρακονταειδής -ΑΝΤΙ 29 ΝΟΕ 1975

Ο Victor Jara γεννήθηκε στις 28 Σεπτεμβρίου του 1938 και δολοφονήθηκε άγρια στις 15 Σεπτεμβρίου του 1973, στο στάδιο της Χιλής, τέσσερις μέρες μετά την αναρρίχηση στην εξουσία της χούντας του Augusto Pinochet. Μετά το θάνατό του, η γυναίκα του, Αγγλίδα χορεύτρια Joan Turner και τα παιδιά της Μανουέλα και Αμάντα πέτυχαν να ξεφύγουν και και να εγκατασταθούν στην Αγγλία. 

Ο Άγγλος παραγωγός Stanley Forman κι ο συνεργάτης του Martin Smith παρουσίασαν στις 11 Σεπτεμβρίου στο αγγλικό κοινό το φιλμ που γύρισαν με αφορμή τη ζωή και τον θάνατο του βάρδου του Χιλιανού λαού. Το φιλμ έχει τον τίτλο "Σύντροφε" (Companero), είναι διάρκειας μιας ώρας και στηρίζεται σε αφηγήσεις της γυναίκας του Victor με παρεμβολές τραγουδιών του άντρα της.*

"Όποιος έζησε από κοντά τα γεγονότα του πραξικοπήματος στις 11 του Σεπτέμβρη του 1973 κι ένιωσε τόσο δίπλα του τι σημαίνει φασισμός, είναι σήμερα ένα διαφορετικό πρόσωπο. Το μόνο που μπορεί να κάμει είναι να συνεχίσει να μιλάει για τις εμπειρίες του, για τις πιο προσωπικές του εμπειρίες ακόμα, ώστε να δώσει στον κόσμο να καταλάβει τι αλλαγή σημαίνει ο φασισμός για τον άνθρωπο. Τι σημαίνει φασισμός για τον Χιλιανό λαό που δεν μπορεί να μιλήσει για λογαριασμό του." 

Ο Victor Jara  ήταν γιός ενός χωριάτη τραγουδιστή, η μάνα του επίσης τραγουδούσε σε πανηγύρια και έκανε τη μοιρολογίστρα. Ήταν άνθρωποι πολύ φτωχοί. Στα 13 χρόνια του βρέθηκε ορφανός να γυρίζει στους δρόμους, μέχρι που μια φτωχή οικογένεια τον μάζεψε, του έδωσε να κοιμάται κάπου και του σύστησε να δουλέψει. Βρήκε να κάνει θελήματα. Να κουβαλάει τσάντες με ψώνια από τη μα μεριά της αγοράς στην άλλη, βγάζοντας έτσι ένα χαρτζιλίκι που ούτε να τον θρέψει δεν έφτανε. Όμως κατάφερε να σπουδάσει, φτάνοντας να γίνει καθηγητής χορού στο πανεπιστήμιο του Santiago. Ήταν -μετά την Violeta Parra- ο σπουδαιότερος αντιπρόσωπος της λαϊκής μουσικής. 

" Η συνείδηση του Victor ότι ανήκε στην τάξη των χωρικών της Χιλής κι ότι, έστω κι αν είχε σταθεί τυχερός να επιζήσει και να μορφωθεί, δεν έπρεπε να τους απαρνηθεί, τον έφεραν στη μεριά του κόμματος της "UP-Unitad Popular (Λαϊκή Ένωση)", που είχε σαν υποψήφιο πρόεδρο τον  Salvador Allende. Εκείνη την εποχή είχε αποφασίσει να εγκαταλείψει το θέατρο και τον χορό για να ασχοληθεί με το τραγούδι. Βοηθήθηκε σ' αυτό από το εξής περιστατικό: Σε κάποιο αριστοκρατικό γυμνάσιο τον γιουχάισαν για ένα τραγούδι του που μιλούσε για την ζωή του χωριάτη, του εργάτη, του τυραννισμένου. Η απόφασή ν' αφιερωθεί στο τραγούδι στάθηκε η σημαντική καμπή της ζωής του, που τον έφερε σε επαφή με τα λαϊκά στρώματα, όξυνε την πολιτική του ευαισθησία και κατέληξε στο θάνατο." 

Δεν τραγουδάω, επειδή έτσι μ' αρέσει, για να κάμω επίδειξη της φωνής μου. Τραγουδάω για την κιθάρα μου, που έχει να κάμει δηλώσεις...

Ναι, η κιθάρα μου είναι' ο εργάτης, δεν είναι για τους δολοφόνους που ψοφάνε για λεφτά και δύναμη. Δεν τραγουδάω για να με προσέξουν, να με λυπηθούν οι ξένοι. Τραγουδάω για μια χώρα στενή κι ατέλειωτη, για το χώμα όπου αρχίζουμε κι όπου γυρίζουμε, για το τραγούδι που θα γεννηθεί, νέο για πάντα.

17/7/1973 η τελευταία συναυλία του Victor Jara στο Peru

δύο μήνες αργότερα θα έπεφτε νεκρός.

"Στις 11 Σεπτεμβρίου πήγα τα παιδιά στο σχολείο, ο Victor έφυγε για το Τεχνικό Πανεπιστήμιο, όπου είχε να δώσει ρεσιτάλ. Το ραδιόφωνο έκαμε λόγο για στρατιωτικές κινήσεις κι ο Victor μου τηλεφώνησε ότι όλα στο πανεπιστήμιο ήταν ήσυχα. ύστερα ακούστηκαν αεροπλάνα που περνούσαν κι έκαναν βομβαρδισμούς. Ο Victor μπόρεσε πάλι να μου τηλεφωνήσει το απόγευμα, για να μου ανακοινώσει ότι, λόγω της απαγόρευσης της κυκλοφορίας, θα έμενε στο Πανεπιστήμιο. Εγώ είχα πάρει τα παιδιά από το σχολείο και προσπάθησα να συγκρατήσω τον φόβο μου. Την επομένη έμαθα ότι το Πανεπιστήμιο είχε περικυκλωθεί κι ότι είχαν γίνει συλλήψεις "αναρχικών". Δεν μπορούσα να επικοινωνήσω τηλεφωνικά. Στις 13 του μηνός ήρθε κάποιος με μήνυμα του άντρα μου. Μου έστελνε τους χαιρετισμούς του, μου έλεγε να σταθώ γενναία και να φροντίσω μόνη μου τα παιδιά μας. Στις 18 Σεπτεμβρίου, νωρίς το πρωί, ήρθε ένας νεαρός να μου πει ότι ανάμεσα στους νεκρούς που είχαν φέρει από το Εθνικό Στάδιο, είχε αναγνωρισθεί το σώμα του Victor. Οι νεκροί είχαν στο στήθος τους ένα νούμερο κι αυτό μου έφερε ο νεαρός. Πήγα μαζί του στο νεκροτομείο. Εκατοντάδες πτώματα κατάχαμα, κατατρυπημένα από πολυβόλα. Εργάτες, σπουδαστές, νέοι και γέροι. Ο Victor ήταν πολύ χτυπημένος. Μισόγυμνος, γαζωμένος από σφαίρες, με σπασμένα τα πόδια και τα χέρια. Κατάφερα να μου δώσουν την άδεια να τον πάρω και να τον θάψω".

Compañero Víctor Jara of Chile ¡ Parte 1.

Compañero Víctor Jara of Chile ¡ Parte 2.

Compañero Víctor Jara of Chile ¡ Parte 3.

Compañero Víctor Jara of chile ¡ Parte 4 fin.

Σύντροφε για τη ζωή και για το μέλλον μου, 

σύντροφε της πικρής ώρας της χαράς,

που καταφέρνουμε να ζούμε.

Δουλεύουμε για την αρχή μιας ιστορίας,

χωρίς να ξέρουμε το τέλος.

Όταν γυρίζω στο σπίτι και σε βρίσκω,

αφήνουμε τα όνειρά μας να κυματίζουν παρέα,

να διηγούνται την αρχή μιας ιστορίας 

που δεν έχει το γνωστό τέλος.

"Κατά τρόπο σαφή", τελειώνει τη διήγησή της η Joan Jara, "από την στιγμή που ο Victor σκοτώθηκε, έπαψα να ζω σαν άνθρωπος και σαν γυναίκα. Το μόνο που μου απόμεινε και που αποτελεί κίνητρο -πολύ περισσότερο από το μίσος- είναι η ανάγκη ν' ανταποδώσω κάτι από αυτά που είχα κάποτε και που ήταν τόσο όμορφα".

Chile parte 2 - Όταν οι Χιλιάνοι χουντικοί ζητούσαν κι έπαιρναν το know-how από τους Έλληνες χουντικούς.

Α Π Ο Κ Λ Ε Ι Σ Τ Ι Κ Ο 

Το "ελληνικό πείραμα" των συνταγματαρχών "πρότυπο" για τη χούντα του  

Πινοσέτ;

* ΕΝΑΣ "ΣΚΛΗΡΟΣ" ΧΙΛΙΑΝΟΣ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ

Ο πτέραρχος Gustavo Leigh επισκέφτηκε την Ελλάδα προ του πραξικοπήματος στη Χιλή και έλαβε γνώση του "ελληνικού πειράματος" των συνταγματαρχών.

Το τρίτο από τυπική άποψη μέλος της χούντας, αλλά ο πλέον "ιδεολόγος"  μεταξύ των σφαγέων της Χιλής, κοινώς "ο σκληρός" (μιας τυραννίας που δεν αριθμεί μαλακούς, φιλότουρκης άλλωστε), ο άνθρωπος στον οποίο αποδίδεται η δήλωση: "Υπάρχουν και καλοί οπαδοί του Αλλιέντε -οι νεκροί", ο πραγματικός εισηγητής του συντάγματος της "νέας Χιλής", επιμορφώθηκε στην Αθήνα;

Θα μπορούσε να απαντήσει καταφατικά κανένας, σχετικά τουλάχιστον:

* Με την κατασταλτική έναντι του πληθυσμού πολιτική, δηλαδή την παραγωγή απειλής θανάτου -και θανάτου απλώς.

* Με την άσκηση της νομοθετικής εξουσίας με νομοδιατάγματα.

* Με τη χρησιμοποίηση του συνόλου των ενόπλων δυνάμεων στην πραγματοποίηση ενός ξένου προς αυτές σχεδίου (σχετικά δηλαδή με την εξαπάτηση των εθνικών δυνάμεων της χώρας). 

 Ποιός, όμως, εισηγήθηκε στον πτέραρχο Λη την επίσκεψη στην Αθήνα;

ΚΑΙ: 

* Με ποιά αφορμή την πραγματοποίησε;

* Με ποιά ιδιότητα;

Ένα τελευταίο ερώτημα:

* Τι γνωρίζει περί αυτών ο πρόξενος της Ελλάδος στο Σαντιάγο κ. Γαβριήλ Μουστάκης; 

του Γιώργου Μανιάτη (Νοέμβρης 1975)

 

Chile parte 1 - Ο ρόλος του κ. Κιούμπιτς στο πραξικόπημα

 Ο ρόλος του κ. Κιούμπιτς στο πραξικόπημα.

του Γιώργου Μανιάτη

“Οι ενέργειες της CIA (στη Χιλή) απέβλεπαν στην αποτροπή των προσπαθειών του Αλιέντε να εξοντώσει τα αντίπαλα στο καθεστώς του μέσα ενημερώσεως και τα αντίπαλα κόμματα” 

(Πρόεδρος Φορντ, 17 Σεπτεμβρίου 1974)

Ας μου επιτραπεί να δείξω: 

Ότι ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ψεύδεται.

Ότι όλοι οι αξιωματούχοι του Λευκού Οίκου και του Σταίητ Ντηπάρτμεντ, επί ένα χρόνο, σχετικά με το χιλιανό, εψεύδοντο.

Ότι μεταξύ αυτών τοποθετείται και ο τωρινός πρέσβυς των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ελλάδα κ. Κιούμπιτς.

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ κ.ΦΟΡΝΤ

Η προεδρική δήλωση περιέχει τριάδα ψεύδους.

Το πρώτο ψεύδος αφορά στο “αποτρεπτικόν” των ενεργειών της CIA. (Η CIA ενήργησε διότι ο Αλιέντε “προσπάθησε…”

Η “Επιτροπή Εθνικής Ασφαλείας” των Ηνωμένων Πολιτειών (την οποία το Newsweek αποκαλεί “η άκρως μυστική ηγεσία της CIA για το εξωτερικό, που είναι γνωστή σαν “Επιτροπή των 40”), απεφάσισε και εκήρυξε πόλεμο κατά του Αλιέντε: Σε σύσκεψη της, που πραγματοποιήθηκε επειγόντως μεταξύ 4η; Σεπτεμβρίου και 10ης σεπτεμβρίου 1970.

Ο Αλιέντε είχε επιτύχει σχετική πλειοψηφία: στις εκλογές της 4ης Σεπτεμβρίου. 

Σύμφωνα όμως με το χιλιανό Σύνταγμα, ο Αλιέντε διεδέχθη τον κ. Φρέι στην προεδρία δύο μήνες αργότερα (στις 4 Νοεμβρίου). Ώστε πρώτα η Αμερικανική Επιτροπή Ασφαλείας απεφάσισε να εξοντώσει τον Αλιέντε, και ύστερα (55 περίπου μέρες ύστερα) ο Αλιέντε άρχισε να εξοντώνει οιονδήποτε και οτιδήποτε. 

Εκτός δηλαδή που η CIA είχε από το 1964 λάβει μέρος, με 20 εκατομ. δολάρια -και άλλα πειστικά μέσα- στον προεκλογικό αγώνα υπέρ του κ. Φρέι (εναντίον του Αλιέντε). Και το αυτό επανέλαβε στις εκλογές του 1970. Κατά συνέπεια η δήλωση του προέδρου είναι ψευδής.

Το δεύτερο ψεύδος, της αυτής πάντα δηλώσεως, είναι ότι η Λαϊκή Ένωση προσεπάθησε να εξοντώσει τα αντίπαλα πολιτικά κόμματα. Παραθέτω σχετικά μαρτυρίες και κρίσεις:

Ο πρέσβυς της Σοηδίας στο Σαντιάγο κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησεως της χώρας από το καθεστώς Αλιέντε και την πρώτη μεταπραξικοπηματική περίοδο κ. Harald Edelstam:

“Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε βδελυσσόταν τη βία και τη βαναυσότητα. Κατά την προεδρία του δεν υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι. Όλα τα πολιτικά κόμματα. όλες οι ομάδες επιτρέπονταν και μάχονταν ελεύθερα για τις ιδέες τους. Δεν υπήρχε λογοκρισία στον Τύπο, στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Ο καθένας είχε το δικαίωμα να μέμφεται ανοιχτά τον Πρόεδρο, την κυβέρνηση και την δίοικηση. Κατά τα τρία έτη της προεδρίας του Σαλβαδόρ Αλιέντε βασίλευε στη Χιλή πλήρης ελευθερία και αληθής δημοκρατία. Η αντίθεση είναι τόσο χτυπητή όσο τη συγκρινει κανείς με τη βία, την κτηνωδία, τις τρομερές διώξεις της σήμερον εναντίον εκείνων που νομίμως είχαν υποστηρίξει τη Λαϊκή Ένωση και τον Πρόεδρο Αλιέντε”. 

(Στο “Chili, le dossier noir, Gallimand 1974)

Σύμφωνα, με έρευνα που έγινε την 1ην Οκτωβρίου 1972 (δύο χρόνια λοιπόν από της ανόδου του Αλιέντε στην Προεδρία), επί 155 ραδιοσταθμών που αριθμούσε η Χιλή, 115 έλεγχε η αντιπολίτευση και 40 η αριστερά. Επί 72 εφημερίδων (Εθνικών και Επαρχιακών) 47 ανήκαν στην αντιπολίτευση, 16 στην αριστερά και 9 έμειναν ακαθόριστες. 

“Le Monde Diplomatique”, Μάιος 1973:

“Σήμερα ακόμη [Σ.Σ. μετά δύο χρόνια και 8 μήνες διακυβερνήσεως της Χιλής από τη Λαϊκή Ένωση, 4 μήνες προ της ανατροπής της], η αντιπολίτευση ελέγχει την πλειοψηφία του ημερήσιου Τύπου της χώρας, περισσότερο από τα δύο τρίτα των επαρχιακων εφημερίδων, τον Τύπο που απευθύνεται στη γυναίκα και τη σημαντικότερη επιθεώρηση για νέους. Από 150 ραδιοφωνικού;ς σταθμούς που λειτουργούν στην Χιλή τα δύο τρίτα είναι στα χέρια της αντιπολιτεύσεως. Εκτός από το Εθνικό κανάλι της τηλεοράσεως, τα άλλα κανάλια εξαρτώνται από τα πανεπιστήμια και παρουσιάζουν συντηρητικά προγράμματα. Μολις τελευταία, χάρη στην αγορά του μεγαλύτερου μέρους των μετοχών, η Χριστιανοδημοκρατία έλαβε τον έλεγχο της σημαντικότερης καθημερινής επαρχιακής εφημερίδος “Ελ Σουρ”. Φαίνεται λοιπόν ελάχιστα ακριβές να ομιλεί κανείς περί περιορισμού της ελευθερίας του Τύπου στην Χιλή”.  

Σχετικά με την ελευθερία των κομμάτων της αντιπολιτεύσεως, το ίδιο φύλλο του “Μ.D.” αναφέρει ενδεικτικά ότι η “Λαϊκή Ένωση”, είδε “το σύνολο σχεδόν των σχεδίων νόμου που υπέβαλε προς ψήφιση να καταψηφίζονται από το Κογκρέσσο”, όπου πλειοψηφούσε η αντιπολίτευση, το οποίο “σε δύο χρόνια ψήφισε υπέρ των δέκα κατηγοριών για αντισυγματικότητα υπουργών της κυβερνήσεως, πράγμα που, σύμφωνα με το Σύνταγμα, υποχρέωσε ισάριθμους υπουργούς σε παραίτηση”.

Ο Graham Greene, μετά το φόνο του Αλιέντε:

“...Εννοούμε να μείνει πιστός στη συνταγματική οδό. [...] ότι κι αν μπορεί κανείς να σκεφτεί για τον Αλιέντε, όποια κι αν υπήρξαν τα σφάλματα που μπόρεσε να διαπράξει, και είτε απεχθανόμαστε το μαρξισμό είτε όχι, οφείλουμε να του αποδώσουμε αυτή τη δικαιοσύνη: κατά τη διάρκεια της θητείας του, δεν υπήρξε ούτε ένας πολιτικός κρατούμενος, ουδέ μία εκτέλεση και ο Τύπος ουδέ μία φορά ελογοκρίθη”.

 

Τελειώνω με τη μαρτυρία ενός Κίσσινγκερ της δημοσιογραφίας, του κ. C.L. Sultzberger , στον “Herald Tribune” της 13ης Ιανουαρίου 1971:

“Ο Αλιέντε χρειάστηκε να κάνει το στρατό, την Εκκλησία, τους επιχειρηματίες και τη διεθνή κοινότητα να δεχθούν το καθεστώς του. Το κατόρθωσε ευφυώς, χωρίς να επιβάλει λογοκρισία ούτε λογοκρισία ούτε περιορισμούς στην Εκκλησία ή τις μετακινήσεις”.

Κατά συνέπεια η δήλωση του προέδρου είναι ψευδής.

Το τρίτο ψεύδος συνάγεται συμπερασματικά. Αλλά εδώ υπάρχει μια δυσκολία. Ψεύδος λέγεται, υποθέτω: πρόταση γραμματικώς ορθή φορτισμένη με ελάχιστο ποσοστό αληθείας. Το συμπέρασμα όμως εκ της προεδρικής δηλώσεως (ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επενέβησαν στην Χιλή προς χάριν της υπάρξεως των αντιπάλων στο καθεστώς Αλιέντε Πολιτικών κομμάτων και των μέσων τους ενημερώσεως), δεν περιέχει κανένα ποσοστό αληθειας. Διότι το συμπέρασμα αυτό κατ’ ανάγκη είναι: 

-Ή ότι τα κόμματα αυτά και τα μέσα τους υπάρχουν τώρα στη Χιλή.

-Ή ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επέτυχαν στην Χιλή το ακριβώς αντίθετο εκείνου στο οποίο απέβλεπαν!

 Κατά συνέπεια η δήλωση του προέδρου είναι ψευδής. Διότι βέβαια (από τη στιγμή ακριβώς μάλιστα που “οι ενέργειες της CIA να αποτρέψουν κλπ” τελεσφόρησαν…),  όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα στη Χιλή απαγορεύτηκαν και παραμένουν απαγορευμένα. Όσο για τα μέσα ενημερώσεως…

Αυτό όμως, 1ον) ποια δηλαδή υπήρξε η ελευθερία της εκφράσεως και της σκέψεως, ακόμα και της [νόμιμης] δράσεως -π.χ. της απεργίας- κατά τα 3 χρόνια του Αλιέντε, και 2ον) ποια είναι αφότου οι ενέργειες της CIA τελεσφόρησαν. Προς στιγμή θα αρκεστώ σε μια ακόμη μαρτυρία του έγκυρου Le Monde Diplomatique (φύλλο του Απριλίου 1973, ύστερα, δηλαδή από δυόμισι χρόνια αλιεντικής τυραννίας; 

“Σε καμία χώρα του κόσμου η ελευθερία σκέψεως και ενημερώσεως δεν είναι περισσότερο ζωντανή από ότι στη  Χιλή”.

Το ακριβές μέρος των δηλώσεων Φορντ είναι ότι πάντως οι “συγκεκαλυμμένες” εκείνες ενέργειες της CIA έλαβαν χώρα. Αυτό όμως σημαίνει ότι όλοι οι αρμόδιοι αξιωματούχοι του Λευκού Οίκου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, αρχίζοντας από τον προκάτοχό του προέδρο Νίξον και τον προκάτοχό του αντιπρόεδρο Αγκνιου),  μερικοί δε και ενόρκως ενώπιον επιτροπής του Κογκρέσου επί ένα ολόκληρο χρόνο εψεύδοντο. Ο κύριος Κίσινγκερ είναι πλέον τόσο γνωστός παραβάτης της σχετικής εντολής του μωσαϊκού -εβραϊκού ωστόσο- Νόμου,  που κάθε αναφορά σε αυτόν ως ψευδολόγου θα ηχούσε γελοιοποιητικά για τον γράφοντα. Τον παρακάμπτω. Μένει όμως ο κ. Κιούμπιτς.

Ο κ. ΚΙΟΥΜΠΙΤΣ

Ο κ. Κιούμπιτς  είχε επανειλημμένα και για παράδειγμα την Πέμπτη 20/09/1973 (9 μέρες από της εκρήξεως του κινήματος)  διαψεύσει  ότι “ οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν αμέσως ή εμμέσως αναμιχθεί στο χιλιανό πραξικόπημα”.

Τώρα όχι μόνο διαψεύδεται ο ίδιος δια του πλέον επισήμου στόματος της χώρας του, αλλά και εύλογο τίθεται το ερώτημα κατά πόσον είναι αυτοπροσώπως, αμέσως ή εμμέσως, ως αρμόδιος υπουργός, αναμεμιγμένος στην όζουσα αυτή υπόθεση. Διότι:

1. Ο κ. Κιούμπιτς ήταν, ως γνωστόν, υφυπουργός Εξωτερικών για τη λατινική Αμερική. 

Τη θέση αυτή έλαβε ύστερα από σύσταση του κ. Κίσινγκερ (με τον οποίο συνεδέετο από την εποχή των διαπραγματεύσεων με το Βιετνάμ στο Παρίσι).

Η θέση αυτή δημιουργήθηκε πιθανότατα από τον ίδιο κ. Κίσινγκερ, και πάντως λειτουργησε χάρη, σ’ αυτόν, μετά την άνοδο του Αλιέντε στην εξουσία. Τον Οκτώβριο του 1970 ένα [πολύ γνωστό πλέον] υπόμνημα εστάλη από τον αντιπρόεδρο της I.T.T. στον αρχηγό της ¨Επιτροπής των 40”, που αποτελούσε σχέδιο δράσεως εναντίον του Αλιέντε. Εν κατακλείδι υπενθυμιζόταν ότι “ενώ προ έτους είχ αναγγελθεί ο διορισμός ενός Υφυπουργού Εξωτερικών για την Λατινική Αμερική, η θέση δεν είχε ακόμη καταληφθεί”. Ο κ. Κισινγκερ απήντησε: “[...} οι γνώμες και οι συμβουλές σας είναι σημαντική βοήθεια και θα τις λάβουμε [Σ.Σ. η “Επιτροπή Εθνικής Ασφαλείας”] ασφαλώς υπ’ όψιν”.

2. Ο κ. Κιούμπιτς εγνώριζε ακόμη και την ώρα εκδηλώσεως του κινήματος στη Χιλή, δεδομένου ότι:

-Λίγες ώρες πριν αρχίσει η επιχείρηση, η Αμερικανική πρεσβεία του σαντιάγο είχε δεχτεί την επίσκεψη χιλιανού αξιωματικού και ενημερώθηκε σχετικά με την επίσπευση της (που είχε κριθεί αναγκαία, κατά τη γνώμη μου διότι την επομένη ο Αλιέντε σχεδίαζε να αναγγείλει δημοψήφισμα).

-Η αμερικανική κυβέρνηση έλαβε “στο υψηλότερο επίπεδο” γνώση της ειδήσεως αμέσως. Το “υψηλότερο επίπεδο” αρχίζει φυσικά από τον αρμόδιο υπουργό. Άλλωστε, ο κ. Κιούμπιτς ενημέρωσε επειγόντως τα μέλη μιας επιτροπής του Κογκρέσου, αυτοπροσώπως.

-Αλλά και τέσσερις μέρες προ του του πραξικοπήματος ο κ. Κιούμπιτς είχε δεχθεί επίσκεψη του  πρέσβεως του του στο σαντιάγο κ. Νταίηβς, που στις 7 Σεπτεμβρίου “πέταξε” στην Ουάσιγκτων, στις 8 είδε τον κ. Κίσινγκερ και στις 9 επέστρεφε στη θέση του. Στις 11 ο στρατός στασίαζε και στις 20, ενώ το “όργιο αίματος” στη Χιλή προκαλούσε διεθνώς “αποτροπιασμό”(Μακάριος), οκ. Κιούμπιτς έβρισκε ότι στη Χιλή “η κατάστασις εξομαλύνεται ταχέως”.

Και ναι μεν ο κ. Κιούμπιτς εποίησε σε κάθε περίπτωση το πατριωτικό του καθήκον ως Αμερικανού αξιωματούχου. Επειδή όμως εύλογο είναι ότι θα εξακολουθήσει να το ποιεί,  εδώ τώρα πλέον, ερωτάται αν συνεννοηθήκαμε καθόλου μεταξύ μας περί ποίου μπορεί να είναι ένα εγχώριο πατριωτικό καθήκον.

Μήπως είναι να τον …ξεΦΟΡΝΤωθούμε;