Το τσακισμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο και τα γράμματα στον Αγιο .

Κάθε χρόνο , τέτοιες μέρες , ένας πανικός καταλαμβάνει τις περισσότερες νοικοκυρές , που συνήθως με αφήνει παγερά αδιάφορο αν δεν με εξοργίζει κάποιες άλλες . Είναι ο "πυρετός" που ανεβάζουν Κάθε Δεκέμβρη , που πάντα διαρκεί μέχρι τις πρώτες μέρες του Γενάρη και που ασφαλώς δεν έχει να κάνει με κάποια μετάλλαξη "κακού" ιού , που στο φινάλε , αυτόν μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε .

Είναι ο "πυρετός" των εορτών .

Που θα πάμε ; (ακούγετε ολοένα και πιο σπάνια) , τι θα φάμε ; τι δώρο να σου πάρω ; (έχω χρόνια να τ' ακούσω) , να στολίσουμε το δέντρο;

Αμάν , αυτό είναι . 

Πες το απ' την αρχή χριστιανή μου .

"Να στολίσουμε το δέντρο" !

Εκεί είναι το θέμα . Να στολίσουμε το δέντρο και δεν καταλαβαίνω γιατί μονίμως αυτή η γυναίκα χρησιμοποιεί τον πληθυντικό , εκεί που δεν τον εννοεί .

"Να στολίσουμε το δέντρο" ,

"να κρεμάσουμε τις κουρτίνες",

"Να σηκώσουμε τα χαλιά" και 

"να τα πλύνουμε" ακόμα κι εκείνο το θρασύτατο ,

"να πάμε ένα απόγευμα στη Μάνα μου " , έτσι χωρίς καν ερωτηματικό !

Εντάξει , δεν έχω τελειώσει και κανένα πανεπιστήμιο , δεν χρειαζόταν άλλωστε , για να καταλάβω πότε χρησιμοποιώ και κυρίως που τον ενικό ή τον πληθυντικό αριθμό .

Το ίδιο φυσικά ισχύει και για εκείνην , αν και θα έλεγα πως επιμελώς αγνοεί το που και το πως ή σωστότερα , τους χρησιμοποιεί στοχευμένα .

Λέει λόγου χάριν , "πάω στο κομμωτήριο" ή "πάω για καφέ με τις φίλες μου" . Ποτέ δεν είπε "πάμε" ....

Τέλος πάντων , ας μην το συνεχίσω γιατί αλλού θέλω να καταλήξω , άγιες μέρες τώρα . Βρέθηκα λοιπόν στο πατάρι , ξέρετε , σε εκείνην την "μαύρη τρύπα" , που χωράει όλα εκείνα τα πράγματα , που ναι μεν δεν τα χρειάζεσαι , αλλά δεν μπορείς και να τα πετάξεις γιατί ποτέ δεν ξέρεις ...
Κάπου εκεί μέσα , ανάμεσα σε τόσα και τόσα μπιχλιμπίδια , τζάρτζαλα κλπ , αναπαύετε μακαρίως και το γνωστό συνθετικό χριστουγεννιάτικο δέντρο . Καθήκον ιερό , να το αποκαταστήσω , να το διακοσμήσω και στην συνέχεια να κάνω τον μ......α , όταν θα παινεύετε "...είδατε τι ωραίο δέντρο που στολίσαμε ;" . Τα χρόνια περνάνε όμως και η πείρα που απέκτησα σ' αυτές τις καταστάσεις , αποδεικνύετε πολύ χρήσιμη και σπουδαία . Είχα φροντίσει πέρσι , να το συσκευάσω με τέτοιον τρόπο , που να είναι αδύνατον να επανέλθει στην κανονική του μορφή και να θυμίζει χριστουγεννιάτικο δέντρο .  Επρεπε να είσαι ο Γιούρι Γκέλερ για να το καταφέρεις κι αυτός είναι μόνο ένας , ευτυχώς !
Το μόνο που σώθηκε , είναι μία κούτα , γεμάτη από στολίδια και άλλα τέτοια πραγματάκια , που δεν πέρασε από το μυαλό μου να τους κάνω ζημιά , αφού τα χρώματά τους , το σχήμα τους , πάντα μου άρεσαν πολύ και δεν θα μου φαινόταν καθόλου άσχημο , κάποια από αυτά , να διακοσμούν το χώρο μας , όλον τον χρόνο . Αλλά κι αυτή μου η επιθυμία , σκόνταφτε στα γούστα "μας" ...
Η ιδέα , μετά από την πρώτη της έκπληξη , για την καταστροφή του δέντρου , να αγοράσουμε καινούργιο , απορρίφθηκε , αφού η αγορά του , θα ανέβαλε κάποιες επείγουσες πληρωμές , κάτι που ήταν εντελώς αδύνατον . Ετσι , καθισμένος πάνω στο χαλί , ψαχούλευα αρκετές ώρες την κούτα με τα στολίδια . Πολλά , πάρα πολλά και διαφορετικά . Κάθε ένα , σαν να είχε χαραγμένο κάπου σε κάποια γωνιά , μια ημερομηνία . Θυμόμουν , πότε το είχαμε αγοράσει και μέσα στην κούτα , σ' έναν φάκελλο μεγάλο κίτρινο , παλιές ευχετήριες κάρτες και δυό κιτρινίσμενα χαρτάκια .
Το μυαλό μου κόλλησε . Δεν μπορούσα να θυμηθώ καν πριν τα ξεδιπλώσω , τι ήταν αυτά τα κιτρινισμένα χαρτάκια και κυρίως τι δουλειά είχαν στην κούτα με τα χριστουγεννιάτικα . 
Τα ξεδίπλωσα προσεκτικά και αμέσως η σκέψη , το μυαλό πήγε πάρα πολλά χρόνια πίσω . 
Ημουν κι εγώ κάποτε παιδί . Ναι και έκανα κι εγώ τις ίδιες σκέψεις με χιλιάδες άλλες παιδιά , αυτές τις μέρες . 

Ισως να ήταν και το πρώτο μου γράμμα στον Αγιο κάπου στην δεκαετία του 1960 . Δεν θυμάμαι καθόλου τις συνθήκες που γράφτηκε αυτό το γράμμα , μόνον υποθέσεις . Παραμονές Χριστουγέννων φυσικά , στην με κεραμίδια σκεπασμένη μονοκατοικία που μέναμε τότε , μόλις πρωτοήρθαμε στην Αθήνα , στην σόμπα δίπλα που εκείνα τα βράδια θα έκαιγε μέρα- νύχτα , αφού η Μάνα θα έφτιαχνε και τα τσουρέκια και τα άλλα γλυκάδια και ίσως , το θυμάμαι αμυδρά , σαν σε όνειρο , κάτω από την καθοδήγηση της αγαπημένης μου αδελφής .

Εκείνη ήταν πιο μεγάλη από μένα , οχτώ χρόνια , μαθήτρια του τότε Γυμνασίου , σίγουρα είχε απομυθοποιήσει για τον εαυτό της την "ιστορία" με τον καλό Αγιο που φέρνει ότι του ζητήσουν τα παιδιά .

Ανοιξα προσεκτικά τον μικρό φάκελλο και έβγαλα από μέσα ένα φύλλο τετραδίου , μικρού σχήματος , διπλωμένο στα τέσσερα , κιτρινισμένο από τον καιρό . Αν δεν το έβρισκα αυτό το γράμμα , στην κούτα με τα άλλα πράγματα στο πατάρι , δεν θα πίστευα ότι ήταν δικό μου . Είχα όμως κι άλλο ένα πειστήριο . Το γράμμα , που ούτε το γραφικό χαρακτήρα δεν μπόρεσα να αναγνωρίσω , έφερε την υπογραφή μου ...

Δεν είχα χρόνο για συγκινήσεις και άλλα τέτοια , μονάχα που κρατώντας το στα χέρια μου , προσπάθησα να θυμηθώ αν ο Αγιος είχε ανταποκριθεί στο αίτημά μου . Μάλλον ναι , πρέπει . Ηταν εκείνη η χρονιά , που ο Πατέρας μου στην προσπάθεια του να τα φέρει βόλτα , ήταν τα πρώτα χρόνια στην Αθήνα , ανέλαβε να διακοσμήσει την γιορταστική βιτρίνα του μαγαζιού του συγχωρεμένου του κυρ - Αριστείδη , που είχε το μοναδικό κατάστημα με Ψιλικά και νεωτερισμούς στην γειτονιά και για την περίσταση έφερνε και παιγνίδια . Εκείνη την χρονιά , ήθελε για ντεκόρ , μια μακέτα ενός χιονισμένου χωριού με τον σιδηροδρομικό του σταθμό και το μικροσκοπικό τρενάκι να στριφογυρνάει μέσα από τούνελ , σε καταπράσινες κοιλάδες , να ανηφορίζει χιονισμένες δήθεν πλαγιές και στο τέλος να σταματάει στον σταθμό του φανταστικού χωριού ! Ηταν μια πρωτοποριακή ιδέα τα χρόνια εκείνα , πολύ περισσότερο που γινόταν πράξη σε ένα μικρό συνοικιακό μαγαζί . Θαρρώ , πως η αμοιβή του Πατέρα μου , ήταν ένα μεταλλικό αυτοκίνητο , από λαμαρίνα , που λειτουργούσε με μπαταρίες και όταν έτρεχε σφύριζε δαιμονισμένα . Ναι , αυτό πρέπει να ήταν , το θυμάμαι σαν τώρα .

Ο καφές είχε κρυώσει αρκετά και ο χρόνος πίεζε ασφυκτικά . Επρεπε να τελειώνω μ' αυτήν την ιστορία , μα υπήρχε κι άλλο ένα χαρτάκι . Διπλωμένο προσεκτικά και αυτό . Μαζί και μια φωτογραφία . Φαινόταν πιο καινούργιο και ήταν αφού η φωτογραφία ήταν του μικρού Γ. και της Α. 

Στις πρώτες τάξεις του δημοτικού ο Γ. , στον παιδικό σταθμό ακόμα η Α. Είχε γράψει και ο Γ. το γράμμα του στον Αγιο . Είχε κι αυτός αιτήματα , όπως όλα τα παιδιά άλλωστε . Μόνο που αυτός δεν είχε μεγαλύτερη αδελφή για να τον κανακέψει και να του δώσει οδηγίες . Το έγραψε μόνος του κι ο μπαμπάς του , ανέλαβε να το ταχυδρομήσει .

Ο "ταχυδρόμος" , όπως συμβαίνει σ' αυτές τις περιπτώσεις , εκτός του ότι αναλαμβάνει να διεκπεραιώσει την αλληλογραφία , αναλαμβάνει να υλοποιήσει και τις απαιτήσεις των "πιστών" και έτσι έγινε .

Ο "άγιος" , εκείνη την χρονιά , την πρώτη χρονιά που έπαιρνε γράμμα από το παιδί του , το δικό του παιδί , έκανε το καθήκον του εις διπλούν μάλιστα . Σκέφτηκε , πως ήταν η ευκαιρία , να αποκτήσει κι αυτός κάτι που σαν παιδί δεν μπόρεσε ποτέ . Ενα τρενάκι , σαν αυτό , που όταν ήταν πιτσιρικάς , στεκόταν στην βιτρίνα του κυρ - Αριστείδη και χάζευε να τρέχει σαν παλαβό και καμάρωνε που το είχε φτιάξει ο Πατέρας του . 

Αυτό ήταν το δώρο του μικρού Γ. εκείνη την χρονιά , που ήταν και δώρο για τον μπαμπά του και υπάρχει ακόμα φυλαγμένο κι αυτό , μέσα σε ένα μικρό μωβ πλαστικό κουτί . Κλεισμένο προσεκτικά μαζί με πολλές , γλυκές αναμνήσεις .