Το"συνειδητό" και το "αυθόρμητο" ....

Από μέρες τώρα , τον "έτρωγε" αυτή κατάσταση . Τον είχα καταλάβει , από την συμπεριφορά του . Ήταν διαρκώς εκνευρισμένος , τρωγόταν με τα "ρούχα" του και δεν άφηνε κουβέντα να "πέσει" κάτω . Οι όροι διαβίωσης του , της δικής του αλλά και των υπολοίπων που ήταν από πίσω του και δίπλα του , είχαν δυσκολέψει πάρα πολύ . Η αλήθεια είναι , όχι τώρα , από καιρό , αλλά τώρα πια ο κόμπος είχε φτάσει στο χτένι . Έβλεπε , πως η καθημερινή κούρσα , ήταν μια μάταιη κούρσα , αφού οι ελλανοδίκες , είχαν "ξεχάσει" να τοποθετήσουν την λευκή κορδέλα του τερματισμού . Πάνω που το έπαιρνε απόφαση , πως όλα ήταν μάταια , γινόταν κάτι και ξύπναγε μέσα του το "θεριό" και άντε πάλι χτύπαγε με θυμό το κουπί , ελπίζοντας πως με τα γρήγορα , τα θυμωμένα χτυπήματα , θα έφτανε στον τερματισμό ή κάπου τέλος πάντων . Ήταν και οι κινητοποιήσεις του Απρίλη , αυτές που τον αφορούσαν , αλλά δεν γίνονταν γι' αυτόν κι όλο αυτό το κλίμα του ανέβαζε την "πίεση" κι ένας Θεός ήξερε που θα έφτανε μέχρι την πρωτομαγιά . Μια πρωτομαγιά , που θα ήταν , πάρα πολύ διαφορετική από όσες άλλες είχε ζήσει και που θα ήθελε να μοιάζει με κάποια παλιότερη που δεν είχε ζήσει . 

Ο κυρ ΑΜ , προσπαθούσε πάντα να είναι ενήμερος για τα όσα συνέβαιναν και με τον δικό του "ιδιόρρυθμο" (;) τρόπο , να δίνει την ερμηνεία στα γεγονότα και στην επικαιρότητα . Δεν μπορώ να πω , πως με έπειθε μ' αυτές τις "αλλόκοτες" , ακραίες ίσως ερμηνείες , αλλά απ' την άλλη πλευρά , είχα εμπιστοσύνη στο κριτήριό του . Σ' ένα κριτήριο ενός ανθρώπου που για εικοσιπέντε χρόνια μαχόταν πάντα από την ίδια πλευρά , για τα δικά του συμφέροντα αλλά και για τα συμφέροντα όλων αυτών που από μικροί είχαν μάθει να κερδίζουν τη ζωή τους , χτυπώντας μια κίτρινη κάρτα στις έξη το πρωί !

Προχτές το βράδυ αργά , κατά παράβαση όλων των κανόνων που είχε βάλλει στη "ζωή" του , με πήρε τηλέφωνο .

- Τα ' μαθες , τα νέα ; αλλά που να μάθεις εσύ ...

- Τι έγινε πάλι νυχτιάτικα , τρομοκρατική επίθεση ; βρήκαν κι άλλη γιάφκα με άχρηστο οπλισμό ; τι στα κομμάτια τρέχει ;

- Άκου να σου πω , τον άκουσα οργισμένο από την άλλη μεριά , αν μέχρι τώρα έλεγες πως έτρεχες και δεν προλάβαινες κι απ' την άλλη ήσουν βολεμένος στο "καβούκι" του "εγώ" σου , αύριο και για τα επόμενα πολλά χρόνια , να ξέρεις πως θα τρέχεις και θα τρέχεις και σταματημό δεν θάχεις , αλλά δεν θα φταίει κανείς άλλος , εσύ θα έχεις την αποκλειστική ευθύνη κι αυτό το αναθεματισμένο σου "εγώ" .

-Δεν αφήνεις τις βαρύγδουπες φιλοσοφικές κουβέντες να μου πεις τι τρέχει , γιατί αύριο έχω πολύ δουλειά και δεν έχω καμία όρεξη ...

- Είδες που στα ' λεγα ;

-.......

- Αύριο το "αστέρι" σου , το "αστέρι" σας , θα ανακοινώσει την παραίτησή του .

- Ποιο "αστέρι" μας , ποια παραίτηση , τι λες τώρα ; 

-Αύριο για να καταλάβεις , όλα θα πάρουν ένα τέλος , από δω και στο εξής , οι εθνικές εκλογές , θα είναι μια τυπική διαδικασία , κάτι σαν το έθιμο ...

- Δεν καταλαβαίνω Χριστό , αλλά προχώρα ...

Δεν άργησα να καταλάβω τι εννοούσε και που το πήγαινε . Δεν ήταν καθόλου δύσκολο για μένα τον μέσο ανθρωπάκο , να μπω στο πνεύμα του και να καταλάβω τι με περίμενε από δω και πέρα . 

Για έναν περίεργο λόγο , οι "παρασκευές" μου ήταν πάντα ευχάριστες . Αν και τα τελευταία χρόνια , το πενθήμερο είχε καταργηθεί για μένα , η Παρασκευή είχε μια ιδιαίτερη "αίγλη" . Ήταν η παραμονή ενός διήμερου , που πάντα το είχα για μένα , ήταν κατάδικο μου . Αυτή λοιπόν την Παρασκευή , την χτεσινή , περίμενα από νωρίς το πρωί , να επαληθευτούν όλα όσα μου είχε πει το προηγούμενο βράδυ ο κυρ ΑΜ . Τ' ακουστικά δεν βγήκαν καθόλου απ' τα αυτιά μου , η "βελόνα" συνεχώς μετακινούνταν από σταθμό σε σταθμό , λες και μπορούσα , ν΄ακούω ταυτόχρονα όλες τις ενημερωτικές εκπομπές , ώσπου κάποια στιγμή , το μεσημέρι , με όλη την επισημότητα των ανακοινωθέντων , άκουσα κι εγώ "την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης της ελληνικής οικονομίας" !

Σαν από ένστικτο περισσότερο και λιγότερο από έκπληξη , παράτησα την μηχανή και σχημάτισα τον αριθμό του τηλεφώνου του στο κινητό μου . Χρειάστηκε να τον καλέσω άλλες δύο φορές και προς στιγμήν ανησύχησα , φαντάστηκα πως ήταν ήδη έξω . Την τρίτη ακούστηκε βαριά η φωνή του .

- Ναι ...

- Τ' άκουσα μόλις τώρα στο ράδιο ...

- Είδες που στα έλεγα ;

- Ναι , είχες δίκιο , του απάντησα κι άρχισα να "φορτώνω" γιατί στον τόνο της φωνής του διέκρινα μια απάθεια , μια ηρεμία , που ερχόταν σε πλήρη αντίθεση με την χθεσινοβραδινή του εικόνα που μου είχε δώσει .

 ...και τι θα γίνει τώρα ; τι θα κάνεις ; είσαι σπίτι ; έχεις άλλα νέα ; έπεσαν αμέσως οι ερωτήσεις μου αμέσως .

- Τι θέλεις να γίνει ;

- Δεν θα βγούμε έξω ;

- .....

- Γιατί δεν μιλάς , τι θα κάνουμε , πως θα αντιδράσουμε , έχουμε κάτι να περιμένουμε ;

- .......

Δεν ξέρω αν εκείνη την στιγμή έπαιζε με τα νεύρα μου και τις αντοχές μου ή ήθελε να δοκιμάσει τις διαθέσεις μου , αλλά εγώ ήμουν ήδη εκνευρισμένος από πολύ νωρίς το πρωί με την κολοδουλειά και με τον άγριο καυγά που είχα στήσει  με την στρίγγλα την λογίστρια που δεν έλεγε να μου πληρώσει τις υπερωρίες του προηγούμενου δεκαπενθήμερου .

- Θα μιλήσεις επί τέλους ;

- Εσύ τι λες ; ακούστηκε ήρεμος από την άλλη πλευρά .

- Τι λέω ; εγώ τι λέω ; Η Αριστερά σου τι λέει κυρ ΑΜ , αυτή με νοιάζει τι λέει , η Αριστερά σου γαμώτο μου ...και του έκλεισα κατάμουτρα το τηλέφωνο .

Γύρισα πίσω στην μηχανή μου βυθισμένος σε σκέψεις . Τελευταία , ο κυρ ΑΜ , με μπέρδευε πάρα πολύ μ' όλα όσα μου έλεγε , αλλά αυτή την φορά , ένοιωθα σαν σε αδιέξοδο . Είχα συνηθίσει να παίρνω απαντήσεις στα ερωτήματα μου , στα όποια ερωτήματα , επί παντός επιστητού που λένε κι αυτό το τελευταίο ερωτηματικό που έμεινε ξεκρέμαστο κι αιτία να του κλείσω το τηλέφωνο , μ' αναστάτωνε ακόμα περισσότερο . Πιο πολύ ακόμα κι από την ίδια την είδηση . Το μυαλό μου δεν ήταν καθόλου στην δουλειά που έκανα , ήμουν ήδη πολύ κουρασμένος , πλησίαζε και η ώρα του σχολάσματος . Παραδόξως ακουγόντουσαν δυνατές φωνές και σκέφτηκα πως η κουβέντα θα είχε να κάνει με το διάγγελμα του ΓΑΠ

Αμ

Με κομμένα τα γόνατα από την κούραση , ξεκίνησα στην ώρα μου για το σπίτι . Δεν είχα καμία διάθεση . Όλο αυτό το ωραίο συναίσθημα που ένοιωθα πάντα τις παρασκευές τα απογεύματα , πήγε περίπατο . Διέξοδο στις μαύρες σκέψεις μου έδινε μόνο το τσιγάρο . Ώσπου εκεί , γύρω στις έξη τ' απόγευμα , άκουσα την είδηση . Το συντονιστικό όργανο των πρωτοβάθμιων σωματείων , η συνδικαλιστική παράταξη που πρόσκειται στον ΣΥΡΙΖΑ , οργάνωνε συλλαλητήριο την ίδια μέρα στις έξη και μισή στο κέντρο της Αθήνας . 

Επί τέλους , αυτό ήθελα ν' ακούσω και είχα αργήσει να τ' ακούσω . Η ώρα ήταν περασμένη κι έπρεπε να βιαστώ . Δεν ανήκα σε κανένα πρωτοβάθμιο σωματείο , ούτε καν είχα σχέση με την "αυτόνομη παρέμβαση" του ΣΥΡΙΖΑ , αλλά αυτό ήταν το λιγότερο που με απασχολούσε τώρα . Έπρεπε να κατέβω στο κέντρο , να ενώσω το βήμα μου και την φωνή μου με τις χιλιάδες (!) των διαδηλωτών . 

Ήταν η πρώτη φορά , τον τελευταίο καιρό , που δεν "γαμοσταύρισα" στον ηλεκτρικό . Οι κλειστοί σταθμοί του , βοήθησαν να βρεθώ στα προπύλαια μέσα σε χρόνο ρεκόρ !

Από κει και μετά , όλα εκτυλίχθηκαν πολύ γρήγορα . Η πορεία βέβαια είχε ήδη ξεκινήσει και μέσω της Πανεπιστημίου βρισκόταν στην Ομόνοια απ' όπου θα ανέβαινε την Σταδίου με κατεύθυνση και τελικό προορισμό τα γραφεία της ΕΕ στη γωνία Σοφίας και Ηρώδου Αττικού . Ηδη η αστυνομία είχε διακόψει την κυκλοφορία κι εγώ που δεν είχα τα κουράγια να τρέξω ξοπίσω της , στάθηκα στην μέση της λεωφόρου και κοιτάζοντας προς τα πίσω , είδα από μακριά , τα πρώτα πανό και ένα ζωντανό πλήθος με συνθήματα να ανηφορίζει . Οταν πια πλησίασε αρκετά , χώθηκα κι εγώ σε ένα "μπλοκ" , χωρίς να δώσω σημασία τίνος ήταν . Δεν είχε άλλωστε καμία σημασία , ο σκοπός ήταν κοινός . Σε αντίθεση με όσο διάβασα πολύ αργότερα το βράδυ και την άλλη μέρα , η παρουσία της αστυνομίας , δεν μου φάνηκε ιδιαίτερα μεγάλη . Ανοίγοντας το βήμα μου πότε μπροστά και πότε πίσω , ν' αποκτήσω μια καλή εικόνα των διαδηλωτών . Χοντρικά τους , μας υπολόγισα περίπου στις δύο με δυόμιση χιλιάδες κόσμου ! 

Με ενθουσίασε το γεγονός ότι είδα πολλά νέα παιδιά , με ζωντάνια και παλμό να φωνάζουν είναι η αλήθεια , πρωτότυπα και ευφάνταστα συνθήματα . 

-Που είσαι ; Ρώτησα κοφτά τον κυρ ΑΜ στο τηλέφωνο .

-Που θέλεις νάμαι ; σπίτι μου ...

-Μα καλά , δεν έπρεπε να είσαι κι εσύ εδώ ;

-Δεν προλάβαινα , δούλευα κι εγώ μέχρι αργά , ύστερα ...

-Τι ύστερα ; 

Μ' όλα όσα συνέβαιναν τελευταία , αισθανόμουν πολύ ευχαριστημένος , όχι γιατί με ικανοποιούσαν , αλλά γιατί καταλάβαινα , πως παρά το ότι οι δικοί μου και οι φίλοι μου , με θεωρούσαν πια "μεσόκοπο" , ένοιωθα έναν ενθουσιασμό και ανεξάντλητη ενέργεια .

Ξεκινώντας για να βρεθώ στην πορεία , είχα την αίσθηση , πως ανάλογοι "ξεσηκωμοί" θα ήταν την ίδια ώρα σε εξέλιξη , σε μεγάλες γειτονιές της Αθήνας . Πίστευα πως έτσι έπρεπε να γίνει . Νόμιζα , πως η Αριστερά , η "από δω" και η "από κεί" , θα κινητοποιούσε όλες τις , τις δυνάμεις . Μπορούσε να το κάνει . Ήθελε να το κάνει ; Αυτό το ερώτημα παρέμεινε στο μυαλό μου .

Σήμερα διάβασα , πως η διαδήλωση αυτή ήταν αυθόρμητη ! Εμένα όμως δεν μου φάνηκε καθόλου αυθόρμητη και δεν θα έπρεπε να ήταν . Η κατάργηση της εκλεγμένης κυβέρνησης και η υπαγωγή μας στους δανειστές μας , ήταν κάτι περισσότερο από αναμενόμενο . 

Δεν ήταν αυθόρμητη και για έναν άλλο λόγο . Είχε ανακοινωθεί από "αριστερό ραδιόφωνο" πολύ νωρίς το απόγευμα ! Το "αυθόρμητο" για μένα σήμαινε , τα παρατάω όλα σύξυλα και τρέχω στο κέντρο της πόλης , συναντιέμαι με άλλους και ουρλιάζω και ωρύομαι και χτυπιέμαι . 

Ίσως , δεν είμαι σίγουρος , θα το βάλλω και σαν ερώτημα στον "εξαφανισμένο" κυρ ΑΜ , η χρήση του όρου "αυθόρμητη" , να είχε να κάνει με τον βαθμό ετοιμότητας των συνδικάτων και των κομμάτων της αριστεράς , στην καλλίτερη περίπτωση ! 

Βαδίζοντας ανάμεσα στους διαδηλωτές και φτάνοντας στο ύψος της εισόδου της βουλής , στο αριστερό πεζοδρόμιο , αναγνώρισα γνωστό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ , νομίζω και βουλευτή του στη σημερινή βουλή και περπατάει στην αντίθεη κατεύθυνση με την πορεία . Κάτι δεν μου πήγε καλά και ανοίγοντας το βήμα μου , σχεδόν τρέχοντας , βρέθηκα στην κεφαλή της πορείας ή οποία ήδη είχε σταματήσει στο φράγμα που είχαν στήσει τα ΜΑΤ . Μία διμοιρία κάθετα στην Σοφίας , λίγα μέτρα από τα γραφεία της ΕΕ , πίσω της δύο κλούβες και αριστερά - δεξιά , πάνω στα πεζοδρόμια από μία ακόμα διμοιρία . Οι δυνάμεις τις αστυνομίας μου φάνηκαν υπερβολικά λίγες σε σχέση με τον όγκο (κι ας ήταν κι αυτός σχετικά μικρός) και με τον παλμό της διαδήλωσης . 

Ήρθε η ώρα της "σύγκρουσης" σκέφτηκα !!!

Πήρα θέση πίσω από το πανό των πρωτοβάθμιων σωματείων κατέβασα την μάσκα στο πρόσωπό μου και σαν για "ζέσταμα" φώναξα κι εγώ το σύνθημα που φώναζε γνωστός εκπαιδευτικός συνδικαλιστής , που βρισκόταν μπροστά από το πανό !

Ολοκληρώνοντας , πέρασε πίσω από το πανό , πιαστήκαμε σφιχτά και πέσαμε με ορμή πάνω στις ασπίδες . 

Ακολούθησαν δυνατά σπρωξίματα , αρκετά ψεκάσματα , κλωτσιές και ύστερα από λίγα δευτερόλεπτα , ήχησε η σάλπιγγα της υποχώρησης !

Ναι αυτό ήταν !

Γυρίζοντας την πλάτη προς τα πίσω , κατάλαβα πως μας χώριζαν πολλά μέτρα από την υπόλοιπη πορεία .

Ακολούθησε σύντομη διαβούλευση του "γνωστού" συνδικαλιστή εκπ/κου με άλλους δύο συντρόφους και αμέσως ανακοινώθηκε η συντεταγμένη υποχώρηση . 

Ναι αυτό ήταν !

Κατεβάζοντας την προστατευτική χειρουργική μάσκα από το πρόσωπο , έπιασα τον εκπ/κο από τον ώμο και με ύφος που νομίζω πως ήταν αρκετά οργισμένο , τον ρώτησα :

- Γιατί ρε σύντροφε υποχωρούμε ;

- Τι να κάνουμε ;

- Μα φτάσαμε ως εδώ , πίσω μας είναι δυο χιλιάδες κόσμος και με το πρώτο σπρωξίδι φεύγουμε ;

- Μα τι να κάνουμε ;

- Ma γιατί φέραμε τον κόσμο ως εδώ , έχεις την εντύπωση πως κατάλαβαν τι έγινε ;

-.....

- Οι δυνάμεις της καταστολής είναι ελάχιστες σύντροφε , μπορούμε να προχωρήσουμε σε καθιστική διαμαρτυρία όση ώρα αντέξουμε κι έπειτα δεν θα χτυπήσουν , είμαι βέβαιος πως οι "εικονοπλάστες" του ΓΑΠ , δεν θα θέλουν σε καμία περίπτωση να δείξουν ένα άλλο πρόσωπο , ειδικά σήμερα ...

-.......

- Λοιπόν τι λες ;

- Εεεε , εντάξει , είμαστε εδώ είκοσι λεπτά , αρκετά ήταν .

Δεν ξέρω αν οι σκέψεις μου , έτσι όπως της μετέφερα στον επικεφαλής , ήταν στρατηγικά ή πολιτικά σωστές , αλλά εγώ ένοιωσα για άλλη μια φορά μεγάλη απογοήτευση . 

Χώθηκα στη Σόλωνος και με βήμα που έδειχνε ζαλισμένο , προχώρησα προς τα κάτω . Γύρω κόσμος αλλόκοτος με κοίταζε περίεργα καθώς είχα κρεμασμένη ακόμα τη μάσκα στο λαιμό μου κι ένα μπουκάλι με νερό εξείχε από την τσέπη μου .

Κατέβαινα γοργά , περπατώντας στην άκρη του δρόμου , με σκυφτό το κεφάλι . Δεν ήθελα να βλέπω κανέναν , δεν ήθελα να μ' ακουμπήσει κανείς τους . 

Ήμουν ηττημένος για άλλη μια φορά , αλλά νομίζω δεν ήμουν μόνο εγώ . 

Στο μυαλό μου ερχόντουσαν εικόνες από παλιά ...

23 Απρίλη του 2010 . 

Το ερχόμενο Σάββατο θα έχει ο μήνας 

1η Μάη του 2010 .

Αυτές τις μέρες διαβάζω πάλι την "κομμούνα της Κροστάνδης" μεταφρασμένο από τον Αγι Στίνα . Μπορεί να φταίει κι αυτό , δεν ξέρω , θα ρωτήσω και γι' αυτό τον κυρ ΑΜ , δεν μπορεί κάτι παραπάνω από μένα θα ξέρει ...