O Jorje είναι παιδί μου , ο Ανδρέας είναι παιδί μας .

Μια ατυχία , μια απροσεξία , μας έφερε σε εφημερεύον νοσοκομείο του κέντρου της Αθήνας . Είναι απίστευτο το πόσο γρήγορα ο οργανισμός , "ξεχνάει" τα συμπτώματα της κούρασης και μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα , ανακτά την διαύγεια και κάποια επίπεδα σωματικής δύναμης για να μπορέσει να αντεπεξέλθει σε μια έκτακτη κατάσταση .

Το τηλέφωνο χτύπησε στις 3.30 μετά τα μεσάνυχτα κι όταν χτυπάει τέτοιες ώρες , ο μόνος λόγος είναι για να σου αναγγείλουν κάτι δυσάρεστο . Αυτό συνέβη κι απόψε . Ο Γ. μου , είχε την ατυχία να "συναντηθεί" με αυτοκίνητο , του οποίου ο οδηγός είχε την "έμπνευση" να στρίψει αριστερά από κεντρικότατο δρόμο της Αθήνας , παραβιάζοντας κόκκινο σηματοδότη και κάθε έννοια προτεραιότητας . Η διαδικασία που ακολουθήθηκε ήταν η γνωστή , αστυνομία , ανταλλαγή στοιχείων , τηλεφωνήματα , διακομιδή στο εφημερεύων νοσοκομείο . 

Ο Γ. ή Jorje όπως μ΄αρέσει να τον φωνάζω , είναι ένα παιδί (τα παιδιά μας όσο και να μεγαλώσουν , πάντα παιδιά τα λέμε) σαν όλα τ' άλλα της ηλικίας του . Δίνοντας μια σύντομη εικόνα γι' αυτόν , λέω , πως "αυτό το παιδί , μεγάλωσε στον αυτόματο πιλότο" , εννοώντας , πως ποτέ , δεν μας κούρασε σαν παιδί , ποτέ δεν μας δημιούργησε το παραμικρό πρόβλημα , ποτέ , ποτέ , ποτέ ...

Ηταν , είναι δηλαδή , ένα παιδί , που θα έλεγε κανείς , πως η ανεξαρτησία , γεννήθηκε μαζί του εκείνη την πρωτοχρονιά του '86 . Πότε ήταν , μωρό , πότε έκανε τα πρώτά του βήματα , πότε πήγε σχολείο , πότε ήρθαν τα πρώτά του πτυχία , οι δυό του επιτυχίες στο πανεπιστήμιο , πότε ήρθαν οι έρωτές του , ούτε που το κατάλαβα , πότε ήρθαν οι συγκρούσεις μαζί του για τις επιλογές του ,σαν να μην το ένοιωσα ποτέ . Σαν ...

Αυτό ήταν και είναι το παράπονό μου . Σαν να μην πέρασε αυτό το παιδί από τα χέρια μου , σαν να μην το χάρηκα , μου λείπει σαν παιδί το παιγνίδι του κι ας έπαιξα ώρες ατέλειωτες μαζί του κι ας το φρόντισα σαν να ήμουν εγώ η Μάνα του , όταν εκείνη δούλευε νυχτερινή βάρδια στο εργοστάσιο . Σαν να ήθελα , σαν να θέλω , να κρατήσω τον χρόνο , να τον σταματήσω , να τον έχω κοντά μου , έτσι πάντα μικρό ...

Περίμενε καρτερικά , ώρες , πάνω στο φορείο , έξω από την πόρτα που έγραφε "Χειρουργικό - Επείγοντα" . Αμίλητος , χωρίς καμία έκφραση πόνου . Μόνο κάποιες στιγμές , μόρφαζε από κούραση και αγανάκτηση , από την πολύωρη αναμονή . Ο πόνος ήταν ελάχιστος , δεν έδειχνε καν αυτό που έγραφε το σημείωμα που κράταγε στο χέρι του , "πολυτραυματίας" .

Ελάχιστες κουβέντες ανταλλάξαμε , "πονάς" , "αισθάνεσαι κάτι" ; και οι απαντήσεις ερχόντουσαν μονολεκτικές και αρνητικές , τόσο , που πιο πολύ με ανησυχούσαν παρά με καθ ησύχαζαν , λες και έπρεπε να πονά ...

Ευτυχώς , όλες οι απαραίτητες εξετάσεις , έδειξαν πως ήταν καθ΄όλα καλά και το μόνο που χρειαζόταν ήταν ξεκούραση , ύπνος , ηρεμία και 24ωρη παρακολούθηση για κάθε ενδεχόμενο . Ευτυχώς γιατί αν υπήρχε κάτι , αν , δεν ξέρω αν θα υπήρχε τρόπος να ελέγξω τον εαυτό μου . 

Δίπλα του , δίπλα μου , αυτές τις στιγμές , ήταν η Μάνα του και η αδελφή του σε μια κατάσταση που εύκολα καταλάβαινες πως με δυσκολία κρύβαν κάποιο δάκρυ .

Ευτυχώς όλα είναι καλά . Ευτυχώς !

Θέλω να το θυμάμαι αυτό το σημείωμα . Δεν θέλω να το ξεχάσω και για την περιπέτειά του , αλλά και για όσα είδα κι έζησα στις ατελείωτες ώρες αναμονής στα επείγοντα του χειρουργικού .

Δεν θα ξεχάσω , ποτέ , τις ΥΠΕΡΑΝΘΡΩΠΕΣ προσπάθειες , του ΛΙΓΟΣΤΟΥ προσωπικού , νοσηλευτικού και ιατρικού , των τραυματιοφορέων που κάθε 2-3 λεπτά τρέχοντας κυριολεκτικά δαιμονισμένα , έφερναν κάποιο φορείο , με κάποιον που είχε πυροβοληθεί , που είχε σφαχτεί , που είχε πέσει θύμα τροχαίου , που ...

Νοιώθαμε ευτυχείς μέσα στην ατυχία μας και γιατί δεν είχε κάτι σοβαρό , δεν είχε τίποτα δηλαδή αλλά και γιατί , νοιώθαμε πως ήταν πραγματικά σε καλά χέρια , σε ένα νοσοκομείο που μόνο η εξωτερική του όψη αλλά και οι εσωτερικοί του χώροι σου προκαλούσαν κατάθλιψη . 

Δεν θα ξεχάσω ποτέ , τον Ανδρέα . Τον Ανδρέα που στο δίπλα φορείο , στέκονταν ακίνητος κουλουριασμένος με το βλέμμα καρφωμένο στο ταβάνι . 

Ο Ανδρέας , συνομήλικος του Γιώργου , από μια άλλου είδους ατυχία , βρέθηκε να κάνει χρήση ουσιών . Ο νεαρός Ανδρέας , παιδί μου κι αυτό , παιδί μας , δεν ακολούθησε την Μάνα του στην Αμερική , ούτε προτίμησε να μείνει με τον πατέρα του . Διάλεξε , "βρέθηκε" σε άλλους δρόμους , άστεγος , πεταμένος σαν ένα σκουπίδι της κοινωνίας μας , της κοινωνίας που μας έφτιαξαν να ζούμε . Μόνος , χωρίς έναν άνθρωπο να του σφίξει το χέρι , να του δώσει ένα ποτήρι νερό , να του ρίξει μαι ζεστή ματιά συμπόνοιας . Ενα λάθος στο "τρύπημα" , τον έφερε στο διπλανό φορείο , με συμπτώματα θρόμβωσης . Μόνος , περίμενε , τι άραγε ; Κουλουριασμένος , μπόρεσε , να κάνει χρήση της τελευταίας δόσης που είχε επάνω του , πόναγε , κρύωνε . Τον είδα , με είδε . Δεν ήξερα τι να κάνω , πως να αντιδράσω , να φωνάξω , να του τραβήξω το χέρι , να ουρλιάξω , να κλάψω , τι ...

Πριν από λίγες ώρες , έφυγα . Ο Jorje μου , ήταν καλά , "απολάμβανε" τις ανέσεις που μπορεί να προσφέρει ένα κρεβάτι , ο Ανδρέας , μόνος , κουλουριασμένος , στον διάδρομο , συνέχισε να κοιτάει αόριστα , μόνο μια ματιά του ήρθε κι έπεσε επάνω μου , μια ματιά που μ' έκανε να πω , "κι ο Ανδρέας παιδί μου είναι , μα ....το αδίκησα" .