Ήθελα πολύ να γράψω κάτι στο blog, μα νομίζω πως, επειδή ο γραπτός μου λόγος, μοιάζει με απομαγνητοφωνημένο κείμενο από συζήτηση σε φιλική παρέα, δεν θα το κάνω. Άλλως τε οι φλυαρίες, ειδικά η δική μου φλυαρία για να μην γενικεύσω και γίνω άδικος, είναι ανούσια και μερικές φορές κουραστική.
Να λοιπόν μερικά σημεία που θα μπορούσαν να αποτελέσουν την ιδέα για ένα σχετικά καλό κειμενάκι ενός μέτριου blog.
- Ο χώρος: Βοτανικός, πίσω από την μάντρα που σταθμεύουν τα φορτηγά των εθνικών μεταφορών.
- Ο χρόνος: Κάθε μέρα...
- Τα πρόσωπα: Εγώ, οι οδηγοί, οι κάθε χρώματος φορτοεκφορτωτές, ο άνθρωπος της καντίνας, η κοπελιά που κάνει το ντελίβερι τρέχοντας δαιμονισμένα ανάμεσα στις δεκάδες φορτηγά που κινούνται ανεξέλεγκτα κι ο Μητσάρας που ψήνει τα σουβλάκια στην γωνία.
- Ο ένας: Ο το πολύ εικοσιπεντάχρονος Αφρικανός, που συστήνεται Victor από την Jamaica, που στέκεται στο πόστο του πουλώντας την πραμάτεια του σε κάθε καψούρη νταλικέρη που ετοιμάζεται για την Εθνική.
- Η σκηνή: Επιμένει να σου πουλήσει κάτι που δεν θέλεις, αλλά που με ένα πλατύ χαμόγελο που ξεκινά από ένα στόμα υπογραμμισμένο από τα χοντρά του χείλη καταλήγει σε μια καταγέλαστη καρδιά όταν μοιράζεσαι μαζί του το κολατσιό σου.
- Ο επίλογος: Πάντα οι ίδιες κινήσεις. Σε περιμένει κάθε μέρα κι όταν σε βλέπει να έρχεσαι να κρύβει τα σιντί και να σε κοιτάζει στα μάτια ξέροντας πως θα του πεις ένα γειά για να σου απαντήσει κι αυτός με την σειρά του ''Γειά σου Φίλε''.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου