Αμφίδρομες ματιές και κάποιες άλλες σκέψεις...

 Φαίνεται πως θα καθιερωθεί, κάθε χρόνο να μαζεύεται μια συντροφιά και να δείχνει τι μπορεί να κάνει με την ματιά της και τις μηχανές που την εγκλωβίζουν.

 Ακόμα αυτό που τελικά αποδείχνεται με τον καλλίτερο τρόπο, είναι το ότι μια παρέα, μια συντροφιά μπορεί να δουλέψει μαζί, έχοντας έναν κοινό στόχο, ακόμα κι αν οι διαδρομές της κάθε μονάδας είναι διαφορετικές, ακόμα κι αν οι προσλήψεις είναι αντίθετες και το αποτέλεσμα να είναι -ύστερα από γενική ομολογία- σπουδαίο.

 Οι παρέες λοιπόν γράφουν ιστορία; 

Αυτό δείχνουν τα γεγονότα!

 Αυτό το συναπάντημα μας, αλλά κι άλλα πολλά που γίνονται σε διάφορες γειτονιές, θα πρέπει εκτός από δίδαγμα για πολλούς που σκέφτονται διάφορες δραστηριότητες, να γίνει κι οδηγός δουλειάς για τους Δήμους, που αφήνουν τις δράσεις πολιτισμού στα χέρια ''ειδικών'', με το αζημίωτο ή ακόμα σε διάφορους συλλόγους  -εθνικοτοπικούς κατά κανόνα- που εκτός από το ότι επιδοτούνται από τους ίδιους, αποτελούν και δεξαμενές ψήφων κάθε πέντε χρόνια ή όποτε χρειαστεί. Στην δεύτερη περίπτωση, το αποτέλεσμα είναι πάντα το ίδιο, δηλαδή να παρουσιάζονται χορευτικά δρώμενα ή λαϊκές/δημοτικές βραδιές ή στην καλλίτερη περίπτωση, κάποια βιβλιοπαρουσίαση μέλους που έχει το ''χάρισμα'' της συγγραφής. Στην πράξη, η ερασιτεχνική πρωτοβουλία, παραμένει στο παρασκήνιο, δεν βοηθιέται και πολλές φορές δεν βρίσκει ούτε συνέχεια, ούτε μιμητές αφού η απογοήτευση ολοκληρώνει κάθε τέτοια δράση.

 Με τις ''αμφίδρομες ματιές'' φέτος, αποδείξαμε, πως μπορούμε να οργανωθούμε, να δουλέψουμε και τέλος να παρουσιάσουμε μια δουλειά, που αφενός μεν θα έχει συνέχεια, αφ' ετέρου ικανοποίησε όλους τους επισκέπτες κι εμάς τους ίδιους φυσικά.

 Εκφράζοντας λοιπόν την γνώμη μου και πιστεύοντας πως δεν διαφέρει σημαντικά από την γνώμη των φίλων που απαρτίζουμε την Ομάδα (επαναλαμβάνω δεν έχουμε θεσμική υπόσταση), είναι πως η δράση μας αλλά κι άλλες δράσεις ερασιτεχνών δημιουργών ή ομάδων πολιτών, πρέπει να τυχαίνουν της πιο μεγάλης συνδρομής των οργανισμών των Δήμων. Αυτό φυσικά έχει σαν συνέπεια και τον ανάλογο προσανατολισμό τους, δηλαδή, πιστώσεις στους προϋπολογισμούς, γρήγορες αποφάσεις, προσπέρασμα κάθε γραφειοκρατικού κωλύματος, διάθεση στήριξης κάθε ερασιτεχνικής κι από τα κάτω δημιουργίας κι οπωσδήποτε χώροι προβολής!

~~~~~~~~

 Οι συμμετοχές όλων των φίλων της Ομάδας, ήταν εξαιρετικές και ανταποκρινόντουσαν τόσο στον τίτλο της έκθεσης, όσο και στην συνομιλία που επιχειρούσαν μεταξύ τους. Από τεχνικής άποψης, θα έλεγες πως ήταν άψογες, αυτό όμως που τις έκανε να ξεχωρίζουν και να αξίζει να εκτεθούν ήταν το θέμα στο κάδρο.

 Δυστυχώς η αναπαραγωγή τους στο blog, δεν είναι μια εύκολη υπόθεση για μένα, θα επιχειρήσω όμως μια παρουσία τους.

Ο Άκης Αηδόνης και το "(Εικ)αστικό τοπίο."

Γιάννη Οικονόμου "Τόποι και παρουσίες"

Βιργινίας Καλύβα "Ματιές στην πόλη".

Ο Χρίστος Παπαναστασίου με την ''Υπόσχεση''

Κώστας Παναγιωτόπουλος, "Τοπιογραφία''

''Θάλασσα'' από τον Νάσο Βασιλογιάννη

Η Αλέκα Μάνθου με την ''Λουθία''

Τα ''Στιγμιότυπα'' της Νέλλης Κρητικοπούλου

Άγγελου Νικολόπουλου ''Απλότητα''

 Η δική μου συμμετοχή, είχε τίτλο ''Μνήμης Σήμα''. Στηρίχθηκε σε ένα θέμα που φωτογραφικά με απασχολεί σχεδόν δύο χρόνια. Απεικόνιζε τα γνωστά σε όλους μας προσκυνητάρια, που συναντάει κανείς στους δρόμους, στα σημεία όπου έχουν συμβεί ατυχήματα ή δυστυχήματα. Διάλεξα τα πιο λιτά, τα φτωχικά θα έλεγα που συνάντησα σε χώρους μακριά από αστικά κέντρα. Θεώρησα πως είναι σήματα, έχουν έναν τέτοιο ρόλο που σηματοδοτούν έναν χώρο όπου έχουμε συνδέσει εμείς οι ζωντανοί με τα αγαπημένα μας πρόσωπα που μάλλον τώρα δεν είναι κοντά μας. Θέλουμε να τα θυμόμαστε, να παραμένουν με κάθε τρόπο στην μνήμη μας και να φροντίζουμε -τα σήματα- σαν να πρέπει κάθε στιγμή στο διαβάτη που τα συναντά, να αποδεικνύουμε πόσο δικά μας, πόσο αγαπημένα και πόσο άδικα και νωρίς μας άφησαν. 

 Εκ των πραγμάτων κάποια από αυτά με δυσκόλεψαν, όχι για τεχνικούς λόγους, όσο για ψυχολογικούς. Το θέμα ''Μνήμης Σήμα'' ή προσκυνητάρια που για συντομία το αποκαλώ, θα συνεχίσει να με απασχολεί μαζί με όλα τ' όσα αναπτύσσω με την σκέψη μου, την ματιά μου και την μικρή πλην όμως τίμια κι αξιόπιστη μηχανή μου.

 Πριν τις δείτε, οφείλω να ευχαριστήσω πρώτα απ' όλα τον Χρίστο Παπαναστασίου που σκέφτηκε πως θα μπορούσα να συμμετέχω στην συντροφιά, τον Άγγελο Νικολόπουλο όχι μόνο ως συντονιστή της Ομάδας, αλλά γιατί με βοήθησε με τις συμβουλές του να ξεπεράσω τις όποιες αναστολές μου σχετικά με το θέμα μου το οποίο στην κυριολεξία αγκάλιασε και στήριξε, τον Νίκο Λαγό και την Ελίζα Κοκκίνη που ανέχτηκαν χωρίς να με επιβαρύνουν, να επεξεργαστούν τις φωτογραφίες μου δουλεύοντας επιπλέον του χρόνου τους και σε βάρος του προσωπικού τους χρόνου. Επίσης οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ, στα παιδιά της Ομάδας που με υποδέχτηκαν από την αρχή ισότιμα δείχνοντας εμπιστοσύνη σε ότι κάνω. 

 Δεν θα μπορούσα να παραλείψω να ευχαριστήσω τους πολλούς φίλους που βρήκαν λίγο χρόνο κι επισκέφτηκαν τον όμορφο εκθεσιακό χώρο, όπως επίσης κι όσους θα ήθελαν να έρθουν αλλά για διάφορες δυσκολίες δεν τους το επέτρεψαν. 

~~~~~~~