Του κυρ Νίκου το μπακάλικο ...

Λίγα μόλις μέτρα μακριά από το πατρικό μου , στρίβοντας στην γωνία της οδού Ζωοδόχου Πηγής , τον εμπορικό δρόμο της γειτονιάς μου , ήταν το μπακάλικο του κυρ Νίκου του Τζουλούφη . Για πολλά χρόνια , νόμιζα , πως το ''Τζουλούφης'' , ήταν ένα παρατσούκλι . Παλιά , το συνήθιζαν  να δίνουν παρατσούκλια στους ανθρώπους κι αυτά έδεναν τόσο πολύ με τα πρόσωπα που τα έφεραν , που νόμιζες πως είχαν γεννηθεί με αυτά . Άλλες φορές , από ότι έμαθα πολύ αργότερα , τα ονόματά τους , ήταν παρατσούκλια των προγόνων τους , που σιγά σιγά , αποκτούσαν κάποια επισημότητα . Ας είναι , τώρα δεν ισχύουν αυτά , έχουμε εκσυγχρονιστεί , ποιός τα θυμάται τώρα αυτά .

Ο κυρ Νίκος λοιπόν , ήταν ένας πανύψηλος μαυριδερός άντρας , με σγουρά μαλλιά , που τα είχε πάντα τόσο κοντοκουρεμένα , που νόμιζες πως ήταν με κάποιο τρόπο κολλημένα στο κεφάλι του . Το επώνυμο του , δεν είχε καμία σχέση με τα μαλλιά του , αφού ήδη είχε αρχίσει να σχηματίζεται μια περίεργη μυτερή καράφλα . Ανάμεσα στα φουσκωτά του μάγουλα , ήταν σχηματισμένο ένα μικρό στόμα κι όταν το άνοιγε , για να καλωσορίσει κάποια νοικοκυρά ή να διαφημίσει κάποιο από τα καλούδια που πούλαγε , διέκρινε κανείς , ένα κενό στα μπροστινά του δόντια κι όταν χαμογελούσε για κάποιο λόγο , πράγμα σπάνιο , φαινόταν ένα χρυσό δόντι . 

Εγώ , δεν είχα δει ποτέ χρυσό δόντι , είχα μόνο ακούσει γι αυτό , όταν η Μάνα μου , με προετοίμαζε για την θεία Κοινωνία της μεγάλης Τετάρτης κι έτσι , όταν αυτή με έστελνε για κάποια συμπληρωματικά ψώνια που είχε ξεχάσει να κάνει , παρακαλούσα , να χαμογελάσει με κάποιο τρόπο για να το δω . Το πετύχαινα , γιατί ήμουν χαριτωμένος πιτσιρικάς κι όλοι στην γειτονιά με αγαπούσαν .

Θυμάμαι , πως πάντα , ένα μέρος από τα ρέστα που έπρεπε να μου δώσει ο κυρ Νίκος , ήταν σε καραμέλες , μικρές ροζ ζαχαρωτές , τυλιγμένες σε διάφανο χαρτί . Πολύ αργότερα , κατάλαβα καλά , πως ήταν ένας τρόπος για να μας κοροϊδέψει και το κατάλαβα , όταν με την ανεργία του πατέρα μου , η κάθε δεκάρα είχε την δική της αξία . Γι' άλλους μικρή , για μας μεγάλη !

Αν κι έχουν περάσει πολλά χρόνια , το θυμάμαι ακόμα το μπακάλικο του κυρ Νίκου . Στα παιδικά μου μάτια , έδειχνε τεράστιο , με μεγάλη πόρτα , που δεν έκλεινε ποτέ , χειμώνα καλοκαίρι , με μεγάλο βάθος , σκοτεινό και ψηλοτάβανο . Έπρεπε να είναι προσεκτικός κάποιος για να μπει στο μπακάλικο κι αυτό γιατί σχεδόν πάντα , έξω από αυτό , υπήρχαν άδεια μα και γεμάτα ξύλινα βαρέλια με τυρί φέτα , δυό τρία μεταλλικά με φωτιστικό πετρέλαιο , κάποια άλλα με λάδι αγνό παρθένο και κιβώτια με παστά ψάρια . Για μένα , αυτή ήταν και η πιο δύσκολη στιγμή , όταν έπρεπε να πάω στο μπακάλικο για να εκτελέσω κάποια ξεχασμένη παραγγελία , γιατί όλα αυτά τα πράγματα , έτσι άτακτα όπως ήταν , με τρόμαζαν και επιπλέον μου έφερναν μια αναγούλα με την ανακατεμένη μυρωδιά που ανέδιδαν . 

Μπαίνοντας , πίσω από έναν μακρόστενο ξύλινο πάγκο , με μαρμάρινο καπάκι , σχεδόν πάντα στέκονταν , ψηλός και μαυριδερός , ο κυρ Νίκος . Φορούσε μια μακριά ποδιά , σε ένα χρώμα που δεν θα μπορούσε να ξεχωρίσει ούτε κι ο καλλίτερος ζωγράφος . Ποτέ δεν καθόταν κι όταν ακόμα δεν είχε δουλειά , τον έβλεπες , αν τύχαινε να περνάς από έξω , να σαλιώνει το χοντρό του δάχτυλο και να κόβει με ένα μεγάλο μαχαίρι , γκρίζα στρατσόχαρτα , που αργότερα , πάνω τους έκανε τους λογαριασμούς , τόσο το λάδι , τόσο η φέτα , τόσο τα μακαρόνια , τόσο τα όσπρια ... Άλλες φορές , τον πετύχαινες , να φορά τα γυαλιά του και να ξεφυλλίζει ένα χοντρό τετράδιο , κουνώντας το χοντρό του κεφάλι . Αυτό ήταν το τεφτέρι της επιχείρησης ! 

Ο μαρμάρινος πάγκος , ήταν πάντα άδειος , λες και περίμενε τις παραγγελίες της νοικοκυράς που θα έφτανε μπροστά του . Μόνο με κάποια θαρρείς επισημότητα , στην άκρη αριστερά , μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών , στεκόταν μια ζυγαριά μεγάλη , με τριγωνικό λευκό σώμα και μια μεγάλη κόκκινη βελόνα για να δείχνει το βάρος . Στο πλάι , ένα μεγάλο μαύρο χερούλι , που αν το έστρεφε , με ένα χοντρό γδούπο , έκανε να εμφανίζονται αριθμοί σε ένα παραθυράκι που είχε στο κέντρο της , έδινε την δυνατότητα να ζυγίσει , μεγαλύτερα βάρη από όσα έδειχνε η βελόνα . Ξέχασα να πω , πως για ακόμα μεγαλύτερα  βάρη , έξω από το μαγαζί , είχε μια μεγάλη βρωμερή πλάστιγγα . Όταν έκλεινε το μπακάλικο ο κυρ Νίκος κι ακούγαμε τα βαριά λαμαρινένια ρολά να κατεβαίνουν στο μαρμάρινο κατώφλι της πόρτας του , τρέχαμε να ζυγιστούμε και να ανακοινώσουμε στις μαμάδες μας , πόσα γραμμάρια πήραμε , μπας και γλυτώσουμε τα τρομερά δυναμωτικά φαγητά που μας έφτιαχναν !

Στο μπροστινό μέρος , ο πάγκος , είχε γυάλινες πόρτες , που άνοιγαν με κλίση και μέσα , υπήρχαν διάφορα όσπρια . Από αυτά , δεν έδινε ποτέ ο κυρ Νίκος , ήταν η βιτρίνα . Φακές , φάβα , φασόλια ψιλά , φασόλια χοντρά , γίγαντες , ρύζι γλασέ , ρύζι Καρολίνα , ρεβίθια κι ανάμεσα σ' αυτά και στο τζάμι , πάνω σε μικρά κομμάτια χαρτόνι , με μολύβι , έγραφε τις τιμές . 

Αυτός ο πάγκος , μου έμοιαζε μαγικός εμένα . Ήταν πρώτα απ' όλα αυτές οι προθήκες με τα όσπρια , που βέβαια ποτέ δεν τα έτρωγα όταν μου τα έφτιαχνε η Μάνα μου , αλλά ωστόσο μου άρεσε η τάξη που υπήρχε μέσα σε κάθε μια από αυτές . Στέκονταν εκεί , το ένα πάνω στο άλλο , ακίνητα , γυαλιστερά , εκτός από τα ρεβίθια , που πάντα είχα την απορία , αν είναι στραγάλια ή όχι .Ήταν όμως και κάτι άλλο που τον έκανε μαγικό . Στην άλλη άκρη , υπήρχε μια καταπακτή , που την ξεχώριζες από το χερούλι στο καπάκι της . Όταν κάποια πελάτισσα , ζήταγε φέτα , τότε αυτός σήκωνε το καπάκι κι άλλες φορές , με ένα μικρό μαχαίρι , έδινε ένα μικρό κομμάτι τυριού να δοκιμάσει κι άλλες κρατώντας στο ένα χέρι ένα μεγάλο και πλατύ μαχαίρι και στο άλλο ένα μεγάλο κομμάτι στρατσόχαρτο , έχωνε το χέρι του στην τρύπα κι έβγαζε ένα κομμάτι φέτα . Το σήκωνε ψηλά , σαν να ήθελε να θαυμάσει το τρόπαιο του και στη συνέχεια χωρίς να προλάβεις να το δεις , τόχωνε μέσα στο χοντρό χαρτί κι αφού το δίπλωνε με μεγάλη δεξιοτεχνία , το πέταγε πάνω στην ζυγαριά . Φαίνεται , πως ο πάγκος , από κάτω έκρυβε κι ένα ψυγείο !  

Δεν ξέρω γιατί , αλλά πάντα είχα την περιέργεια να βρεθώ πίσω από αυτόν τον πάγκο . Δεν ήταν μόνο αυτός , που ασκούσε μια γοητεία , όχι μόνον σε μένα , αλλά και σε όλη την ''μαρίδα'' της γειτονιάς . 

Τα ράφια !

Τα ράφια ήταν πολλά και πάντα γεμάτα . Θαρρείς ξέχειλα . Πολλές φορές σκεφτόμουν , τι μπελάς θα ήταν να τοποθετήσει κανείς τόσα πράγματα στα ράφια και πόσο πιο μεγάλος θα ήταν , να βρει κάποιος , κάτι που έψαχνε , γιατί εδώ θα πρέπει να πω , ότι αν και τα πράγματα ήταν χωρίς καμία λογική σειρά τοποθετημένα , ο κυρ Νίκος , ήξερε πολύ καλά τι έκανε . Ήταν θέμα στρατηγικής της πώλησης . Τα χρώματα , τραβούσαν την προσοχή της πελάτισσας και πάντα ψώνιζε κάτι παραπάνω από αυτό που ήθελε . Ανάμεσα στα δεκάδες κόκκινα κουτιά με ROL , τα πράσινα μπουκάλια με τις χλωρίνες , θα έβρισκες να γυαλίζουν οι μικρές θαλασσί κονσέρβες με τα ζαμπονάκια . Στα μπλε σελοφάν με τα διάφορα νούμερα από μακαρόνια , έβρισκες ''παρκαρισμένα'' , διάφορα μπουκάλια είτε με ούζο είτε με κονιάκ. Δίπλα στα κιτρινοκόκκινα κουτιά με το διάσημο νέγρο ασπρομάλλί Μπάρμπα Μπεν , θα έβρισκες , εκατοντάδες κονσέρβες με καλαμαράκια κι άλλα πολλά τέτοια τρυκ . Σαπούνια , πράσινα κι άλλα αρωματικά χτισμένα σαν πυραμίδα , οδοντόπαστες , σαμπουάν ΟM-OR σε σωληνάριο για τα μαλλιά , πράσινα κουτιά με την μοναδική ΚΟΛΥΝΟ για το ξύρισμα , χαρτιά υγείας Σόφτεξ φυσικά , κουτάκια με σπίρτα , καρβουνάκια για τα καντήλια και χίλια δυο άλλα πράγματα . 

Στην άκρη του ραφιού , πάντα υπήρχε εκείνο το χαρακτηριστικό κοντάρι με το χερούλι , που τον βόηθαγε να κατεβάσει από τα ψηλά ράφια κάτι που θα ζήταγε μια πελάτισσα . 

Απέναντι από τον ''μαγικό'' πάγκο , υπήρχε ένα τεράστιο ψυγείο ! Θυμάμαι , πως το τζάμι του ήταν πάντα θολό από την υγρασία και με δυσκολία μπορούσες να διακρίνεις , τι είχε μέσα .

Πάνω στο κρύσταλλο , είχε στηριγμένα μικρά κομμάτια από γκρι χαρτόνι , που έγραφαν πάνω τις τιμές στα διάφορα πράγματα που μπορεί να είχε το ψυγείο . Κασέρι , γραβιέρα , κεφαλοτύρι , μορταδέλα , σαλάμι , παστουρμάς , γιαούρτι σακούλας , πηχτή κι άλλα που εγώ δεν ήξερα τι ήταν . Το ψυγείο ήταν ψηλό , για το μπόι μου και δεν με άφηνε να δω τι υπήρχε από πίσω του , όμως μπορούσαν να διακρίνω , στον τοίχο που ήταν ακριβώς πίσω από αυτό , ράφια σχεδόν άδεια , με λιγοστά μπουκάλια σκούρα , που μάλλον είχαν κρασί , αλλά ήταν κατασκονισμένα ! Στην άκρη όμως , υπήρχε το μηχάνημα , που έκοβε τις μορταδέλες ! Πάντα έριχνα κλεφτές ματιές , γιατί μου άρεσε ο τρόπος και η ακρίβεια με την οποία έκοβε τις φέτες καθώς κι ο χαρακτηριστικός συριστικός ήχος που έκανε ο στρογγυλός δίσκος καθώς γλίστραγε πάνω στην μορταδέλα !

Πότε δεν είχα προχωρήσει , πέρα από την άκρη του ψυγείου του κυρ Νίκου . Το μπακάλικο , ήταν ψηλοτάβανο και στο βάθος , πολύ σκοτεινό . Μπορώ να πω , πως φοβόμουν λίγο το άγνωστο βάθος , όπως όλα τα παιδιά άλλως τε . Είχα προσέξει όμως , πως το χώρο ανάμεσα στο ψυγείο και στον πάγκο του , με το σκοτεινό βάθος , χώριζαν διάφορες ντάνες με προϊόντα , είτε αυτά ήταν κάποιες κονσέρβες , είτε κούτες με γάλατα σε κονσέρβα , είτε τσουβάλια με πατάτες και κρεμμύδια είτε κασόνια ξύλινα με λακέρδες και μπακαλιάρους . 

Το μπακάλικο του κυρ Νίκου , ήταν το κέντρο της ενημέρωσης για ότι συνέβαινε στην γειτονιά . Πάντα θα μάθαινες ότι νέο υπήρχε σε όλη την συνοικία , γιατί αν και υπήρχαν άλλα δυό μπακάλικα , αυτό ήταν το μεγαλύτερο και εκτός από αυτό , ο κυρ Νίκος , παρά την μαυριδερή του όψη , ήταν πάντα καλοσυνάτος κι αν ήσουν τυχερός , μπορούσες να δεις και το ένα χρυσό του δόντι ! 

Πέρασαν τα χρόνια κι εμείς φύγαμε από την γειτονιά εκείνη . Έχασα πολλά πρόσωπα , που είχα μάθει να τα βλέπω καθημερινά και μου ήταν πολύ αγαπητά , γιατί ήταν η πρώτη μου γειτονιά σαν ήρθαμε από την Αίγυπτο . 

Χάθηκε κι ο κυρ Νίκος . Πολλά χρόνια μετά , πατέρας εγώ πια , τον είδα μια μερα , να οδηγάει ταξί . Ίδιος ήταν , δεν είχε αλλάξει καθόλου , ίσως μόνο η ποδιά του έλειπε . Έδειχνε το ίδιο τεράστιος , μέσα στο ταξί του !

Άλλαξαν όμως άλλα πράγματα , από κείνη την μικρή γειτονιά του '60 . Απέναντι από το μπακάλικο του κυρ Νίκου , εκεί που ήταν το κατάστημα με τους νεωτερισμούς του κυρίου Αριστείδη , τώρα θα βρείς ένα μεγάλο ΑΒασιλόπουλος . Πάγκο μαρμάρινο δεν θα βρείς και τα ψυγεία είναι πολλά . Άλλα ανοικτά με εκατοντάδες διαφορετικά πράγματα κι άλλα κλειστά , αλλά με μεγάλες κρυστάλλινες πόρτες , από όπου μπορείς να δεις μέσα διάφορα καλούδια . Τα ράφια είναι πολλά , αλλά δεν φτάνουν μέχρι το ταβάνι . Δεν χρειάζεται πια , το μακρύ σιδερένιο κοντάρι με το χερούλι , για να πιάσεις μια κονσέρβα ή κάτι που θέλεις . Δεν χρειάζεται ο κυρ Νίκος , ούτε κάποιος υπάλληλος . Η λογική όμως , στην τοποθέτηση των προιόντων , είναι η ίδια . Δεν έχει αλλάξει το παραμικρό . Ο κυρ Νίκος , ο μπακάλης , ήξερε πολύ καλά , χρόνια πριν . 

Αυτή ήταν μια μικρή περιγραφή , του μπακάλικου της μικρής γειτονιάς που μεγάλωσα . Σ' αυτή την γειτονιά , υπήρχαν κι άλλα μαγαζιά . Ένα φανοποιείο , όχι αυτοκινήτων , αλλά από αυτά που έφτιαχναν τενεκέδες , μπουριά κι άλλα λαμαρινένια πράγματα , ένα καθαριστήριο , ένα κατάστημα με νεωτερισμούς , ένα μικρό βιβλιοπωλείο , αλλά αυτό έκλεισε νωρίς γιατι ο κύριος Νόμπελ όπως μου άρεσε να τον λέω , συνελήφθη από τους χωροφύλακες της χούντας , ένα χασάπικο , ένα σουβλατζίδικο , το ζαχαροπλαστείο ο ''Κρίνος'' του κυρίου Μπάμπη και τόσα άλλα , που ίσως κάποτε , αν υπάρχει αυτό μπλόγκ , γράψω για αυτά !