ΜΑΙΡΗ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗ
Ο “νόμος’’ της μπουάτ μας αφαιρεί
Το καλλιτεχνικό επίπεδο της δουλειάς μας.
Η Μαίρη Δημητριάδη εμφανίζεται στην μπουάτ ‘’Ορίζοντες’’ με τους Α. Μάνου, Θ. Δημήτριεφ, Γ. Συρρή, Κ. Θωμαϊδη, με επιμέλεια του Θ. Μικρούτσικου. Σ’ αυτή τη δουλειά παρουσιάζονται αρκετά από τα πιο σύνθετα έργα του Μίκη Θεοδωράκη, όπως και μια σύνθεση του Χανς Άισλερ πάνω στο θεατρικό κομμάτι “Γαλιλαίος’’ του Μπρεχτ, με νέα ερμηνευτική και ενορχηστρωτική γραμμή. Η εκλογή έγινε με στόχο τη γνωριμία με το πλατύ κοινό, της πιο προχωρημένης δουλειάς του Θεοδωράκη, για τη δημιουργία συνθηκών για ακροάσεις έργων με σύγχρονο αισθητικό προβληματισμό. Καθημερινά δίνεται μια τρίωρη παράσταση με ειδική φοιτητική τιμή.
Ο χώρος ‘’μπουάτ’’, όπου εξακολουθούμε να δουλεύουμε, διαμορφώθηκε έτσι με τον καιρό, που να αποκλείει και την πλήρη καλλιτεχνική μας έκφραση και την ουσιαστική επαφή μας με το κοινό. Πιο συγκεκριμένα: Η μπουάτ είναι μια καπιταλιστική επιχείρηση, που έχει σκοπό το κέρδος και, κατά συνέπεια, καταφεύγει σε όλο και πολυτελέστερους χώρους, στην διαφήμιση και στη δημιουργία “σταρ” σε συνεργασία, βέβαια, με τις εταιρείες δίσκων. Τα υψηλά έξοδα αυτού του μηχανισμού καθορίζουν και την υψηλή τιμή του εισιτηρίου, με αποτέλεσμα να αποκλείονται από αυτούς τους χώρους πολλοί εργαζόμενοι και φοιτητές. Από την άλλη μεριά, η χαμηλή καλλιτεχνική ποιότητα των προγραμμάτων μαζί με την ιδεολογία της “ψευτοαντίστασης” που πλασάρεται, απομάκρυναν άλλο ένα τμήμα του κοινού, το πιο ευαισθητοποιημένο.
Δουλεύουμε μέσα σ’ αυτό το σύστημα, σημαίνει πως δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από νόμους του, όσο κι αν το θέλουμε. Έτσι, πολλές επιλογές μας δεν γίνονται με αυστηρά καλλιτεχνικά κριτήρια. Μας καθορίζει από τη μια μεριά η επιχείρηση και το γεγονός ότι πρέπει να επιβιώσει κι απ’ την άλλη οι απαιτήσεις του συγκεκριμένου κοινού, όπως διαμορφώθηκαν από τους παράγοντες που θίξαμε παραπάνω, αλλά και από όλο το πλέγμα σχέσεων της μουσικής ζωής του τόπου. Έτσι, δε βλέπουμε άλλη λύση από το να παρατήσουμε τη μπουάτ. Προσανατολιζόμαστε σε δύο κατευθύνσεις:
- Σειρές πολιτιστικών εκδηλώσεων σε συνοικίες της Αθήνας, που θα γίνονται με πολύ χαμηλό εισιτήριο και σε συνεργασία με προοδευτικούς μορφωτικούς συλλόγους που υπάρχουν στις συνοικίες.
- Δημιουργία ενός χώρου στην Αθήνα χωρίς επιχειρηματία, όπου κάθε νέος καλλιτέχνης θα μπορεί να δοκιμάζει τη δουλειά του. Θα δουλέψουμε χωρίς “σταρ” και ιθύνοντα νου, συλλογικά και δημοκρατικά, παρουσιάζοντας τραγούδια, σύγχρονη μουσική, μοντέρνα όπερα και μικτά θέματα.
Αντί
Τεύχος 5, Νοέμβρης 2, 1974
Φαίνεται με το αναδημοσιευμένο σύντομο κείμενο της Μαρίας Δημητριάδη από το περιοδικό Αντί, πως η συζήτηση για την ελευθερία των δημιουργών, τον τρόπο που το επιχειρηματικό/εμπορικό κύκλωμα, δεσμεύει την καλλιτεχνική άποψη, είναι πολύ παλιά κι έχει μάλλον ηλικία που πλησιάζει τον μισό αιώνα! Μάλλον δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε. Τα καλλιτεχνικά δρώμενα, έχουν πάντα ή σχεδόν πάντα έδρα το κέντρο των μητροπόλεων είτε μιλάμε για την Αθήνα είτε για την Θεσσαλονίκη. Φυσικά για τις άλλες επαρχιακές πόλεις, δεν γίνετε ούτε συζήτηση. Μια μεγάλη αλλαγή που έχει επέλθει στα τελευταία χρόνια, είναι η ανάληψη του ''μανατζαρίσματος'' της τέχνης και των καλλιτεχνών από τα οργανωμένα ιδρύματα/κληροδοτήματα εργολαβικά μάλλον. Οι γειτονιές, η περιφέρεια, είναι καταδικασμένες στην μηχανική επανάληψη δράσεων, παραστάσεων που έχουν να κάνουν σχεδόν αποκλειστικά με ότι έχει να ξανά-παρουσιάσει ο (οι) τοπικός πολιτιστικός σύλλογος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου