Οταν πριν από μέρες , γράφονταν αυτές οι γραμμές , δεν γνώριζα ποια θα είναι η κατάληξη του αγώνα τους . Πέρασε κι αυτό όμως και ακόμα δεν κατάλαβα , τι πραγματικά συνέβη εκείνες τις μέρες . Αποτίμηση των όσων συνέβησαν , δεν θέλω να κάνω κι ας έχω εκτίμηση γι΄αυτά .
Νοιώθω όμως την ανάγκη , να επανέλθω , μόνο και μόνο , για να προσθέσω αυτό ...
Επιστροφή από το σχολείο
όπως κάθε μέρα
στο ίδιο φανάρι
περιμένει το ίδιο παιδί
Σχολείο του ο δρόμος
ακουμπάει το πρόσωπο του
στο παράθυρο του αυτοκινήτου
Τα μαλλιά του έχουν μακρύνει
κρύβουν τα μαύρα μάτια του
Έγώ καθισμένη στο πίσω κάθισμα
κάνω πως διαβάζω ένα βιβλίο
για να αποφύγω το βλέμμα του
Το φανάρι γίνεται πράσινο
απομακρυνόμαστε
Στο τζάμι έμεινε τυπωμένο
το όμικρον της ανάσας του
Το μόνο βέβαιο (είναι άραγε ;) , πως θα συνεχίσουμε να αποφεύγουμε τα βλέμματα τους , θα αλλάζουμε ίσως δρόμο , όταν αναπάντεχα διασταυρωνόμαστε μ' αυτούς και στο τέλος θα "απομακρυνόμαστε" από αυτούς , όπως έγραφε και η μικρή Ιοκάστη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου