Υπάρχουν μέρες, τελευταία όλο και πιο συχνά, που τον Σύντροφο Λεωνίδα τον φέρνω στο μυαλό μου όλο και πιο συχνά.
Τότε, σε εκείνες τις πολύ δύσκολες κινητοποιήσεις του '87 είχαμε την μεγάλη χαρά να τον γνωρίσουμε, να έρθουμε σε επαφή μαζί του, να κουβεντιάσουμε για όλα αυτά που μας βασάνιζαν, στην δουλειά στο εργοστάσιο αλλά και στην κομματική μας ζωή. Παρά τον όγκο της δουλειάς του, πάντα έβρισκε τον χρόνο ακόμα κι όταν η κούραση γινόταν φανερό ότι τον κατέβαλε, να μας δεχτεί είτε σαν διοίκηση του Σωματείου, είτε σαν Αλέκο, Γιάννη, Χρύσα, για να τα πούμε και να πιούμε ένα τσίπουρο από την πάντα φρέσκια κάβα του που υπήρχε στο μικρό αλλά πολύ ζεστό γραφείο του στην Ζωοδόχου Πηγής. Από κοντά του, πολύτιμη συνεργάτης και η Μαρίνα, πάντα απίκο σε ότι ζητάγαμε κι εμείς κι αυτός.
Πέρασαν όμως οι δικές μας οι θύελλες, με νικηφόρα αποτελέσματα και μας χάραξαν όλους αλλά τον σ. Λεωνίδα δεν τον ξεχάσαμε. Η επαφή μας, συνεχίστηκε για πολύ καιρό, αφού και μετά από τις περιπέτειες μας, πάντα θα μας καλοδεχόταν στο καινούργιο του στέκι στην Σόλωνος για ένα μεσημεριανό τσίπουρο και συντροφική κουβέντα, ακόμα κι όταν το βουλευτικό του καθήκον (για λίγο) κι αργότερα το δημοτικό τον τράβαγε από αυτό που τόσο αγαπούσε και που δεν ήταν άλλο από την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της Εργατικής Τάξης.
Έφυγε όμως και η αναγγελία αυτού του χαμού μας στοίχισε όσο τίποτα άλλο.
Έχω πάρα πολλά να διηγηθώ από την επαφή μου με τον Λεωνίδα, αλλά το καλλίτερο που θα μπορούσα να κάνω για να τιμήσω την μνήμη του, μιας κι αυτός με την σεμνότητα που τον διέκρινε αν είχε δυνατότητα να διαβάσει αυτά που τα λίγα που σημειώνω γι αυτόν, σίγουρα θα με μάλωνε , έστω και με το χαμόγελο, είναι να σας μεταφέρω ένα άρθρο του που δημοσιεύθηκε τον Αύγουστο του 1988 στον Ριζοσπάστη και το έχω φυλαγμένο σαν ένα πολύτιμο και μοναδικό ενθύμιο από αυτόν και που θεωρώ πως μέχρι να έρθει η ώρα να απελευθερωθεί από τα δεσμά που την βαραίνουν, η Εργατική Τάξη, θα παραμένει πάντα επίκαιρο κι ας ακούγεται υπερβολή.
ΠΡΟΕΚΤΑΣΕΙΣ
Του Λεων. ΑΥΔΗ
Περί δικαστικής ανεξαρτησίας
Το Μονομελές Πρωτοδικείο Αθηνών με πρόσφατη απόφαση του διέταξε να διαβιβαστεί στον εισαγγελέα αντίγραφο των προτάσεων που κατέθεσε σε υπόθεση απεργίας ο πληρεξούσιος δικηγόρος του σωματείου της ΕΛΚΟ και της ΟΒΕΣ Δημήτρης Τσακίρης. Σύμφωνα με την απόφαση ορισμένες περικοπές μπορούν να χαρακτηρισθούν ''περιύβριση αρχής'', δηλαδή του δικαστηρίου. Δεν θα ασχοληθούμε εδώ ούτε με τα δικαιώματα και τις ελευθερίες της υπεράσπισης, ούτε με την διάταξη της περιύβρισης αρχής που μόνιμα καταγγέλλεται ως ανελεύθερη (και ως παράλογη) αλλά που αντί να καταργηθεί απλώς εξωραΐζεται. Παρά την σημασία των δύο αυτών πλευρών προέχουν τα ζητήματα που θέτουν οι επίμαχες περικοπές των προτάσεων. Δηλαδή ο ταξικός χαρακτήρας της δικαιοσύνης και οι πρακτικές που παράγουν τη γνωστή νομολογία για το δικαίωμα της απεργίας.
Όταν λέμε ότι η δικαιοσύνη είναι ταξική , εννοούμε νομίζω δύο πράγματα: Πρώτο, ότι είναι μία λειτουργία του κράτους με προορισμό να να εξασφαλίζει την νομιμότητα της άρχουσας τάξης. Και δεύτερο, ότι οι δικαστές είναι φορείς της ιδεολογίας που επικρατεί και ότι επομένως όταν ερμηνεύουν και εφαρμόζουν τους νόμους , οι σκέψεις και οι κρίσεις τους είναι προϊόν ή συνάρτηση της ιδεολογίας αυτής. Ο ταξικός όμως χαρακτήρας της δικαιοσύνης δεν αποκλείει την ανεξαρτησία της. Οι δικαστές όταν δικάζουν οφείλουν (και πρέπει να μπορούν) να ενεργούν με οδηγό τον νόμο και την συνείδησή τους. Η ανεξαρτησία τους εκδηλώνεται τουλάχιστον σε δύο βασικά πεδία: Στην έντιμη και νηφάλια διαπίστωση των πραγματικών περιστατικών και στη διερεύνηση του κανόνα δικαίου και των συμφερόντων που ο αφηρημένος κανόνας επιχειρεί να εξισορροπήσει. Η πραγμάτωση αυτής της ανεξαρτησίας μπορεί να δημιουργεί αντιφάσεις αλλά δεν είναι ασυμβίβαστη με το χαρακτήρα του αστικού κράτους.
Υπάρχουν εποχές που η εκτελεστική εξουσία για λογαριασμό της άρχουσας τάξης παραβιάζει την αστική νομιμότητα προσπαθώντας να πάρει πίσω δικαιώματα και ελευθερίες που έχουν κατακτηθεί και κατοχυρωθεί νομοθετικά Η δικαιοσύνη έχει στις περιπτώσεις αυτές να διαλέξει ανάμεσα στην εξυπηρέτηση των επιλογών της εκτελεστικής εξουσίας και στην ανεξάρτητη προσήλωση στην αλήθεια και στον νόμο. Στην περίοδο μετά την Κατοχή, κατά την διάρκεια του Εμφυλίου πολέμου, οι παραμορφωτικές εκτιμήσεις του πραγματικού υλικού και οι διαστρεβλωτικές ερμηνείες του Συντάγματος και των νόμων, οδήγησαν την δικαιοσύνη στις καταδίκες ''για φόνο αγνώστου εθνικόφρονος'' στην εφαρμογή του παρασυντάγματος, στην διαφύλαξη των άδυτων του παρακράτους. Η δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη αποκάλυψε ότι όσο κι αν η πραγμάτωση της δικαστικής ανεξαρτησίας απαιτούσε γενναιότητα, οι θαρραλέοι δικαστές και εισαγγελείς βρέθηκαν -και δεν ήταν ούτε ένας ούτε δύο. Αλλά ότι οι μηχανισμοί της κατάπνιξης της δικαστικής ανεξαρτησίας κατόρθωσαν τελικά να επικρατήσουν με τις αποφάσεις που εκδόθηκαν στην υπόθεση.
Θα ήταν αντιεπιστημονικό να περιοριστεί κανείς στη διαπίστωση ότι η δικαιοσύνη είναι ταξική είτε σε μανιχαϊκούς διαχωρισμούς ''καλών'' και ''κακών'' δικαστών. όχι που η διαπίστωση δεν είναι ορθή ή ότι δεν υπάρχουν ''κακοί'' δικαστές. Αλλά το κύριο ζήτημα είναι η αποκάλυψη και η καταπολέμηση των θεσμών και των μηχανισμών που αναιρούν ή περιορίζουν την ανεξαρτησία των δικαστών. Στο χώρο του συνδικαλιστικού δικαίου το ζήτημα έχει ιδιαίτερη επικαιρότητα. Η κυβερνητική πολιτική επιχειρεί να πάρει πίσω κατακτήσεις του συνδικαλιστικού κινήματος κατοχυρωμένες στο σύνταγμα και στους νόμους. και η εμπειρία από την νομολογία των δικαστηρίων είναι αρνητική. Εύστοχα ειπώθηκε (Θ.Θεοδώρου) ότι ο ν. 1264/82 που γενικά είναι ένα θετικό νομοθέτημα, εφαρμόστηκε από τα δικαστήρια με τρόπο που αποτελεί ''νεκρανάσταση'' του ν. 330/76. Το δικαίωμα της απεργίας εξάλλου έχει τόσο πολύ δεινοπαθήσει, που σχεδόν δεν υπάρχει απεργία που να κρίθηκε από τα δικαστήρια νόμιμη. Επιβάλλεται λοιπόν, η διερεύνηση των θεσμών και των μηχανισμών, που εξασφαλίζουν την παραγωγή του αποτελέσματος.
Ριζοσπάστης Τετάρτη 17/8/1988
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου