Ο ρόλος του κ. Κιούμπιτς στο πραξικόπημα.
του Γιώργου Μανιάτη
“Οι ενέργειες της CIA (στη Χιλή) απέβλεπαν στην αποτροπή των προσπαθειών του Αλιέντε να εξοντώσει τα αντίπαλα στο καθεστώς του μέσα ενημερώσεως και τα αντίπαλα κόμματα”
(Πρόεδρος Φορντ, 17 Σεπτεμβρίου 1974)
Ας μου επιτραπεί να δείξω:
Ότι ο πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών ψεύδεται.
Ότι όλοι οι αξιωματούχοι του Λευκού Οίκου και του Σταίητ Ντηπάρτμεντ, επί ένα χρόνο, σχετικά με το χιλιανό, εψεύδοντο.
Ότι μεταξύ αυτών τοποθετείται και ο τωρινός πρέσβυς των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ελλάδα κ. Κιούμπιτς.
Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ κ.ΦΟΡΝΤ
Η προεδρική δήλωση περιέχει τριάδα ψεύδους.
Το πρώτο ψεύδος αφορά στο “αποτρεπτικόν” των ενεργειών της CIA. (Η CIA ενήργησε διότι ο Αλιέντε “προσπάθησε…”
Η “Επιτροπή Εθνικής Ασφαλείας” των Ηνωμένων Πολιτειών (την οποία το Newsweek αποκαλεί “η άκρως μυστική ηγεσία της CIA για το εξωτερικό, που είναι γνωστή σαν “Επιτροπή των 40”), απεφάσισε και εκήρυξε πόλεμο κατά του Αλιέντε: Σε σύσκεψη της, που πραγματοποιήθηκε επειγόντως μεταξύ 4η; Σεπτεμβρίου και 10ης σεπτεμβρίου 1970.
Ο Αλιέντε είχε επιτύχει σχετική πλειοψηφία: στις εκλογές της 4ης Σεπτεμβρίου.
Σύμφωνα όμως με το χιλιανό Σύνταγμα, ο Αλιέντε διεδέχθη τον κ. Φρέι στην προεδρία δύο μήνες αργότερα (στις 4 Νοεμβρίου). Ώστε πρώτα η Αμερικανική Επιτροπή Ασφαλείας απεφάσισε να εξοντώσει τον Αλιέντε, και ύστερα (55 περίπου μέρες ύστερα) ο Αλιέντε άρχισε να εξοντώνει οιονδήποτε και οτιδήποτε.
Εκτός δηλαδή που η CIA είχε από το 1964 λάβει μέρος, με 20 εκατομ. δολάρια -και άλλα πειστικά μέσα- στον προεκλογικό αγώνα υπέρ του κ. Φρέι (εναντίον του Αλιέντε). Και το αυτό επανέλαβε στις εκλογές του 1970. Κατά συνέπεια η δήλωση του προέδρου είναι ψευδής.
Το δεύτερο ψεύδος, της αυτής πάντα δηλώσεως, είναι ότι η Λαϊκή Ένωση προσεπάθησε να εξοντώσει τα αντίπαλα πολιτικά κόμματα. Παραθέτω σχετικά μαρτυρίες και κρίσεις:
Ο πρέσβυς της Σοηδίας στο Σαντιάγο κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησεως της χώρας από το καθεστώς Αλιέντε και την πρώτη μεταπραξικοπηματική περίοδο κ. Harald Edelstam:
“Ο Σαλβαδόρ Αλιέντε βδελυσσόταν τη βία και τη βαναυσότητα. Κατά την προεδρία του δεν υπήρχαν πολιτικοί κρατούμενοι. Όλα τα πολιτικά κόμματα. όλες οι ομάδες επιτρέπονταν και μάχονταν ελεύθερα για τις ιδέες τους. Δεν υπήρχε λογοκρισία στον Τύπο, στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Ο καθένας είχε το δικαίωμα να μέμφεται ανοιχτά τον Πρόεδρο, την κυβέρνηση και την δίοικηση. Κατά τα τρία έτη της προεδρίας του Σαλβαδόρ Αλιέντε βασίλευε στη Χιλή πλήρης ελευθερία και αληθής δημοκρατία. Η αντίθεση είναι τόσο χτυπητή όσο τη συγκρινει κανείς με τη βία, την κτηνωδία, τις τρομερές διώξεις της σήμερον εναντίον εκείνων που νομίμως είχαν υποστηρίξει τη Λαϊκή Ένωση και τον Πρόεδρο Αλιέντε”.
(Στο “Chili, le dossier noir, Gallimand 1974)
Σύμφωνα, με έρευνα που έγινε την 1ην Οκτωβρίου 1972 (δύο χρόνια λοιπόν από της ανόδου του Αλιέντε στην Προεδρία), επί 155 ραδιοσταθμών που αριθμούσε η Χιλή, 115 έλεγχε η αντιπολίτευση και 40 η αριστερά. Επί 72 εφημερίδων (Εθνικών και Επαρχιακών) 47 ανήκαν στην αντιπολίτευση, 16 στην αριστερά και 9 έμειναν ακαθόριστες.
“Le Monde Diplomatique”, Μάιος 1973:
“Σήμερα ακόμη [Σ.Σ. μετά δύο χρόνια και 8 μήνες διακυβερνήσεως της Χιλής από τη Λαϊκή Ένωση, 4 μήνες προ της ανατροπής της], η αντιπολίτευση ελέγχει την πλειοψηφία του ημερήσιου Τύπου της χώρας, περισσότερο από τα δύο τρίτα των επαρχιακων εφημερίδων, τον Τύπο που απευθύνεται στη γυναίκα και τη σημαντικότερη επιθεώρηση για νέους. Από 150 ραδιοφωνικού;ς σταθμούς που λειτουργούν στην Χιλή τα δύο τρίτα είναι στα χέρια της αντιπολιτεύσεως. Εκτός από το Εθνικό κανάλι της τηλεοράσεως, τα άλλα κανάλια εξαρτώνται από τα πανεπιστήμια και παρουσιάζουν συντηρητικά προγράμματα. Μολις τελευταία, χάρη στην αγορά του μεγαλύτερου μέρους των μετοχών, η Χριστιανοδημοκρατία έλαβε τον έλεγχο της σημαντικότερης καθημερινής επαρχιακής εφημερίδος “Ελ Σουρ”. Φαίνεται λοιπόν ελάχιστα ακριβές να ομιλεί κανείς περί περιορισμού της ελευθερίας του Τύπου στην Χιλή”.
Σχετικά με την ελευθερία των κομμάτων της αντιπολιτεύσεως, το ίδιο φύλλο του “Μ.D.” αναφέρει ενδεικτικά ότι η “Λαϊκή Ένωση”, είδε “το σύνολο σχεδόν των σχεδίων νόμου που υπέβαλε προς ψήφιση να καταψηφίζονται από το Κογκρέσσο”, όπου πλειοψηφούσε η αντιπολίτευση, το οποίο “σε δύο χρόνια ψήφισε υπέρ των δέκα κατηγοριών για αντισυγματικότητα υπουργών της κυβερνήσεως, πράγμα που, σύμφωνα με το Σύνταγμα, υποχρέωσε ισάριθμους υπουργούς σε παραίτηση”.
Ο Graham Greene, μετά το φόνο του Αλιέντε:
“...Εννοούμε να μείνει πιστός στη συνταγματική οδό. [...] ότι κι αν μπορεί κανείς να σκεφτεί για τον Αλιέντε, όποια κι αν υπήρξαν τα σφάλματα που μπόρεσε να διαπράξει, και είτε απεχθανόμαστε το μαρξισμό είτε όχι, οφείλουμε να του αποδώσουμε αυτή τη δικαιοσύνη: κατά τη διάρκεια της θητείας του, δεν υπήρξε ούτε ένας πολιτικός κρατούμενος, ουδέ μία εκτέλεση και ο Τύπος ουδέ μία φορά ελογοκρίθη”.
Τελειώνω με τη μαρτυρία ενός Κίσσινγκερ της δημοσιογραφίας, του κ. C.L. Sultzberger , στον “Herald Tribune” της 13ης Ιανουαρίου 1971:
“Ο Αλιέντε χρειάστηκε να κάνει το στρατό, την Εκκλησία, τους επιχειρηματίες και τη διεθνή κοινότητα να δεχθούν το καθεστώς του. Το κατόρθωσε ευφυώς, χωρίς να επιβάλει λογοκρισία ούτε λογοκρισία ούτε περιορισμούς στην Εκκλησία ή τις μετακινήσεις”.
Κατά συνέπεια η δήλωση του προέδρου είναι ψευδής.
Το τρίτο ψεύδος συνάγεται συμπερασματικά. Αλλά εδώ υπάρχει μια δυσκολία. Ψεύδος λέγεται, υποθέτω: πρόταση γραμματικώς ορθή φορτισμένη με ελάχιστο ποσοστό αληθείας. Το συμπέρασμα όμως εκ της προεδρικής δηλώσεως (ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επενέβησαν στην Χιλή προς χάριν της υπάρξεως των αντιπάλων στο καθεστώς Αλιέντε Πολιτικών κομμάτων και των μέσων τους ενημερώσεως), δεν περιέχει κανένα ποσοστό αληθειας. Διότι το συμπέρασμα αυτό κατ’ ανάγκη είναι:
-Ή ότι τα κόμματα αυτά και τα μέσα τους υπάρχουν τώρα στη Χιλή.
-Ή ότι οι Ηνωμένες Πολιτείες επέτυχαν στην Χιλή το ακριβώς αντίθετο εκείνου στο οποίο απέβλεπαν!
Κατά συνέπεια η δήλωση του προέδρου είναι ψευδής. Διότι βέβαια (από τη στιγμή ακριβώς μάλιστα που “οι ενέργειες της CIA να αποτρέψουν κλπ” τελεσφόρησαν…), όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα στη Χιλή απαγορεύτηκαν και παραμένουν απαγορευμένα. Όσο για τα μέσα ενημερώσεως…
Αυτό όμως, 1ον) ποια δηλαδή υπήρξε η ελευθερία της εκφράσεως και της σκέψεως, ακόμα και της [νόμιμης] δράσεως -π.χ. της απεργίας- κατά τα 3 χρόνια του Αλιέντε, και 2ον) ποια είναι αφότου οι ενέργειες της CIA τελεσφόρησαν. Προς στιγμή θα αρκεστώ σε μια ακόμη μαρτυρία του έγκυρου Le Monde Diplomatique (φύλλο του Απριλίου 1973, ύστερα, δηλαδή από δυόμισι χρόνια αλιεντικής τυραννίας;
“Σε καμία χώρα του κόσμου η ελευθερία σκέψεως και ενημερώσεως δεν είναι περισσότερο ζωντανή από ότι στη Χιλή”.
Το ακριβές μέρος των δηλώσεων Φορντ είναι ότι πάντως οι “συγκεκαλυμμένες” εκείνες ενέργειες της CIA έλαβαν χώρα. Αυτό όμως σημαίνει ότι όλοι οι αρμόδιοι αξιωματούχοι του Λευκού Οίκου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, αρχίζοντας από τον προκάτοχό του προέδρο Νίξον και τον προκάτοχό του αντιπρόεδρο Αγκνιου), μερικοί δε και ενόρκως ενώπιον επιτροπής του Κογκρέσου επί ένα ολόκληρο χρόνο εψεύδοντο. Ο κύριος Κίσινγκερ είναι πλέον τόσο γνωστός παραβάτης της σχετικής εντολής του μωσαϊκού -εβραϊκού ωστόσο- Νόμου, που κάθε αναφορά σε αυτόν ως ψευδολόγου θα ηχούσε γελοιοποιητικά για τον γράφοντα. Τον παρακάμπτω. Μένει όμως ο κ. Κιούμπιτς.
Ο κ. Κιούμπιτς είχε επανειλημμένα και για παράδειγμα την Πέμπτη 20/09/1973 (9 μέρες από της εκρήξεως του κινήματος) διαψεύσει ότι “ οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν αμέσως ή εμμέσως αναμιχθεί στο χιλιανό πραξικόπημα”.
Τώρα όχι μόνο διαψεύδεται ο ίδιος δια του πλέον επισήμου στόματος της χώρας του, αλλά και εύλογο τίθεται το ερώτημα κατά πόσον είναι αυτοπροσώπως, αμέσως ή εμμέσως, ως αρμόδιος υπουργός, αναμεμιγμένος στην όζουσα αυτή υπόθεση. Διότι:
Ο κ. Κιούμπιτς ήταν, ως γνωστόν, υφυπουργός Εξωτερικών για τη λατινική Αμερική.
Τη θέση αυτή έλαβε ύστερα από σύσταση του κ. Κίσινγκερ (με τον οποίο συνεδέετο από την εποχή των διαπραγματεύσεων με το Βιετνάμ στο Παρίσι).
Η θέση αυτή δημιουργήθηκε πιθανότατα από τον ίδιο κ. Κίσινγκερ, και πάντως λειτουργησε χάρη, σ’ αυτόν, μετά την άνοδο του Αλιέντε στην εξουσία. Τον Οκτώβριο του 1970 ένα [πολύ γνωστό πλέον] υπόμνημα εστάλη από τον αντιπρόεδρο της I.T.T. στον αρχηγό της ¨Επιτροπής των 40”, που αποτελούσε σχέδιο δράσεως εναντίον του Αλιέντε. Εν κατακλείδι υπενθυμιζόταν ότι “ενώ προ έτους είχ αναγγελθεί ο διορισμός ενός Υφυπουργού Εξωτερικών για την Λατινική Αμερική, η θέση δεν είχε ακόμη καταληφθεί”. Ο κ. Κισινγκερ απήντησε: “[...} οι γνώμες και οι συμβουλές σας είναι σημαντική βοήθεια και θα τις λάβουμε [Σ.Σ. η “Επιτροπή Εθνικής Ασφαλείας”] ασφαλώς υπ’ όψιν”.
Ο κ. Κιούμπιτς εγνώριζε ακόμη και την ώρα εκδηλώσεως του κινήματος στη Χιλή, δεδομένου ότι:
-Λίγες ώρες πριν αρχίσει η επιχείρηση, η Αμερικανική πρεσβεία του σαντιάγο είχε δεχτεί την επίσκεψη χιλιανού αξιωματικού και ενημερώθηκε σχετικά με την επίσπευση της (που είχε κριθεί αναγκαία, κατά τη γνώμη μου διότι την επομένη ο Αλιέντε σχεδίαζε να αναγγείλει δημοψήφισμα).
-Η αμερικανική κυβέρνηση έλαβε “στο υψηλότερο επίπεδο” γνώση της ειδήσεως αμέσως. Το “υψηλότερο επίπεδο” αρχίζει φυσικά από τον αρμόδιο υπουργό. Άλλωστε, ο κ. Κιούμπιτς ενημέρωσε επειγόντως τα μέλη μιας επιτροπής του Κογκρέσου, αυτοπροσώπως.
-Αλλά και τέσσερις μέρες προ του του πραξικοπήματος ο κ. Κιούμπιτς είχε δεχθεί επίσκεψη του πρέσβεως του του στο σαντιάγο κ. Νταίηβς, που στις 7 Σεπτεμβρίου “πέταξε” στην Ουάσιγκτων, στις 8 είδε τον κ. Κίσινγκερ και στις 9 επέστρεφε στη θέση του. Στις 11 ο στρατός στασίαζε και στις 20, ενώ το “όργιο αίματος” στη Χιλή προκαλούσε διεθνώς “αποτροπιασμό”(Μακάριος), οκ. Κιούμπιτς έβρισκε ότι στη Χιλή “η κατάστασις εξομαλύνεται ταχέως”.
Και ναι μεν ο κ. Κιούμπιτς εποίησε σε κάθε περίπτωση το πατριωτικό του καθήκον ως Αμερικανού αξιωματούχου. Επειδή όμως εύλογο είναι ότι θα εξακολουθήσει να το ποιεί, εδώ τώρα πλέον, ερωτάται αν συνεννοηθήκαμε καθόλου μεταξύ μας περί ποίου μπορεί να είναι ένα εγχώριο πατριωτικό καθήκον.
Μήπως είναι να τον …ξεΦΟΡΝΤωθούμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου