ΣΤΑ ΚΛΩΣΤΗΡΙΑ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΙΩΝΙΑΣ
Πρώτος σταθμός η Νέα Ιωνία. Η γειτονιά των κλωστοϋφαντουργών … Πήγαμε στη “ΜΠΑΡΚΟ”, στου “Μουταλάσκη”, την “ΑΘΗΝΑ”, τα “ΤΡΙΑ Α”. Συναντηθήκαμε με εργαζόμενους απ’ την “Ανατόλια”, τη “ΧΟΥΔΣΟΝ”, του ¨ΠΑΝΑΓΟΥ”, ΤΗ “ΓΕΠΑ” … Παντού η ίδια, αφόρητη κατάσταση. Μέσα σ’ ένα καθεστώς υπερεκμετάλλευσης, οι 9.500 κλωστοϋφαντουργοί της περιοχής υφαίνουν ασταμάτητα τα υπερκέρδη των 50 μεγαλοεπιχειρηματιών.
Η νεολαία -που αποτελεί και την πλειοψηφία του κλάδου- δέχεται με μεγαλύτερη ένταση την εκμετάλλευση, νιώθει την ανισότητα, την τρομοκρατία, την εξουθένωση πιο οδυνηρά.
ΟΙ ΣΥΝΘΗΚΕΣ ΔΟΥΛΕΙΑΣ; ΑΠΑΝΘΡΩΠΕΣ…
Ένα από τα βασικότερα προβλήματα που απασχολούν τους νέους κλωστοϋφαντουργούς, είναι οι συνθήκες δουλειάς. Ενώ κατά γενική ομολογία είναι ανθυγιεινές και επικίνδυνες, όχι μόνο δεν παίρνονται τα κατάλληλα μέτρα, αλλά δεν δίνεται ούτε το ανθυγιεινό (!!...) στα περισσότερα τμήματα.
Για τις συνθήκες δουλιάς ρωτήσαμε στη “ΜΠΑΡΚΟ”, στου”Μουταλάσκη” και την “ΑΘΗΝΑ”.
“ΜΠΑΡΚΟ” : ΟΙ ΑΝΗΛΙΚΟΙ ΣΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΓΡΑΜΜΗ
Το μεγαθήριο της “ΜΠΑΡΚΟ” απασχολεί 750 εργάτες, από τους οποίους οι 450 νέοι. Ανάμεσα στους νέους και 20 ανήλικοι, που στίβονται στην κυριολεξία μέσα σ’ αυτό το περιβάλλον. Τα μεροκάματά τους πιο κάτω κι απ’ το ημερομίσθιο του ανειδίκευτου, αν και χρησιμοποιούνται σε ειδικευμένες δουλιές, σηκώνουν βάρη στις αποθήκες…
Συζητώντας με τους εργαζόμενους για τις συνθήκες δουλειάς μας είπαν:
“Δουλεύω στο φινιριστήριο. Αφόρητη η ζέστη, νερό στους διαδρόμους, ανεπαρκής εξαερισμός…”
“Στις διπλωτικές, αν και δικαιούμαστε ανθυγιεινό δεν το παίρνουμε όλοι”.
“Στο βαφείο, ένα μηχάνημα για 6 άτομα, το δουλεύουμε 2 ή 3!!”.
Οι κοπέλες χρησιμοποιούνται εντελώς ανεξέλεγκτα, όπου βολεύει την εργοδοσία…
“Εγώ -μας λέει μια 18χρονη- σηκώνω πάνω από 25 κιλά βάρος συνεχώς”.
“Κι εγώ, κοίτα τα χέρια μου. Έχουν ροζιάσει. Σηκώνω κάθε μέρα χίλια κιλά βάρος”.
ΚΑΙ ΣΤΟΥ “ΜΟΥΤΑΛΑΣΚΗ” ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ ΤΟ ΚΕΡΔΟΣ
“Μουταλάσκης”: Οι αργαλειοί δεν υφαίνουν. Η απεργία για την Ε.Σ.Σ.Ε. είχε 95% επιτυχία. Οι 400 εργαζόμενοι δίνουν την μάχη. Στο παμπάλαιο, επικίνδυνο κτίριο νεκρική σιγή. Πρόθυμα μας μιλούν οι απεργοί:
“Τα μηχανήματα είν’ έτοιμα να σκουριάσουν… υπάρχει κίνδυνος πυρκαγιάς… στ’ αργαλειά κινδυνεύουμε…”
“Πέρναγα κλωστές. Μια “σαΐτα” που πετάχτηκε πήγε να μου βγάλει το μάτι. Πριν λίγες μέρες, έτσι τραυματίστηκε στο πρόσωπο συνάδελφός μου…Προστατευτικά μέσα; Τίποτα…”
“Φεύγουμε απ’ τη δουλιά και τ’ αυτιά μας βουίζουν από το θόρυβο. Η μόνωση τους στοιχίζει βλέπεις…”
“Ο κλιματισμός είναι ανύπαρκτος. Ως και τα τζάμια, πολλά σπασμένα. Παγώνουμε το χειμώνα… λιώνουμε το καλοκαίρι…παθαίνει η υγεία μας. Μπουκάλι γάλα; “θα”…”.
“Δεν υπάρχει ορισμένη ώρα για φαΐ. Είχαμε μια “τραπεζαρία”, πάει καταργήθηκε. όσο για καπνιστήριο, στους…καμπινέδες. Πότε καθόμαστε; όποτε επιτρέπουν οι προϊστάμενοι…σπάνια δηλαδή…”.
Βροχή οι καταγγελίες και αρκετά αποκαλυπτικές. Περιττά τα σχόλια…Μιλάνε μόνες τους. Μόνο οι αρμόδιοι ποτέ δεν τις άκουσαν.
“ΑΘΗΝΑ”: “ΚΑΘΕ ΩΡΑ ΚΟΒΟΝΤΑΙ ΜΕΡΕΣ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ”
Στο κλωστουφαντουργείο “ΑΘΗΝΑ” δουλεύουν 270 εργαζόμενοι. Το 70% είναι γυναίκες και οι μισές περίπου νέες κοπέλες. Ανάμεσά τους και 25 ανήλικες. Βρισκόμαστε κοντά τους, χαράματα της 24ωρης Παναθηναϊκής απεργίας, έξω από το εργοστάσιο. Στα γρήγορα, ένας κλοιός φτιάχνεται γύρω μας και …αρχίζουμε:
“Έχουμε να κάνουμε με ανθρώπους που θέλουν όλο και πιο πολύ παραγωγή…κι ας γινόμαστε ράκη εμείς… Οι ρυθμοί δουλιάς εξουθενωτικοί …μεγάλη η εντατικοποίηση…καταλήγουμε να φεύγουμε πτώματα από τη δουλιά…”.
“Στο πομπινουάρ, οι ατμοί μου βγαίνουν από τις μηχανές… άλλο πράγμα. Σύστημα εξαερισμού; Να δόσει λεφτά η εργοδοσία για την υγεία μας; … Και “φυσικά” δεν παίρνουμε ανθυγιεινό.
“Το χνούδι μπαίνει μέσα μας, …ανά μισή ώρα τέσσερα δάχτυλα… μαζί και σκόνη… σύννεφο παιδί μου”.
“Μας πιάνει βήχας και πότε - πότε εμετός…μα, και τα μάτια μας τσούζουν…”
Κι όμως, παρ’ όλα αυτά, όπως μας πληροφορούν, μόνο λίγοι εργαζόμενοι “δικαιούνται” ανθυγιεινό επίδομα. Το αίτημα για καθολική ένταξη του κλάδου στα βαρέα και ανθυγιεινά σκοντάφτει στην …ευαισθησία των αρμοδίων.
“Από προφυλακτικά μέσα γράψει μηδέν. Ολωνών τα χέρια είναι λίγο - πολύ σημαδεμένα …”μικρο”χτυπήματα βλέπεις… οι μηχανές είναι ακάλυπτες… οι “σαΐτες” πετούν πάνω από τα κεφάλια μας… κινδυνεύουμε να χαρακωθούμε…”.
“Εγώ είμαι δέκα χρόνια στη δουλειά…Τα πόδια μου γέμισαν φλιβίτιδες…περπατάνε και με πονάνε. Τώρα δεν μας δίνουν ούτε γάλα… Και σ’ αυτό έπεσε λιτότητα…”.
Μέσα σ’ αυτές τις απαράδεκτες συνθήκες καταπατούνται και οι πιο στοιχειώδεις ανάγκες των εργαζομένων. Η εργοδοσία ασύδοτη, άπληστη.
“Ξέρεις τι θα πει 8ωρο, βάλε και πάντα λίγο παραπάνω, συνέχεια ορθοστασία… Και μια μπουκιά ψωμί, όρθιες την τρώμε, στο άψε - σβήσε…να μη μπορούμε να ξαποστάσουμε λιγάκι…”.
“Την τουαλέττα δεν μπορούμε ούτε να την πλησιάσουμε απ’ τη μεγάλη μπόχα. Καπνιστήριο; πολυτέλεια…”.
Άθλιες συνθήκες δουλειάς. Εξευτελιστικές και οι αμοιβές: “333 μικτά” και “265 για μας”, μας λένε τρείς νέες ανήλικες κοπέλες.
“Κάθε ώρα κόβονται μέρες από την ζωή μας… Αμοιβές κοροϊδία… χωρίς ανθυγιεινό… Προσβλέπουμε στο Σωματείο μας… στη μάχη για την Κλαδική Σύμβαση που έρχεται…”
⬧
Φυσικά δεν περιορίζονται οι άσχημες συνθήκες μόνο σ’ αυτά τα 3 εργοστάσια. Όλα τα κλωστοϋφαντουργεία στο ίδιο επίπεδο είναι. Έτσι, το χνούδι και η σκόνη που αιωρούνται, η υγρασία ή η υψηλή θερμοκρασία, ο εκκωφαντικός θόρυβος απ’ τα αργαλειά, το άγχος και η εξουθένωση που δημιουργεί η εντατικοποίηση της δουλιάς αφήνουν ανεξίτηλα ίχνη στα πρόσωπα και την υγεία τους. Είναι χαρακτηριστική η ασθένεια βυσίνωση που βλάπτει τους κλωστοϋφαντουργούς. Το χνούδι κλείνει τους πόρους απ’ τα πνευμόνια, σακατεύοντας το αναπνευστικό τους σύστημα για όλη τη ζωή.
“Έχω και βλεφαρίτιδα. Απ’ το χνούδι πέφτουν τα ματόκλαδα και με πιάνει φαγούρα στις άκρες των ματιών.Όπως μου είπαν στο ΙΚΑ, η αρρώστια αυτή δεν γιατρεύεται.”
Σε άλλα τμήματα η χρησιμοποίηση χημικών ουσιών, η υγρασία κλπ. δημιουργούν μια σειρά επιπλοκές.
“Εμείς στα βαφεία χρησιμοποιούμε θειικό οξύ, καυστική σόδα και άλλα επικίνδυνα υλικά. Με τις αναθυμιάσεις κόβεται η αναπνοή σου, τσούζουν τα μάτια…”.
“Η υγρασία μας περονιάζει…”.
“Η συνεχής ορθοστασία σε πολλά τμήματα δημιουργεί δυσκολίες, φλεβίτη κλπ”.
Όσον αφορά τον θόρυβο; έχει υπολογιστεί ότι, όταν ένα άτομο δουλεύει πάνω από 5 ώρες σε συνεχή θόρυβο, κινδυνεύει να ελαττωθεί η ακοή του, ενώ στις έγκυες επηρεάζεται το έμβρυο (ιδιαίτερα για τους κλωστοϋφαντουργούς που αποτελούν τη μεγάλη πλειοψηφία του κλάδου, αυτό έχει μεγάλη σημασία).
ΜΕ ΑΓΧΟΣ ΒΓΑΙΝΕΙ ΤΟ ΜΕΡΟΚΑΜΑΤΟ
Μέσα σ’ ένα τόσο ανθυγιεινό περιβάλλον οι μεγαλοεπιτίες προσπαθούν να εκμεταλλευτούν και την τελευταία ικμάδα της εργατικής δύναμης για να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους… Η εντατικοποίηση της δουλιάς, η πιο ενδεδειγμένη μέθοδος. Ανεβαίνει η παραγωγή, εξουθενώνονται οι εργαζόμενοι, παραφουσκώνουν τα χρηματοκιβώτια και φυσικά στα μεροκάματα… λιτότητα.
“Το πριμ παραγωγής το λέμε μεροκάματο του άγχους…”.
“Στη “ΜΠΑΡΚΟ” μας χρονομετρούν(!!) έχουν υπολογίσει ότι για να δέσει ένας υφαντής μια κλωστή θέλει ένα δευτερόλεπτο (!!!). Έστι κανονίζουν μια ποσότητα παραγωγής κι από κεί κι έπειτα αρχίζει το πριμ…”
“Εγώ έχω ρεγιόν. Εκεί υπάρχουν γάτζοι που πιάνουν τις κλωστές. Αν βρεθεί ένας κόμπος, σπάνε οι κλωστές. Και τότε… πάλι απ’ την αρχή”.
Άμεσο επακόλουθο όλων αυτών, της φοβερής εξάντλησης και τα εργατικά ατυχήματα. Μόνο το 1975 -σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΚΑ- έγιναν στον κλάδο 2.332 ατυχήματα.
“θολώνεις ααπ’ την κούραση και τότε εύκολα μπορεί να πάθεις ατύχημα. “Γκάφα” το λέει ο κ. Λάσκαρης και φυσικά καταλογίζει την ευθύνη … στον εργάτη!!”.
“Δεν έχουν τα στοιχειώδη προφυλακτικά μέτρα”.
“Στη “ΜΠΑΡΚΟ” λιποθύμησε μια κοπέλα απ’ την εντατικοποίηση. Αν έπεφτε στις μηχανές;”
“Λιποθυμίες θα χουμε κάθε μέρα σε κάποιο κλωστήριο”.
“Εγώ ξέρω μια κοπέλα, που ο γιατρός της συνέστησε ένα μήνα άδεια λόγω υπερκόπωσης”.
Εν τω μεταξύ η εντατικοποίηση αποδίδει. Οι ορέξεις μεγαλώνουν. Η ασυδοσία κορυφώνεται.
“Στην ‘Αθηνά’ έφερε κι άλλα αργαλειά χωρίς να αλλάξει προσωπικό”.
Στου “Μαβή” απολύθηκε εργάτρια γιατί δεν θέλησε να πάρει παραπάνω αργαλειά απ’ τον κανονισμό…”.
“Μας αναγκάζουν να δουλεύουμε όλο και περισσότερα αργαλειά. Από 3 ή 4 που ήταν πρώτα τώρα χρησιμοποιούν 8 ή 10. Και δεν είναι σαν τα παλιά αργαλειά, που είχαν 110 ή 120 στροφές. Τούτα δω παίρνουν 250 στροφές (!), βγάζουν τρία τόπια το καθένα (!!) και σε διπλάσιο φάρδος. Καταλαβαίνεις πόσο αυξάνει η παραγωγή”.
Η “ΜΠΑΡΚΟ’’, για παράδειγμα, ανέβασε την παραγωγή της πάνω από 30% μόνο μέσα στο ‘77. Τι κερδίζουν όμως οι εργαζόμενοι;
Αλλά τα προβλήματα δεν αναφέρονται μόνο στις συνθήκες δουλειάς και σταματούν εδώ για τους κλωστοϋφαντουργούς της Νέας Ιωνίας. [...] θα συνεχίσουμε για την τρομοκρατία, τα μεροκάματα, τους εργαζόμενους μαθητές, τους ανήλικους, το Σωματείο…
Εφ. ΟΔΗΓΗΤΗΣ τχ 181 3 Φλεβάρη 1978
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου