Οι "έγκριτοι" που είναι και"έμμισθοι" και οι "άλλοι" !

Δεν θέλω τίποτα να σημειώσω σήμερα στο μπλοκάκι μου , παρά μονάχα την αποστροφή μου , σ' αυτούς που κάποιοι ονομάζουν "έγκριτους" , γιατί απλά προσφέρουν έμμισθα , τις υπηρεσίες τους σε εξίσου "έγκριτες" εφημερίδες . 

Δύο διαφορετικές αναγνώσεις , του ίδιου έργου του Κ.Π. Καβάφη , Εν μεγάλη ελληνική αποικία, 200 π.Χ. Δεν έχει σημασία νομίζω , με πόση χρονική διαφορά , γράφτηκαν τα δύο κείμενα που ακολουθούν , αλλά ο τρόπος με τον οποίο , χρησιμοποιούν οι γράφοντες , τους στίχους του Κ.Π.Κ. , η αφετηρία , η κατάληξη κι εν τέλει , η διαστρέβλωση . Βέβαια , μεγάλο ρόλο για την ανάγνωση και την πρόσληψη του νοήματος , αλλά και την χρήση του , έχει να κάνει με την οπτική του κάθε σχολιαστή , με την στάση του απέναντι στα κοινωνικά προβλήματα , αλλά και στην γενικότερη πολιτική του θεώρηση .

___________________________________________________________

Η επιμονή των δανειστών μας για σχηματισμό κυβέρνησης ευρύτερης δυνατής συνεργασίας και στήριξης είναι βέβαιο ότι αποσκοπούσε στην κάλυψη της αποδυναμωμένης από τα κάτω κοινωνικής συναίνεσης με μια από τα πάνω πολιτική συναίνεση.

Εκείνο όμως που από μια πρώτη ματιά φάνταζε ανεξήγητο ήταν η απαίτηση γραπτής δέσμευσης των αρχηγών των κομμάτων, που συμμετέχουν στην κυβέρνηση, ότι θα τηρήσουν τις συμφωνίες που έχουν συναφθεί.

Γι' αυτή την απαίτηση, η μόνη λογική ερμηνεία που θα μπορούσε να δοθεί -με δεδομένο ότι μια τέτοια δέσμευση δεν ενέχει καμιά απολύτως νομική συνέπεια, ούτε βεβαίως επηρεάζει στο ελάχιστο τις αγορές- είναι ότι αυτή αποσκοπούσε αποκλειστικά στο να σηματοδοτήσει το γεγονός ότι η ελληνική κυβέρνηση δεν θα είναι πια παρά εντολοδόχος των δανειστών, στους οποίους και πρέπει αποκλειστικά να αναφέρεται.

Με άλλα λόγια, το μήνυμα αυτής της απαίτησης ήταν: Ξεχάστε τα περί τυπικής έστω λαϊκής κυριαρχίας και αναφοράς σας στον ελληνικό λαό, ξεχάστε τη σχετική σας αυτοτέλεια ως πολιτικών απέναντι στα οικονομικά συμφέροντα τα οποία εξυπηρετείτε και υποταχθείτε άνευ όρων σε αυτά.

Πρόκειται για βήμα προς τα πίσω ακόμη και από την περίοδο του ανερχόμενου καπιταλισμού στη Δύση, όπου η αριστοκρατία, αν και οικονομικά κυρίαρχη τάξη, περιφρονούσε τα καθήκοντα της γραφειοκρατίας και τα ανέθετε στην αναπτυσσόμενη αστική τάξη.

Πρόκειται για βήμα προς μια κατάσταση ανάλογη της τσαρικής Ρωσίας, στην οποία όπως παρατηρεί ο Γκράμσι υπήρχε ταύτιση του κράτους και της κοινωνίας των πολιτών, και πιο ειδικά της κυρίαρχης οικονομικά αριστοκρατίας με το κυβερνητικό προσωπικό, μια και οι τίτλοι ευγενείας αντιστοιχούσαν με τίτλους στον γραφειοκρατικό κρατικό μηχανισμό.

Το παραπάνω σκεπτικό νομίζω ότι επιβεβαιώνεται με τον καλύτερο τρόπο με το διορισμό λίγες μέρες αργότερα, από τη Μέρκελ, του Χανς Γιόαχιμ Φούχτελ ως «υφυπουργού Ελλάδας», που θα παρακολουθεί την προώθηση των χρηματοδοτούμενων από την Ε.Ε. προγραμμάτων, και από το διορισμό σε διάφορα επίπεδα επιτρόπων της τρόικας.

Η στάση αυτή των δανειστών μας οδηγεί αβίαστα στο συμπέρασμα ότι είμαστε πια μια σύγχρονη Σατραπεία του Πολυεθνικού Κεφαλαίου και μάλιστα μια Σατραπεία στην οποία εφαρμόζονται μορφές υποταγής χειρότερες ακόμη και από εκείνες που επέβαλε ο Μέγας Αλέξανδρος, ο οποίος σε πολλές από τις Σατραπείες τις οποίες και διατήρησε, άφησε τους ίδιους ντόπιους Σατράπες και δεν όρισε δικούς του όπως συνέβη εδώ με τον Παπαδήμο και τον Φούχτελ.

Στην κάθε περίπτωση είναι βέβαιο ότι οι κατακτητές μας δεν αρκούνται στην αποστολή ελεγκτών, «οφθαλμών του βασιλέως», όπως συνέβαινε στις Σ 

ατραπείες επί Δαρείου, αλλά επιδιώκουν να επιβάλουν την πλήρη κατάλυση της όποιας εθνικής κυριαρχίας της Ελλάδας.

Αυτό σημαίνει ότι και αυτή, όπως άλλωστε και οι αστικοδημοκρατικές κατακτήσεις, πρέπει να αντιμετωπιστούν από τη ριζοσπαστική αριστερά όχι βεβαίως ως αυτοσκοπός, όπως πράττουν άλλες δυνάμεις που παραμένουν εντός των καπιταλιστικών τειχών, αλλά ως οχυρά σ' έναν πόλεμο θέσεων που στοχεύει στην κοινωνική επανάσταση και την υπέρβαση της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων.

Θυμίζω ότι με αυτήν τη συλλογιστική αντιμετώπιζε ο Πλάτωνας τη Δημοκρατία, θεωρώντας ότι, σε σχέση με όλα τα άλλα παρεκβατικά πολιτεύματα, αποτελεί την πλέον πρόσφορη βάση για να οδηγηθούμε στην Ιδανική του Πολιτεία.

Γιατί, όπως μας προτρέπει ο Καβάφης μέσα από το εντυπωσιακά επίκαιρο ποίημά του, το οποίο παραθέτω ολόκληρο, για να το απολαύσουν όσοι δεν το γνωρίζουν, το θέμα είναι να τραβούμε μπρος, και όχι να μένουμε στάσιμοι ή, ακόμα χειρότερα, να πηγαίνουμε προς τα πίσω.

Εν μεγάλη Ελληνική αποικία 200 π.Χ [i]

Οτι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ' ευχήν στην Αποικία / δεν μέν' η ελαχίστη αμφιβολία, / και μ' όλο που οπωσούν τραβούμ' εμπρός, / ίσως, καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός / να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.

Ομως το πρόσκομμα κ' η δυσκολία / είναι που κάμνουνε μια ιστορία / μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί / αυτοί. (Ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ / δεν τους χρειάζονταν κανείς.) Για κάθε τι, / για το παραμικρό ρωτούνε κ' εξετάζουν, / κ' ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν, / με την απαίτησι να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.

Εχουνε και μια κλίσι στες θυσίες. / Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη· / η κατοχή σας είν' επισφαλής: / η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.

Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή, / κι από την άλληνα την συναφή, / κι από την τρίτη τούτην: ως συνέπεια φυσική· / είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει; / σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.

Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε, / βρίσκουν και βρίσκουν περιττά, και να παυθούν ζητούνε· / πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.

Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία, / κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς, / απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μισθοδοσία, / να δούμε τι απομένει πια, μετά / τόση δεινότητα χειρουργική.-

Ισως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.

Να μη βιαζόμεθα· είν' επικίνδυνον πράγμα η βία. / Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια. / Εχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία. / Ομως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια; / Και τέλος πάντων, να, τραβούμ' εμπρός.

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΡΟΥΣΗ Καθηγητή του Παντείου Πανεπιστημίου  

στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ την Κυριακή 18 Δεκέμβρη 2011

_____________________________________________________________________________________________________________

Επίκαιρο το ποίημα του Κωνσταντίνου Καβάφη (από τα λιγότερο γνωστά του), διότι ουκ ολίγοι σήμερα γύρω μας βαυκαλίζονται με την ελπίδα ότι δεν χρειαζόμαστε αναμόρφωση και ότι «οπωσούν τραβούμε’ εμπρός» - και, φυσικά, ούτε που υποψιάζονται οι δυστυχείς ότι μας κυβερνούν ηγεμόνες εκ Δυτικής Λιβύης...

Ευθανασία

Παραδέχομαι ότι αδίκησα τον Νίκο Σηφουνάκη. Δεν ήταν η αμάθεια που τον έκανε να εκστομίσει τις προάλλες εκείνο το υπέροχο «ο ριψασπίς». (Παρεμπιπτόντως, αναγνώστης της στήλης σημειώνει: «Και πού να δείτε πώς θα το γράφει!»...) Μετά τη χθεσινή αγόρευσή του στη Βουλή τείνω να πιστέψω ότι σκοπίμως κακοποιεί τη γλώσσα. Συγκεκριμένα, τον άκουσα να λέει το εξής: «... αλλά τις μεθόδους που χρησιμοποιούν», στο σημείο αυτό κάνει στιγμιαία παύση και προσθέτει: «ή, μάλλον, τις μέθοδες» (sic). Βλέπουμε, λοιπόν, ότι ενώ τη μια στιγμή του ξεφεύγει από το στόμα το σωστό, την επόμενη το διορθώνει με το λάθος. Είναι πρόδηλο, επομένως, ότι ο Νίκος Σηφουνάκης εφαρμόζει πρόγραμμα για την ευθανασία της ελληνικής γλώσσας. (Μα πώς έμαθε ελληνικά αυτός ο άνθρωπος, μελετώντας «Ριζοσπάστη» της κατοχικής περιόδου;)

Οι εκτός Κυβερνητικής

Πολύς λόγος γίνεται για το γεγονός ότι οι υπουργοί Εξωτερικών και Εθνικής Αμύνης, Σταύρος Λαμπρινίδης και Παναγιώτης Μπεγλίτης, δεν μετέχουν στην Κυβερνητική Επιτροπή. Δυσκολεύομαι να κατανοήσω την κατάπληξη όσων εντυπωσιάζονται από το γεγονός. Γιατί -ας μην κοροϊδευόμαστε, επιτέλους- μια χώρα στη δική μας κατάσταση ούτε εξωτερική πολιτική μπορεί να έχει ούτε αμυντική. Η συνετή διαχείριση των εν λόγω τομέων είναι το περισσότερο στο οποίο μπορεί να ελπίζει κανείς? και ως προς τούτο οι δύο υπουργοί είναι επαρκέστατοι...

Χειροκροτητές

Πληροφορούμαι ότι ο βουλευτής της Ν. Δ. Κώστας Τζαβάρας ή Jabbaρας (έτσι τον αποκαλούν ορισμένοι βουλευτές λόγω της εντυπωσιακής ομοιότητάς του με τον Jabba the Hutt από τον κινηματογραφικό «Πόλεμο των Αστρων» του Τζορτζ Λούκας) έχει αναλάβει αυτοβούλως ρόλο ελεγκτού των χειροκροτητών της κοινοβουλευτικής ομάδας της Ν. Δ. Δηλαδή, ότι ο «χ» βουλευτής χειροκρότησε τον «ψ» βουλευτή περισσότερο από τον «ω» βουλευτή, μολονότι οι θέσεις του «ψ» είναι αιρετικές εν σχέσει με τον «ω» που εκφράζει την κομματική νομιμότητα κ. ο. κ. Τα δε αποτελέσματα των παρατηρήσεών του τα αναφέρει στα ηγετικά κλιμάκια. Κατά πληροφορίες, έχει μάλιστα προμηθευθεί φορητό μετρητή ηχορύπανσης, ώστε να τεκμηριώνει και επιστημονικά τις διαπιστώσεις του...

Το μοιραίο γραφείο

Τελικά, αυτό το πολυπόθητο υπουργικό γραφείο με την ωραία θέα στο λιμάνι του Πειραιά αποδεικνύεται κάτι ανάλογο της Βρισηίδος, της σκλάβας που απέσπασε ο Αγαμέμνων από τον Αχιλλέα, προκαλώντας έτσι την περίφημη μήνιν του. Στην αρχή τσακώνονταν για την κατοχή του ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης με τη θεία Λούκα, έπειτα ο Γιάννης Διαμαντίδης με τον Χρήστο Παπουτσή, τώρα ερίζουν γι’ αυτό το τρόπαιο της εξουσίας ο σοφός Παμπούκιος (ο της Ναυτιλίας Παμπούκιος ή καπετάν Παμπούκιος!) με τον Χρ. Παπουτσή. Ας ελπίσουμε να τα βρουν προτού μας αφήσει χρόνους η κυβέρνηση...

Πράσινο τσάι

Μικρή λεπτομέρεια από τη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ την περασμένη εβδομάδα. Ο κύριος με την πορτοκαλί γραβάτα, που εμφανιζόταν κατά διαστήματα και έφερνε πράσινο τσάι στον Γεώργιο Β΄, ήταν ο σεφ του Μαξίμου αυτοπροσώπως! Ελπίζω να εκτελεί και χρέη δοκιμαστού, διότι ο Βασιλεύς είναι πολύτιμος και οι εχθροί του ανάδελφου έθνους μας αμέτρητοι...

Ο μεγάλος χαμένος

Σφίξτε την καρδιά όσοι πιστεύετε στο κλέος των Παπανδρέου, γιατί αυτό που θα διαβάσετε πονάει. Λοιπόν, ο μεγάλος χαμένος του ανασχηματισμού ήταν ο Πρίγκηψ Νικόλαος των Παπανδρέου - Μινέικο. Διά μιας έχασε από την κυβέρνηση τρείς αφοσιωμένους φίλους και θαυμαστές του: τη θεία Λούκα, την Τίνα from outer space και τον Γιάννη Πανάρετο. Ευτυχώς του απέμεινε ένας ακόμη και δεν θα νιώθει μοναξιά στα δώματα της εξουσίας...

Tου Στεφανου Κασιματη 

στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ την Τρίτη 21 Ιούνη 2011