Η Μάννα και τα χαμένα της παιδιά...

Αυτή είναι η ιστορία ενός όμορφου τραγουδιού, που για τις ανάγκες τις προπαγάνδας, ντύθηκε με άλλους στίχους και με την ίδια μουσική, μια Μάννα, μιλάει για τα ''χαμένα'' της παιδιά...

Υπήρξε από τα ''αγαπημένα'' θέματα της αντικομμουνιστικής υστερίας και προπαγάνδας, τόσο την περίοδο του Εμφυλίου Πολέμου, όσο και στα χρόνια που ακολούθησαν μετά. Αν κι έχουν περάσει πάνω από εβδομήντα χρόνια, πάντα θα υπάρχουν πτυχές που δεν τις γνωρίζουμε, που παραμένουν καλά φυλαγμένες στα αρχεία των διάφορων ''φιλανθρωπικών'' οργανώσεων. Αυτές τις πτυχές, καλούνται να τις ανακαλύψουν και να τις παραδώσουν στην σύγχρονη κοινωνία, οι ιστορικοί. Το πόσο φιλανθρωπικές ήταν οι διάφορες οργανώσεις της εποχής, που δρούσαν ''υπό την αιγίδα και την φροντίδα της Βασιλίσσης", θα φανεί, μόνο όταν άπλετο φως, φωτίσει όλη αυτή την υπόθεση, που για μεγάλο διάστημα υπήρξε και η αιχμή του δόρατος της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας ιδιαίτερα στην ύπαιθρο.

Πρωταγωνίστρια στην βρώμικη αυτή ιστορία, υπήρξε η Βασίλισσα  ως ''η πρώτη μητέρα της Ελλάδος'' κι αυτό διαφαίνεται από τα πάμπολλα ''Βασιλλικά Ιδρύματα'' που είχαν σαν μέλημα την ''προστασία'' του παιδιού.

Στην υπηρεσία της προπαγάνδας, βρέθηκαν να υπηρετούν πιστά και χωρίς κανέναν ενδοιασμό, γνωστοί άνθρωποι των Γραμμάτων και μου είναι άγνωστο αν αυτή τους η υπηρεσία, εξαργυρώθηκε με κάποιο τρόπο. Ίσως και μόνο η μνεία, από τα Ανάκτορα για την πιστή τους αυτή υπηρεσία να ήταν και η καλλίτερη αμοιβή γι' αυτούς κι αυτό είναι ακόμα χειρότερο.

Η Εκκλησία, υπηρετώντας κι αυτή τον ίδιο σκοπό, ταγμένη όπως ήταν και είναι φυσικό, ενάντια σε κάθε κομμουνιστική ιδέα, δεν δυσκολεύτηκε να μπει κι αυτή μπροστά στον αγώνα ενάντια στο ''παιδομάζωμα''. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Οι άνθρωποι της Τέχνης, όπως κι αυτοί των Γραμμάτων, όχι όλοι, αλλά αρκετοί, βρέθηκαν στο πλευρό της Βασίλισσας, με τρόπο που αν κάτι ανάλογο γινόταν σήμερα, θα ήταν θέμα έντονης κριτικής είτε από τα ΜΜΕ είτε από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ίσως κάποια πράγματα, μέσα στην δίνη του πολέμου, που ήταν και Εμφύλιος, να πέρναγαν χωρίς να γίνουν αντιληπτά. Η ιστορία βέβαια, μας παίζει άσχημα παιγνίδια, είδικά όταν δεν την γνωρίζουμε και θα έλεγα, πως σ' αυτή την κατεύθυνση είτε της αμάθειας, είτε της παραπλάνησης και παραποίησης, δουλεύουν οι σημερινοί αναθεωρητές της. Έτσι, ακούγοντας ένα παλιό τραγούδι, σε νέα όμως εκτέλεση, από περιέργεια γύρισα τις πίσω σελίδες κι έμαθα πως η ''μόδα'' του να αλλάζεις τους στίχους σε ένα τραγούδι, για να υπηρετήσεις έναν συγκεκριμένο σκοπό, δεν είναι ένα νέο φαινόμενο, αλλά έρχεται από παλιά.

Η Στέλλα Γκρέκα, με την γλυκιά της φωνή, τραγούδισε μέσα από τους  στίχους  του Αλ. Σακελλάριου και του Χρ. Γιαννακόπουλου, για μια αγάπη που με θλίψη περιμένει.

Αυτή την σπουδαία μελωδική σύνθεση του Μ. Σογιούλ, που υπήρξε μεγάλη επιτυχία στην εποχή της, διάλεξε η προπαγάνδα του Εμφυλιακού μεταπολεμικού κράτους της Δεξιάς, να μετατρέψει σε ύμνο, παράκληση μα και θρήνο, για τα παιδιά που ''χάθηκαν''.

Την ''βρώμικη'' δουλειά, ανέλαβαν να κάνουν ο Μίμης Τραιφόρος και η σύζυγος του, γνωστή μας και ως ''τραγουδίστρια της Νίκης'', Σοφία Βέμπο.

Από τα πρώτα δευτερόλεπτα, ο Τραιφόρος αξιοποιώντας το ταλέντο του στο γράψιμο, δίνει την δυνατότητα στην Βέμπο να απαγγείλει μια εισαγωγή, ώστε να γίνει κατανοητή η διαφορά με την αρχική επιτυχία και να γίνει σαφής ο σκοπός του τραγουδιού.

Το τραγούδι αυτό το απλό, το πικρό το λυπημένο, 
είναι αφιερωμένο στα παιδιά μας που τ’ αρπάξαν 
κάποια μαύρη νύχτα οι Σλαΰοι, 
στα παιδιά μας που δε γίναν κι ούτε θα γινούνε σκλάβοι…

κι ακολουθεί σ' ένα κρεσέντο ειδικής ερμηνείας, η προπαγάνδα κατ'εντολή του Παλατιού και σε εκτέλεση Σ. Βέμπο.

Εσείς που μπήκανε και σας αρπάξανε μια μαύρη ώρα, 
πού να’ στε τώρα, πού να’ στε τώρα;…
Εσείς που οι μάνες σας σάς νανουρίζανε με παραμυθία
πού να’ στε αλήθεια, πού να’ στε αλήθεια;…

Εσείς που τρέχετε τώρα ξυπόλητα, γυμνά, μονάχα, 
εσείς που μείνατε χωρίς χαμόγελο, πού να’ στε τάχα;
Εσείς που φύγατε και μαύρα εφόρεσε όλη η χώρα
πού να’ στε τώρα, πού’ να’ στε τώρα;…

Σας περιμένουμε νύχτα και μέρα, 
παιδιά που μείνατε χωρίς μητέρα
και η Ελλαδούλα μας η πονεμένη
νύχτα και μέρα σας περιμένει.

Και το φωνάζουμε πως τα ελληνόπουλα που αργοπεθαίνουν
Έλληνες είναι, κι Έλληνες μένουν…