Κάτω από τις εικόνες των Βασιλέων , χτίζονταν η "νέα Ελλάδα" .

Το χωριό μακριά , τα χρόνια πέρασαν , μα οι ανάγκες της ζωής και το κρίμα ,  μας έκαναν να κάνουμε το ταξίδι . Έγινε κάτι που είχε γίνει ξανά , πριν από καιρό , όταν τα χρόνια δεν είχαν βαρύνει τους κουρασμένους ώμους , όταν τα "πράγματα" δεν τα έβλεπα με την θολή από τα δάκρυα που όλο και πιο ταχτικά επισκέπτονταν τα μάτια . Είχαν γίνει και τόσα πολλά , είχαν αλλάξει και τόσα πολλά , όλα αυτά και οι αιτίες .

Κρύο εκείνο το πρωινό , κρύο και υγρασία , γνώριμα στοιχεία της εποχής για την περιοχή . Όλα έδειχναν να είναι βρεγμένα , μα η ξαστεριά της προηγούμενης νύχτας , δεν προμήνυε κάτι τέτοιο . Τα χρώματα , έδειχναν όλα να είναι πιο ζωηρά , θαρρείς κι οι στάλες της υγρασίας ,να είχαν ανανεώσει τους χρωστήρες και τις παλέτες κι όλα τ' άλλα εργαλεία . Όμως δεν μπορούσε να είναι αυτή εξήγηση για την λαμπρότητα της φύσης , τα βαριά μολυβένια σύννεφα , δεν επέτρεπαν τέτοιου είδου εξηγήσεις . 

Το χωριό μικρό , πενήντα όλες κι όλες ψυχές τον χειμώνα , χωράνε και περισσεύουν σε έναν χώρο τεράστιο , η πλατεία μπροστά από τους Αγίους Αναργύρους , το μικρό άδειο τα πρωινά καφενείο , το νεκροταφείο , το ηρώο της Δέσπως , το σχολείο , το σκουριασμένο τσίγγινο στέγαστρο του ΚΤΕΛ που δεν σταματά τα άδεια από κόσμο δρομολόγια του , ένα δυό ξεχαρβαλωμένα ντάτσουν να τα οδηγούν νυσταλέοι αξούριστοι χωριάτες , το σκηνικό του σήμερα . 

Τα βήματα μας έφεραν γρήγορα εκείνο το μουσκεμένο πρωινό , στην πόρτα του φτωχικού νεκροταφείου . Μιά ξύλινη πόρτα , φανερά φτιαγμένη με τα χέρια από κάποιον μάστορα άλλης εποχής κι ένας χαμηλός πέτρινος μαντρότοιχος , χώριζε έναν κόσμο , από έναν άλλον . Στην μέση , το "χνάρι" που άφησαν μαθητές προσκυνητές , άγνωστο ποιοι , κάπου στις αρχές του ΄60 , όταν ίσως οι σχολικές εκδρομές , πήγαιναν και σε μέρη ¨διαφορετικά " . Απέναντι , έτσι που σαν ο χωροθέτης να ήθελε να δημιουργήσει έναν περίεργο συμβολισμό , η πλάτη του σχολείου . 'Ενας πέτρινος επιβλητικός ακόμα και σήμερα όγκος , έστεκε εκεί , ποιός ξέρει πόσα χρόνια . Θυμήθηκα και σύγκρινα αμέσως αυτό το χτίσμα με εκείνο που με φιλοξένησε τα πρώτα μου χρόνια , στο αστικό περιβάλλον της προσφυγογειτονιάς που μεγάλωσα . Πέτρινο κι εκείνο , συμμετρικό , με κόκκινα ξύλινα παράθυρα και κεραμίδια , μια μεγάλη μαρμάρινη σκάλα στην μέση και μια ακόμα πιο μεγάλη -για τα παιδικά μου μάτια- μαρμάρινη επιγραφή , εκεί δεξιά της πόρτας , "Εθεμελιώθη υπό της Α.Μ. Βασιλίσης Φρειδερίκης εν έτει 1954" . Σε πιο μικρή κλίμακα αυτό του χωριού , αλλά με πολλές ομοιότητες με το δικό μου . Το πετρόχτιστο κτίριο , έδειχνε να δένει καλλίτερα με το γύρω τοπίο . Χωμάτινη αυλή . χωρίς παιγνίδια , μονάχα μια βρύση σε μια γωνιά και 2-3 γέρικες βελανιδιές να ορίζουν το τέλος της αυλής και του ξένοιάστου παιγνιδιού . 

Δεν άντεχα την διαδικασία του νεκροταφείου κι έτσι με μεγάλα βήματα , πέρασα "απέναντι" . 

Σήμερα , Κυριακή 29 του Γενάρη , λίγες μέρες μετά τον απροσδόκητο χαμό του Θ. Αγγελόπουλο , σκέφτομαι , πως οι εικόνες που αντίκρυζα , δρασκελίζοντας προσεκτικά την μισογκρεμισμένη πόρτα του σχολείου , θα μπορούσαν να είναι και μέρος κάποιου σκηνικού , μιας ταινίας του . 

Παράθυρα χωρίς παντζούρια , λογικά θα επέτρεπαν στο λιγοστό φως να περάσει μέσα . Μυρωδιά μούχλας παντού . Ένας σχετικά μικρός προθάλαμος , οριοθετούσε , τις δυο μονάχα αίθουσες από ένα μικρό σχετικά δωμάτιο , που λογικά θα χρησίμευε για γραφείο .  

Σκόνη παντού και ίχνη ζωής , σχετικά πρόσφατα . Πέρασμα και καταφύγιο συνάμα προσωρινό για τα "ναυάγια" που ξώκειλαν  εδώ ψάχνοντας για άλλους κόσμους . 

Εικόνες ηρώων του 1821 στους νωτισμένους τοίχους , νοιώθεις παρείσακτος καθώς τα βλέματα του Οδυσσέα , του Καραισκάκη ακόμα κι αυτό του Διάκου , σε κοιτάνε αυστηρά που ήρθες απρόσκλητος να χαλάσεις την μακάρια ησυχία τους . 

Ένας σκούρος όγκος στο πλάι της πόρτας , χαμηλά , τράβηξε την προσοχή μου . Κοιτάζοντας πιο προσεκτικά , διέκρινε την μορφή του Αλεξάνδρου . Έτσι έγραφε στην βάση του μούστου , "Αλέξανδρος " σκέτο , ούτε Μεγας , ούτε Μακεδόνας ...προσφορά ίσως του στρατού , το συνήθιζε , θυμάμαι μια ανάλογη κόπια υπήρχε και στο δικό μου σχολείο . Αυτός , ευτυχώς δεν με κοίταζε , το βλέμμα του  είχε σταθεί απέναντι , σε μια διαλυμένη ξύλινη βιβλιοθήκη . Βιβλία παντού , σχολικά , έδειχναν να μην τα έχουν αγγίξει παιδικά χέρια , καινούργια , που όμως δεν ήταν ...

Το σχολείο αυτό , ερχόμενος για πρώτη φορά στο μικρό αυτό χωριό , δεν το πρόλαβα ανοικτό , να είναι σε λειτουργία κι ας ξεσήκωναν το μικρό χωριό με τις φωνές του τα πιτσιρίκια που τρέχαν από στις ανηφόρες και στα ρέματα που διέσχιζαν το χωριό και δεν είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε .

Κάνοντας την ανάγκη φιλότιμο , έσκυψα και παραμέρισα τα σκόρπια βιβλία , ψάχνοντας , χωρίς να ξέρω τι , έτσι από απλή περιέργεια ή ίσως κι από θυμό . Αναγνωστικά , γραμματική , ιστορία και ένα κιτρινισμένο δεμένο σαν βιβλίο πακέτο φύλλων χαρτιού ...

Βιβλίο εσόδων - εξόδων Δημοτικού Σχολείου , χωρίς εξώφυλλο , με ητην πρώτη του σελίδα γυρισμένη στα έξοδα ...

ΜΗΝ Μάρτιος , ΗΜΕΡΑ 23 , ΕΤΟΣ 1949 , ΑΡΘΡΟΝ ΠΡΟΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ 4 και 16 , ΑΡΙΘΜΟΣ ΧΡΗΜΑΤΙΚΟΥ ΕΝΤΑΛΜΑΤΟΣ 1και 2 , ΑΙΤΙΑ ΠΛΗΡΩΜΗΣ 1ον Μία σημαία μεγάλη , διάφορα συνθήματα σημαίας , εικόνα Βασιλέως και ταινίας , 2ον  τρείς οκάδες λουκούμι , 3ον μία και μισή οκ, ούζου , ΟΛΟΓΡΑΦΩΣ εκατόν είκοσιεπτά πεντακοσίας , ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΩΣ 127.500

Τι να σκεφτώ ; Έρχονται στιγμές , που το μυαλό σταματά . Πιο κάτω , άλλα βιβλία έντυπα , που αυτόματα μου θυμίζουν όσα κοσμούσαν την βιβλιοθήκη του ΚΨΜ της μονάδας που υπηρέτησα και που σχεδόν πάντα γινόταν , αντικείμενο διάλεξης στα πλαίσια της ΕΗΔ , της Εθνικής Ηθικής Διαπαιδαγώγησις , από τον αξιωματικό του 2ου γραφείου συνήθως . 

Όλες αυτές οι εικόνες και τα σκονισμένα και κιτρινισμένα από το χρόνο , έντυπα , που κατόρθωσα να διασώσω , ανακατεύονται στο μυαλό μου μέσα , χορεύουν έναν κυκλικό χορό , τόσο έντονα , που δεν ξέρω αν ζαλισμένος από τον ρυθμό , θα μπορέσω να ορθοποδήσω . 

Ένα διθέσιο δημοτικό σχολειό , σε ένα μικρό ορεινό χωριό της Ηπείρου , φτωχό , όχι σαν εκείνα τα διάσημα των Ιωαννίνων , αλλά σαν τ' άλλα τα μικρά που μερικοί χάρτες τα αγνοούν , λιγοστοί μαθητές , πολλοί ξυπόλυτοι , άλλοι με ρούχα που τα φόραγαν άλλοι , πριν από αυτούς , οι πιο τυχεροί με ένα ταγάρι περασμένο χιαστί στο αδύνατο κορμάκι του , μα κυρίως πεινασμένοι , στέκονταν εκείνη την 25η του Μάρτη , στα 1949 , περήφανοι , στην μεγάλη αίθουσα , κοιτάζοντας εκστατικά , πότε τους Βασιλείς , πότε τις σημαίες και τις κορδέλες μα σίγουρα περίμεναν ανυπόμονα , να τελειώσει η τελετή και να πάρουν από το χέρι του δάσκαλου , το εορταστικό λουκούμι . 

Λίγα χρόνια νωρίτερα , από εκείνη την σχολική γιορτή που έγινε στα τέλη του εμφυλίου πολέμου και κατά την διάρκειά του , μία άλλη Δασκάλα , που ίσως και να είχε ξεχάσει την γεύση των λουκουμιών , στο περιοδικό της ΕΠΟΝ , τον Απρίλη του 1945 , έγραφε :

ΓΙΑ ΜΙΑ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΛΑΪΚΉ ΠΑΙΔΕΙΑ
                                                     της παιδαγωγού Ρόζας Ιμβριώτη
από το περιοδικό “Νέα Γενιά” , όργανο του Κεντρικού Συμβουλίου της ΕΠΟΝ (Αθήνα 20/4/45)

1. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα εξυπηρέτησε το λαό μας μέσα στα 120 χρόνια της ελεύθερης ζωής;

Είναι φυσικό η νέα γενιά που πάλλεται από το φλογερό πόθο της ανοικοδόμησης να θέτει το πρόβλημα της παιδείας στην πρώτη γραμμή . Αναμετράνε τα Νιάτα τις δυνάμεις τους , για να μπορέσουν να δημιουργήσουν καλλίτερο αύριο και να πετύχουν τα δικαιώματά τους πάνω σε μια εξυψωμένη και χαρούμενη ζωή . Το παραπάνω ερώτημά σας μου φέρνει στο νου δύο τυπικές εικόνες χαρακτηριστικές πως αρχινάει και που με λογική συνέπεια καταλήγει η παιδεία μας . Περπατάς στον κάμπο ή στα ορεινά της Ελλάδος και σε κάθε βήμα συναντάς αγόρια και κορίτσια από 8 χρονών κι απάνω να βόσκουν γίδια . Πας σχολείο ; Τσ’ . Ξέρεις γράμματα ; Τσ’ . Μπαίνεις στο καφενείο της συνοικίας ή της πλατείας της κωμόπολης . Όλοι λείπουν στις δουλειές τους άνδρες - γυναίκες - παιδιά . Μια παρέα μονάχα θα δεις , που απ’ το πρωί ως το βράδυ στην ίδια θέση και με τα ίδια πρόσωπα παίζει τάβλι . Είναι οι διανοούμενοι του τόπου , οι τελειόφοιτοι του Γυμνασίου και του Πανεπιστημίου .  Η παιδεία μας ισχυρίζεται πως φτιάχνει ανθρώπους , όμως είναι βέβαια πως δεν φτιάχνει ανθρώπους . Και το κακό είναι πως δεν φτιάχνει ούτε δουλευτές . Παρουσιάζει ένα χάος και σύγχυση . Γιατί ; Στο ερώτημα τούτο δεν θέλησε ποτέ να απαντήσει το Κράτος , μάλιστα δηλώνει αυτάρεσκα , πως δεν υπάρχει καν . Κι όταν κάθε τόσο ρωτούν πολλοί ντροπιασμένοι για την ανισότητα και την αδικία που κάνει στα παιδιά του λαού , η απάντηση είναι έτοιμη : έχουμε παιδεία προσιτή σε όλους !

Κι όμως οι επίσημες στατιστικές του κράτους , είναι αποστομωτικές , όπως αποστομωτική είναι και η κοινή γνώμη που διαπιστώνει στον εαυτό της και στα παιδιά της τα χάλια της παιδείας . Όλοι αυτοί κατηγορούν την εκπαίδευση ότι είναι βαθύτατα α ν τ ι λ αϊ κ ή .  

Είναι γνωστό πως το δημοτικό σχολείο είναι η μοναδική πνευματική τροφή του Λαού μας και γι’ αυτό το ενδιαφέρον του Κράτους πρέπει να είναι ανάλογο . Να τι λένε οι αριθμοί (Στατιστική του έτους 1937-1938).

Τρείς χιλιάδες επτακόσια χωριά (3700) δεν έχουν δικό τους σχολείο ! Από τα 8351 δημοτικά σχολεία τα 5100 είναι μ ο ν ο τ ά ξ ι α , δηλαδή έξη τάξεις με έναν δάσκαλο , κι αυτά βέβαια είναι τα σχολεία της υπαίθρου . Μέσα σε κάθε τάξη φοιτούν 70 μαθητές το κατώτερο και φτάνουν συνηθισμένα στους 120 . Τα χτίρια είναι κατάλληλα μόνο για σταύλους , εποπτικά μέσα είναι ανύπαρχτα κι οι μέθοδες απαρχαιωμένες .

Το αποτέλεσμα είναι ότι ο Λαός εγκαταλείπει το σχολείο , όπως το αποδείχνει η ίδια στατιστική . Γράφτηκαν στην α’ τάξη 241.000 παιδιά , στη β’ 180.000 , στη γ’ 170.000 , στη δ’ 140.000 , στην ε’ 100.000 και στην στ’ 82.000 . Η διαροή είναι συντριφτική . Ως την δ’ τάξη φτάνουν τα 58% από τα γραμμένα παιδιά και ως την 6η μόνο τα 33% . Όλα τα άλλα παιδιά φεύγουν κι αν υπολογίσουμε , ότι είναι κι ένα 15% παιδιών που δεν γράφονται καθόλου , τότε νοιώθουμε το βαθύ πνευματικό σκοτάδι που σκεπάζει το λαό μας . Έπειτα τι να το κάνει αυτό το σχολείο ο λαός μας που μπαίνει εκφραστικότατα εύγλωττος και φεύγει τέλεια άγλωσσος ; Πάλι στο νου μου έρχεται μια κωμικοτραγική εικόνα από μια διδαχτική ώρα που παρακολούθησα σ’ ένα δημοτικό . Ήταν η 4η τάξη . Την κατσίκα , έλεγε ο δάσκαλος , την λέμε πιο καλά αίγα . Ο μαθητής : Η αίγα λοιπόν ...Στάσου , η αίξ ...Το παιδί προχωρεί ...την αίξ λοιπόν . Καί πέρασαν κάμποσα λεπτά και ξεθεώθηκε ο Δάσκαλος και ο Μαθητής ως να συνεννοηθούν .

Κι όμως το δημοτικό σχολείο πλήρωνε τα σπασμένα κάθε φορά που είχε το κράτος ανάγκη να κάνει οικονομίες . Άφηνε το Δάσκαλο πειναλέο , έκλεινε τα Διδασκαλεία , ερειπώνονταν τα σχολεία κι οι μαθητές έχαναν την υγειά τους . Ποιός να ενδιαφερθεί ; Έτσι έχουμε τη θλιβερή διαπίστωση , ότι χρειάζονται άλλες 15.000 δάσκαλοι αν θέλουμε να λειτουργήσει κανονικά η δημοτική εκπαίδευση και σαν κορωνίδα το ρεκόρ του αναλφαβητισμού μέσα στα ευρωπαϊκά , ακόμα και στα βαλκανικά κράτη . Ο αναλφαβητισμός είχε φτάσει στα 41% . Μα ας δούμε τον ισχυρισμό - που φαίνεται και σαν αληθινός - ότι έχουμε παιδεία δημοκρατική , προσιτή σε όλους . και εδώ η απάντηση των αριθμών και της κοινής γνώμης είναι αποστομωτική . Η Μέση παιδεία , ποτέ δεν έγινε χτήμα του Λαού , κι έτσι που είναι δεν ανταποκρίνεται στις ανάγκες του .

Ο δουλευτής θέλει μέση παιδεία να τον ετοιμάσει για την ζωή και τις υλικές και πνευματικές ανάγκες . Ζητάει να αφήσει τη λογοκοπία , τον εγκυκλοπαιδισμό , τον διακοσμητικό χαρακτήρα και να συμφιλιωθεί με τον αγρό , το εργοστάσιο , το εμπόριο και γενικά με την υλική και πνευματική παραγωγή . Η χώρα μας είναι ερειπωμένη , κι η ανάγκη της ανοικοδόμησης θέτει το πρόβλημα της έντονης ανάπτυξης της βιομηχανίας , της γεωργίας , της ναυτιλίας , του εμπορίου , όπως της διατήρησης του πνευματικού πολιτισμού μας . Όλες αυτές οι απαιτήσεις πρέπει να καθορίσουν τον σκοπό και τους τύπους της μέσης παιδείας . Χρειάζονται γεωργικές μέσες σχολές , βιομηχανικές , εμπορικές , ναυτικές και κλασσικές . Τι γίνηκε όμως ως τώρα ; Ας δούμε πάλι την στατιστική του 1937-1938 .

Στο δημοτικό ήταν γραμμένα 913.000 παιδιά , την ίδια χρονιά στην μέση παιδεία , γράφτηκαν 94.000 . Η ίδια σταθερή αναλογία παρουσιάζεται και όλα τα προηγούμενα χρόνια . Ώστε στη μέση παιδεία περνούν μόνο το 10% των παιδιών και βέβαια αυτά θα είναι τα εύπορα . Τα 90% μένουν άλλα από 10 κι άλλα από 12 χρόνια χωρίς καμία ηθική και πνευματική διαπαιδαγώγηση . Μα το χειρότερο είναι το χάος που παρουσιάζει η Μέση παιδεία . Ενώ είναι καθαρή προετοιμασία για τη ζωή και τις παραγωγικές ανάγκες κι οι τύποι των σχολείων θα έπρεπε ν’ αντικρύσουν αυτές , η στατιστική μας ξεσκεπάζει την ασυναρτησία που βασιλεύει μέσα της .

..................................................................................................

Μα και τι να την κάμει ο δουλευτής λαός αυτήν την μέση παιδεία ;

Ολόκληρη είναι κυριεμένη από αφόρητο  ι σ το ρ ι σ μ ό .Το πρόσωπό της είναι γυρισμένο στο παρελθόν . Ψάχνει να μην χάσει την ελάχιστη λεπτομέρεια από τα περασμένα ( πόσο μήκος και πόσο ύψος έχει η πυραμίδα του Χέωπα , πως είναι η σιρά των δυναστειών των βαβυλωνίων ) και χάνει από τα μάτια της ολόκληρο το παρόν και τις προοπτικές για το μέλλον . Τι να την κάνει την μέση παιδεία ο δουλευτής Λαός που χωρίζει την πνευματική από την χειρωνακτική εργασία και που μαθαίνει τα παιδιά καταφρονητές της δουλειάς ; Δεν του χρειάζεται η εγκυκλοπαιδική διακοσμητική μόρφωση με τον βερμπαλισμό της . Αυτή είναι για κείνοςυ που δεν έχουν κανέναν επάγγελμα και ζουν παρασιτικά μέσα στην κοινωνία . Ετοίμασε ίσως ερασιτέχνες του στίχου και λογοκόπους όμως δεν ετοίμασε ως τα σήμερα άτομα για δημιουργική δράση και παραγωγική εργασία .

Ο δουλευτής λαός σέβεται τις παραδόσεις του και σέβεται την αρχαία κληρονομιά του , όμως την αντικρύζει σαν ακένωτη νέα πηγή δημιουργίας , θέλει να πάρει από την κληρονομιά του αυτή τα ζωντανά κι εξελίξιμα στοιχεία , θέλει να ποτισθεί δημιουργικά από το πνεύμα των αρχαίων . Όμως ξορκάει με τον απήγανο τον βρυκολακιασμένο  ψ ε υ τ ο κ λ α σ ι κ ι σ μ ό . Να φορέσουμε τα φορέματα που φορούσαν οι Αρχαίοι , να ψελλίζουμε δυό τρείς λέξεις αρχαίες , να διαβάζουμε μια σελίδα Λυσία και δυό κατεβατά Πλάτωνα και προπάντων να μην μας ξεφύγει καμία εξαίρεση από το συντακτικό ή την γραμματική .

Δεν λέμε τίποτα νέο . Το θλιβερό είναι που τα πρωτοείπε ο Δημήτρης Γληνός από το 1911 και πέρασαν 33 ολόκληρα χρόνια και ζητάμε και λέμε πάλι τα ίδια .

2. Κάτω από ποιές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες θα είναι δυνατό να εφαρμοστεί ένα πραγματικά προοδευτικό σύστημα ;

Μοναρχία απόλυτη ή συνταγματική παλιά δημοκρατία ή διχτατορία , απόδειξαν , ότι δεν μπορούν και δεν θέλουν να δημιουργήσουν λαϊκή παιδεία . Πως μπορούν άλλωστε να το κάμουν , όταν οι σκοποί της λαϊκής παιδείας κι η εφαρμογή της βάζουν δυναμίτιδα στους δικούς τους σκοπούς ;

Απόδειξη είναι , πως όσες φορές από τα κάτω οι Δάσκαλοι , ο κλάδος , οι Φωτισμένοι Παιδαγωγοί , ο Εκπαιδευτικός Όμιλος , ζήτησαν μεταρρύθμιση σηκώθηκε αμείλικτη η αντίδραση κι έπνιξε τη φωνή τους . Πολλοί από τους φωτισμένους δασκάλους παύτηκαν κι από την 4η Αυγούστου κι εδώ , φυλακίστηκαν , εξορίστηκαν και βρήκαν μαρτυρικό θάνατο .

Η ολιγαρχική φαυλοκρατία κι ο φασισμός χρειάζονται πολίτες πειθήνιους και παθητικούς , πολίτες ετερόφωτα και άβουλους . Γι’ αυτούς τους “βρωμιάρηδες” λοιπόν -όπως τους λένε- είναι αρκετά λίγα κολυβογράμματα , ίσα να βάζουν την υπογραφή τους . Αυτή είναι η πικρή αλήθεια . Μόνο το καθεστώς που από εσωτερική υφή , από την ουσία του , έχει ανάγκη από πολίτες με πρωτοβουλία και ευθύνη , που χρειάζεται το κάθε άτομο να πάρει μέρος ενεργό και υπεύθυνο στην οργάνωση του Κράτους , μόνο αυτό το καθεστώς θέλει να υψώσει το κάθε άτομο ως εκεί που επιτρέπουν οι δυνάμεις του ανεξάρτητα από οικονομικές συνθήκες . Γιατί έτσι μόνο πιστεύει , ότι ο καθένας θα δώσει ότι έχει μέσα του καλλίτερο και θα συντελέσει και στην προαγωγή και του ατόμου του και του συνόλου . Μόνο το καθεστώς , που πιστεύει στον Λαό σαν σε αστείρευτη πηγή δημιουργικής δύναμης , ζητάει να τον εξοπλίσει σωματικά και πνευματικά . Κι αυτό το καθεστώς είναι η γνήσια Δημοκρατία . Αυτή βλέπει την παιδεία σαν το κύριο όργανο που θα κάνει τον κάθε δουλευτή , άνθρωπο και μαζί παραγωγό . Αυτό δεν το κατόρθωσε η παλαιά παιδεία γιατί το απόφευγε το Κράτος . Η γνήσια όμως δημοκρατία , το βάζει για βάση της οργανωμένης ζωής της , γιατί ξέρει , ότι έτσι μόνο θα εξυψώσει τον δουλευτή λαό και  θα σώσει τον πολιτισμό . 

Το μυαλό μου συνεχίζει να χορεύει τρελά , νομίζω είναι ένας πυρρίχιος χορός , ζωηρός , ταχύτατος , με τις λύρες σε ένα απίθανο κρεσέντο να μου τρυπάνε το κεφάλι , σαν τις τρύπες που άνοιγε στο μυαλό και στην καρδιά μου , αυτό που διάβαζα λίγες ώρες νωρίτερα ...

Θεσσαλονίκη: Τουλάχιστον 500 παιδιά, που φοιτούν κυρίως σε δημοτικά σχολεία της Θεσσαλονίκης, υποσιτίζονται. Το δραματικά αυτά στοιχεία προκύπτουν από τις υπηρεσίες του Δήμου Θεσσαλονίκης, που τις τελευταίες ημέρες, στο πλαίσιο της προσπάθειάς του να μη στερείται πρωινό κανένας μαθητής, συνεργάζεται με τις διευθύνσεις εκπαίδευσης για την καταγραφή του φαινομένου του υποσιτισμού μαθητών. Γίνεται έτσι φανερό ότι υπάρχουν χιλιάδες οικογένειες ανά την Ελλάδα που δεν έχουν πλέον ούτε τα προς το ζην...

Δεν ξέρω , αν αυτό το σημείωμα θα έπρεπε να καταλήξει κάπου . Νομίζω όμως , πως θ άξιζε όλα αυτά που σημειώνονται παραπάνω , όχι γιατί θα ήθελα να επιβεβαιώσω την ηλεκτρονική μου οντότητα ή την ανθρώπινη μου υπόσταση , αλλά επειδή δεν φτάνει να λαϊκίζουμε , κραυγάζοντες , για την Παιδεία και την Ελληνομάθεια , ωρυόμενοι  , για τους αιώνιους φοιτητές , για τους "άτεχνους" του Πολυτεχνείου , για τους "μη έχοντες πρόταση" συγκεντρωμένους στις Πλατείες , να διαβαστούν από αυτούς , που ενώ για χρόνια , κατηγορούσαν  την Αριστερά , για κομματισμό και σπέκουλα , οι ίδιοι , με την ψήφο τους ανά τις μεταδικτακτορικές εκλογές , έφερναν στην εξουσία , πότε την Δεξιά και πότε την καλυμμένη με τον μανδύα της προοδου και του σοσιαλισμού , δήθεν αριστερά του ΠΑΣΟΚ. 

σ.σ.: Βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα την ανάρτηση blog ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΦΑΚΕΛΟΣ με θέμα Η παιδεία από το 1938 έως το 1960 . 

Επίσης , το πλήρες κείμενο της συνέντευξης της Ρόζας Ιμβριώτη , βρήκα στο blog http://erodotos.wordpress.com/2012/01/21/imbrioti-laiki-paideia/ κιαπό το οποίο θα προτιμούσα μια πληρέστερη γραφή , τουλάχιστον σε ότι αφορά το σπουδαίο όσο κι επίκαιρο εν πολλοίς άρθρο της Ρόζας Ιμβριώτη . 

Τέλος , θέλω να ευχαριστήσω την σ. Χρύσα , που ήταν δική της ιδέα , να επισκεφτώ το "πέτρινό" της σχολείο , για όσο χρειάστηκε εκείνη να επισκεφτεί τον "απέναντι" χώρο .