Yukio Mishima και kabuki .

Είχα ακούσει γι' αυτόν τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης , τότε που κάθε τι το  "Ιαπωνικόν"  με εντυπωσίαζε . Ο τρόπος που διάλεξε να αυτοκτονήσει , ήταν πολύ εντυπωσιακός . Να αυτοκτονήσει , έτσι το είχα δει τότε και η πληροφόρηση δεν ήταν αρκετή . Πάντα ήθελα να μάθω περισσότερα γι αυτόν , για την προσωπικότητα του , για τις συνθήκες κι εν τέλει για το κίνητρο του να αυτοκτονήσει , μα δεν είχε έρθει ακόμα η ώρα . Το καλοκαίρι λοιπόν , όταν ήρθε η ώρα να κάνω την καθιερωμένη μου βόλτα στο γνωστό βιβλιοπωλείο , όταν το μάτι μου έπεσε πάνω στο βιβλίο με την εικόνα του στο εξώφυλλο , δεν το σκέφτηκα δεύτερη φορά . 

Ένα πολύ διαφορετικό ανάγνωσμα , από όλα όσα είχα συνηθίσει μέχρι τώρα και που αν επρόκειτο , ίσως , για άλλο άτομο , ποτέ δεν θα διάλεγα να διαβάσω την βιογραφία του , την περίοδο των διακοπών . Εν τούτοις , οι τριακόσιες εβδομήντα τόσες σελίδες του , έκλεισαν μέσα σε πολύ σύντομο χρόνο , πράγμα θετικό βέβαια , γιατί σειρά πήρε κάποιο άλλο !

Δεν θα ήθελα να σταθώ στο ίδιο το ανάγνωσμα , το οποίο βρήκα απόλυτα κατατοπιστικό για τον Yukio Mishima , αλλά στο κλίμα στο οποίο με μετέφερε με επιτυχία ο βιογράφος του Henry Scott Stokes με την πολύ καλή μετάφραση της Μαρίας Φακίνου . 

Η μέχρι τώρα επαφή μου , με την Ιαπωνική Λογοτεχνία , περιοριζόταν , σε πολύ λίγα αναγνώσματα , πολύ μικρά δείγματα αυτής , όπως "Το κλειδί" του Τανιζάκι Τζουνιτσίρο και το "Τσάκισε τα από μικρά , σκότωσέ τα από παιδιά" του Κενζαμπούρο Οε . με την βιογραφία του Y. Mishika , τα πράγματα πήραν άλλη τροπή , καθώς , πέρασα μέσα από τις γραμμές του αναγνώσματος , στην αναζήτηση κάθε δυνατής λεπτομέρειας , πάνω σε ένα ζήτημα , που φαίνεται ότι απασχολούσε τον αυτόχειρα , ο οποίος από ότι κατάλαβα , ήταν ένα πολύ μεγάλο ταλέντο , με ακραίες κάποτε συμπεριφορές , με αρκετή δόση εθνικισμού στη σκέψη του κάτι που μάλλον κατατρέχει ακόμα την Ιαπωνική κοινωνία ( γεγονός που βεβαίως δεν είμαι σε θέση , με τις γνώσεις που έχω να το αποδείξω) . Όμως , σ' αυτό μου το σημείωμα , το οποίο παρεμπιπτόντως , υπήρξε και αφορμή να γίνουν θυελλώδεις συζητήσεις , με τον πάντα αντιδραστικό Κύριο ΑΜ , δεν θα ήθελα να αναφερθώ στον ίδιο τον ευγενή αυτόχειρα  , αλλά στην Θεατρική παράδοση της Ιαπωνίας και στο Θέατρο Καμπούκι . 

Το παραδοσιακό Θέατρο kabuki , έκανε την εμφάνιση του , στις αρχές του 17ου αιώνα κι ενώ στην αρχή όλοι οι ρόλοι , ερμηνευόντουσαν από γυναίκες ηθοποιούς , στην πορεία και προς το τέλος του μέχρι και τις μέρες μας , όλους τους ρόλους , τους ερμηνεύουν άντρες ηθοποιοί και αυτή ακριβώς είναι η ιδιομορφία , για μας τους "δυτικούς" , που δεν έχουμε συνηθίσει κάτι τέτοιο . Απαιτούσε πολύ υψηλή ειδίκευση , το να ερμηνεύσει κάποιος άνδρας , ρόλο στο kabuki κι αυτό μάλλον ίσως ήταν η αιτία να εμπνευστεί , ο ήδη διάσημος και πολυτάλαντος Mishima .  Ο Bando Tamasaburo είναι ο ζωντανός θρύλος του θεάτρου Kabuki και φωτογραφήθηκε από έναν άλλον ζωντανό θρύλο . Τον Kishin Shinoyama που στη χώρα μας έγινε περισσότερο γνωστός από την φωτογράφιση του Mishima ως Άγιου Σεβαστιανού , αφού για το θέατρο kabuki γνωρίζουμε ελάχιστα .

Ο σπουδαίος φωτογράφος Kishin Shinoyama , έχει αφήσει κι άλλα πολύ σπουδαία δείγματα της δουλειάς του , επεξεργαζόμενος πολλά διαφορετικά θέματα , θεωρώντας όμως εγώ σπουδαιότερα , αυτά που είχαν σαν θέμα / μοντέλο (!) , τον Bando Tamasaburo . 

Είναι πολύ δύσκολο , να καταλάβουμε , τις έννοιες , του Kabuki , των αιτιών που άνδρες είναι οι μοναδικοί ερμηνευτές όλων των ρόλων και κυρίως των γυναικείων αλλά και γενικότερα σε ότι προέρχεται από την μακρινή Ιαπωνία . Να που και η απόσταση παίζει ρόλο , όχι πως σε οτιδήποτε "κοντινό" σε μας , έχουμε εντρυφήσει !

Όμως , η θέα των φωτογραφιών του πιο σπουδαίου ηθοποιού Onagata , σίγουρα θα μας "σπρώξει" , να αρχίσουμε το "ψάξιμο" .

Όλο το φωτογραφικό υλικό , αντλήθηκε από αυτό το blog στο ποίο μπορείτε να διαβάσετε και μία πολύ καλή συνέντευξη του φωτογράφου .