1937 , Bertolt Brecht (μετ. Μάριου Πλωρίτη)
Λαθεμένο μου φαινόταν πάντα τ' όνομα που μας δίναν :
"Μετανάστες".
Θα πεί , κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς ,ωστόσο ,
δεν φύγαμε γιατί το θέλαμε ,
λεύτερα να διαλέξουμε μιάν άλλη γη. Ούτε
και σε μιάν άλλη χώρα μπήκαμε
να μείνουμε για πάντα εκεί , αν γινόταν.
Εμείς φύγαμε στα κρυφά, Μας κυνήγησαν , μας προγράψανε.
Κι η χώρα που μας δέχτηκε , σπίτι δεν θα' ναι , μα εξορία .
Ετσι , απομένουμε δω πέρα , ασύχαστοι , όσο μπορούμε πιο κοντά
στα σύνορα ,
προσμένοντας του γυρισμού τη μέρα , καραδοκώντας το παραμικρό
σημάδι αλλαγής στην άλλη όχθη , πνίγοντας με ερωτήσεις
κάθε νεοφερμένο , χωρίς τίποτα να ξεχνάμε , τίποτα
ν' απαρνιόμαστε ,
χωρίς να συγχωράμε τίποτ' απ' όσα έγιναν , τίποτα δε συγχωράμε.
Δε μας ξεγελάει τούτη η τριγύρω σιωπή ! Ακούμε ίσαμε εδώ
τα ουρλιαχτά που αντιλαλούν απ' τα στρατόπεδά τους . Εμείς
οι ίδιοι
μοιάζουμε των εγκλημάτων τους απόηχος , που κατάφερε
τα σύνορα να δρασκελίσει . Ο καθένας μας ,
περπατώντας μες στο πλήθος με παπούτσια ξεσκισμένα ,
μαρτυράει τη ντροπή που τη χώρα μας μολεύει .
Ομως κανένας μας
δε θα μείναι εδώ . Η τελευταία λέξη
δεν ειπώθηκε ακόμα .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου