Το στοίχημα - Μέρα 8η

"Είναι μεγάλη υπόθεση να βάζεις ένα στοίχημα και στο τέλος να το κερδίζεις ή για να το διατυπώσω διαφορετικά , να βάζεις έναν στόχο και να τον επιτυγχάνεις . Βέβαια , διαβάζοντας πάλι αυτές τις δύο αράδες , νομίζω πως έχουν μια διαφορά .Σ  Στην περίπτωση του στοιχήματος , είσαι διπλά χαμένος , αν το χάσεις ή αντίθετα , διπλά κερδισμένος , ενώ στην δεύτερη περίπτωση , αυτή του στόχου , το μόνο που έχεις να χάσεις είναι ο ίδιος ο στόχος , έτσι δεν είναι ;"

Είχα στρέψει την πλάτη μου σ' αυτόν , προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου για την αποστροφή σ΄αυτό που πήγαινε να κάνει . Είχε μια συνήθεια ο Κύριος ΑΜ , που ποτέ δεν κατάλαβα πως την απόκτησε . Βγάζοντας το τσιγάρο από το πακέτο του , το χτύπαγε από την ανάποδη , στρίμωχνε τον καπνό μ΄αυτόν τον τρόπο κι από ότι μου είχε πει , του έδινε την αίσθηση ότι γινόταν πιο βαρύ . Αλλά αυτή καθαυτή του η κίνηση , δεν με ενδιέφερε καθόλου . Αυτό που ήθελα τώρα και ήταν επιτακτική ανάγκη για μένα , ήταν να μην το φέρει στο στόμα του και το ανάψει . 

Η απόφασή μου , αυτή την φορά , ήταν οριστική και αμετάκλητη και έδειχνε πως όλα θα πήγαιναν καλά . Όλες τι άλλες φορές , το κόψιμο του καπνίσματος , διαρκούσε όσο και ο χρόνος που έφτανε για να βγεί από το στόμα μου η φράση "κόβω το τσιγάρο" . 

Τώρα όμως είναι αλλιώς και του το είπα πάρα πολλές φορές για να καταλάβει , ότι ήμουν αποφασισμένος να γυρίσω σελίδα . 

Αναίσθητος όπως πάντα , συνέχισε να φυσάει τον καπνό προς το μέρος μου , όση ώρα προσπαθούσα να του εξηγήσω , ότι για μένα , αυτό το πράγμα , δεν είχε να κάνει με την εκπλήρωση ενός στόχου , αλλά ήταν ένα στοίχημα . Στοίχημα , που σαν κέρδος , όταν θα το κέρδιζα , είναι η χαρά και το χαμόγελο που θα δω στα αγαπημένα μου πρόσωπα . Δεν με ενδιέφερε το αν και πόσο η συνήθεια αυτή με έβλαπτε ανεπανόρθωτα , άλλως τε , υπήρχαν τόσα πράγματα στην καθημερινότητα μου , που με βλάπτουν ίσως και πιο πολύ , αλλά , αυτό το χαμόγελο , το ήθελα . 

Το σίγουρο είναι , πως σ αυτήν την προσπάθεια , που είναι πολύ δύσκολη , αρωγό δεν θα είχα τον κύριο ΑΜ , για τους δικούς του λόγους ίσως .κι όχι μόνον αυτόν . Δεν είχαν σκοπό να με βοήθησουν κι όλοι οι λόγοι που με έσπρωχναν να καπνίσω . Το στρες , η συνήθεια αλλά κύρια η χαλάρωση που ένοιωθα ανάβοντας το , μετά το φαγητό . Είχα προσέξει , ότι κάποιες ασήμαντες κινήσεις του σώματος μου , υποσυνείδητα , με ωθούσαν στο άναμμα του . Αυτές πολεμούσα με νύχια και με δόντια και μέχρι τώρα τις νικούσα και θα τις αποτελείωνα . Η θέληση προέκυψε , το στοίχημα μπήκε , το κίνητρο υπάρχει , το χαμογελαστό πρόσωποΚ .