Αν θέλεις να ανατρέψεις το "όνειρο" , ψάξε να βρεις την αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτό .

Αν θέλεις να ανατρέψεις το "όνειρο" , ψάξε να βρεις την αλήθεια που κρύβεται πίσω από αυτό .

Ο John L. Spivak  γεννήθηκε το καλοκαίρι του 1897 στις Ε.Π. της Αμερικής και πέ

θανε  το 1981 . Όντας κομμουνιστής , σαν δημοσιογράφος και συγγραφέας , ασχολήθηκε και έγραψε για τα  προβλήματα της Εργατικής Τάξης , τον ρατσισμό , και την  εξάπλωση του φασισμού και του αντισημιτισμού στην  Ευρώπη και τις Ενωμένες Πολιτείες . Για λόγους που είχαν καθαρά να κάνουν με την ασφάλεια του , αφού το Κράτος είχε επιδοθεί σε  ένα ανελέητο κυνήγι μαγισσών ( FBI) , την περίοδο από το 1950 μέχρι το 1960 , έγραφε χρησιμοποιώντας ψευδώνυμο . Τα περισσότερα του γραπτά , χρονολογούνται από το 1920 μέχρι το 1930 . Στο σημερινό μου σημείωμα , θα μεταφέρω το διήγημα του με τίτλο "Γράμμα στον Πρόεδρο Ρούζβελτ"  , που γράφτηκε το 1934 .Το διήγημα , περιλαμβάνεται στην έκδοση της "Σύγχρονης Εποχής" με τίτλο "Αμερικανική Προλεταριακή Λογοτεχνία" το 1986  . Η μετάφραση αλλά και η λογοτεχνική επιμέλεια , ανήκει στον Νίκο Σαραντάκο .

Αγαπητέ Κύριε Πρόεδρε :

Δεν νομίζω ότι αυτό το γράμμα θα φτάσει ποτέ σε σας , αλλά σας γράφω για να κρατήσω μια υπόσχεση που έδωσα σε μια δεκαπεντάχρονη Μεξικάνα . Ήθελε να σας γράψει γιατί είχε ακούσει ότι βοηθάτε τους φτωχούς εργάτες . Δεν έγραψε γιατί δεν είχε τρία σέντς για γραμματόσημο και γιατί δεν πήγε ποτέ σχολείο για να μάθει να γράφει . Οι παλιότερες αναμνήσεις της είναι από περιπλανήσεις πάνω σε ένα παλιό Ford που έτριζε κι αγκομαχούσε , από χωράφι λαχανικών σε περιβόλι φρούτων και από περιβόλι φρούτων σε χωράφι λαχανικών και δεν μπορείς να πας στο σχολείο αν ο πατέρας σου σε χρειάζεται να δουλεύεις στα χωράφια μόλις γίνεις εφτά χρονών . 

Δεν μπορώ να σας δώσω το όνομά της γιατί όταν της είπα ότι θα έγραφα για λογαριασμό της , φοβήθηκε και με παρακάλεσε να μην αναφέρω το όνομά της . Φοβήθηκε μήπως γράψετε στο αφεντικό της και η οικογένειά της χάσει το προνόμιο να δουλεύει στα χωράφια όλη τη μέρα για τριανταπέντε σέντς . Είπε ότι δεν πειράζει , γι αυτό θα σας πω πως να την βρείτε . Ακολουθήστε την εθνική οδό από το Φρέσνο της Καλιφόρνια ως την Μεντότα που βρίσκετε  κάπου πενήντα χιλιόμετρα μακριά και στρίψτε δυτικά στη Μεντότα επί έξη χιλιόμετρα περίπου . Δεν  μπορείτε να χάσετε τον δρόμο  γιατί θα δείτε μια μεγάλη πινακίδα που λέει : "Χώρα του γάλατος και του μελιού". Όταν περάσετε από αυτήν την πινακίδα , θα δείτε στον 

ορίζοντα μερικά σπίτια και όταν φτάσετε στην ταμπέλα "Αγρόκτημα Χότσκις : Ζητούνται εργάτες για το μάζεμα του βαμβακιού" , στρίψτε στο διπλανό δρόμο λίγες εκατοντάδες μέτρα ύστερα απ' το άνετο αγροτόσπιτο με τις αποθήκες του και τα υπόστεγα για το βαμβάκι . Υπάρχει μια σειρά από παράσπιτα κατά μήκος του δρόμου . Εκεί μένουν οι μετανάστες εργάτες και το μικρό αυτό κορίτσι Κύριε πρόεδρε .  Υπάρχουν δύο ακόμα παράσπιτα λίγο πιο πέρα απ' αυτά κι εκείνα που χρησιμοποιούνται πραγματικά ως παράσπιτα . Μπορείτε να το καταλάβετε από τη μυρωδιά και τα σμήνη από μύγες που πετούν πάνω από αυτά τα δύο ιδιαίτερα . Αυτός είναι ένας τυπικός καταυλισμός περιπλανώμενων εργατών , μόνο που μερικοί έχουν πέντε παράσπιτα για τους εργάτες και μερικοί έχουν τριάντα . Εξαρτάται από το μέγεθος του αγροκτήματος . Θα μπορέσετε να αναγνωρίσετε έναν καταυλισμό μεταναστών εργατών γιατί κάθε παράσπιτο - "σπίτια" τα λένε εδώ - είναι φτιαγμένο από απλάνιστες ξύλινες σανίδες , ξεραμένες από χρόνια στον τροπικό ήλιο .

Η κοπελίτσα μένει στο τρίτο σπίτι από το μπροστινό μέρος καθώς πλησιάζετε . Δεν μπορείτε να μην το βρείτε . Έχει μια μεγάλη ταμπέλα που γράφει : ΟΣΤΡΑΚΙΑ . Αλλά μην ανησυχείτε γι' αυτό , γιατί οι υγειονομικές υπηρεσίες εδώ δεν ανησυχούν . Απλώς κάρφωσαν την ταμπέλα στην πόρτα του παράσπιτου και σ' εκείνο εκεί κάτω κοντά στο τέλος της σειράς κι έφυγαν . Δεν είπαν σε κανέναν να προσέχει για κάποια μεταδοτική ασθένεια γιατί αυτό μπορεί να έβαζε σε καραντίνα τον καταυλισμό και όλη η σοδειά θα χανόταν για τον αγρότη , γιατί όλοι οι εργάτες που μαζεύουν βαμβάκι και τα παιδιά τους πέρασαν από εκείνο το παράσπιτο . Δεν φαντάζομαι όμως ότι είναι πολύ επικίνδυνο , γιατί μόνο δύο άλλα παιδιά κόλλησαν . Αν ήταν επικίνδυνο  , είμαι σίγουρος ότι οι υγειονομικές αρχές θα τους προειδοποιούσαν . Σ' αυτό το παράσπιτο όπου ένα μωρό κοριτσάκι έχει οστρακιά , θα βρείτε ένα σιδερένιο κρεβάτι .Εκεί κοιμάται το μωρό , αυτό που στριφογυρίζει απ' τον πυρετό ενώ η μητέρα του προσπαθεί να διώξει τις μύγες . Είναι το μόνο κρεβάτι που έχουν και είναι ένα από τα πέντε κρεβάτια σε ολόκληρο τον καταυλισμό , γι' αυτό δεν μπορεί να μην τους βρείτε . Οι άλλοι έξι στην οικογένεια κοιμούνται στο πάτωμα , κουλουριασμένοι ,  ο πατέρας , η μητέρα , δύο μεγάλοι αδελφοί , ένας μικρός και το δεκαπεντάχρονο κορίτσι . Κοιμούνται όπως οι περισσότεροι άλλοι στον καταυλισμό : στο πάτωμα .

Εκείνο το βαρέλι και το σκουριασμένο ντενεκεδάκι από γάλα στη γωνία του δωματίου όπου όλοι κοιμούνται στο πάτωμα , έχει το νερό που φέρνουν από την Μεντότα για να δροσίσουν το μωρό από τον πυρετό . Είναι έξη χιλιόμετρα ως την Μεντότα κι έξι χιλιόμετρα για τον γυρισμό και η βενζίνα για δώδεκα χιλιόμετρα κοστίζει κάμποσο . Γι αυτό πρέπει να είναι φειδωλοί με το νερό . Γι αυτό φαίνονται όλοι τόσο βρώμικοι , όχι επειδή δεν θέλουν να πλυθούν . Είναι γιατί κοστίζει πολύ να πάρουν νερό - νερό που χρειάζονται για το μαγείρεμα και για να πίνουν . Δεν μπορείς να σπαταλάς το νερό για να πλυθείς όταν κοστίζει τόσο πολύ να το πάρεις . Εξάλλου όταν κερδίζεις τριανταπέντε σέντς για δουλειά μιας ολόκληρης μέρας και ξοδεύεις κάποια από αυτά για βενζίνη να φέρεις νερό , σου μένουν τόσα λιγότερα για φαγητό . Η μητέρα δεν είναι στο χωράφι σήμερα γιατί το μωρό είναι πολύ άρρωστο κι εκείνα τα παιδιά που παίζουν μέσα κι έξω από τα σπίτια που είναι σημαδεμένα με την ταμπέλα ΟΣΤΡΑΚΙΑ είναι πολύ μικρά για να πάνε στο χωράφι , αλλά όλοι οι άλλοι είναι εκεί . Εκεί βρήκα την κοπελίτσα για την οποία γράφω αυτό το γράμμα . 

Ίσως είναι καλλίτερα να σας πω ακριβώς πως την βρήκα και γιατί πράγμα μιλήσαμε , ώστε να να μπορέσετε να καταλάβετε τι ακριβώς θέλει . Θα της κάνατε μεγάλη χάρη , λέει , και θα σας ήταν πολύ ευγνώμων . Δεν την πειράζει να μαζεύει κάψες βαμβακιού για τριανταπέντε σέντς την ημέρα και δεν την πειράζει η βρωμιά , η ακαθαρσία και η πείνα , αλλά ανησυχεί για το ηλεκτρικό φως στην καλύβα . Τον παρατηρήσατε , δεν τον παρατηρήσατε ; εκείνον τον σκονισμένο γλόμπο στη μέση του παράσπιτου όπου μένουν ; Λοιπόν , πρέπει να πληρώνεις εικοσιπέντε σέντς την βδομάδα αν θέλεις να χρησιμοποιείς εκείνο το ηλεκτρικό φως και εικοσιπέντε σέντς είναι πολλά χρήματα όταν παίρνεις μόνο τριάντα πέντε σέντς τη μέρα και χρειάζεσαι αυτά τα εικοσιπέντε σέντς για φαγητό και βενζίνα για το αυτοκίνητο ώστε να μπορείς να πηγαίνεις να φέρνεις το νερό . Δεν είναι ότι θέλει το φως την νύχτα . Αυτή και η οικογένειά της τα καταφέρνουν χωρίς αυτό , αλλά βλέπετε , ανακάλυψαν ότι είναι πολύ δύσκολο να φροντίζουν το μωρό στο σκοτάδι . Και φαίνεται ότι είναι πάντα σκοτάδι όταν το μωρό κλαίει περισσότερο . Επιπλέον , η μικρή αυτή κοπέλα ανησυχεί για τον εαυτό της . Πρόκειται να κάνει παιδί , κι αν της έρθει νύχτα και δεν υπάρχει φως ; Θα γεννήσει το παιδί της σ' αυτό το μικρό παράσπιτο όπου μένει η μητέρα της , ο πατέρας της και ο αδελφός της , σ' αυτό το μικρό παράσπιτο με την ταμπέλα ΟΣΤΡΑΚΙΑ  πάνω στην πόρτα του . 

Αυτό που ήθελε να σας ζητήσει είναι αν μπορείτε να έλθετε σε επαφή με κάποιον και να τους πείτε να μην ζητάνε εικοσιπέντε σέντς για τη χρήση του ηλεκτρικού φωτός - ιδιαίτερα όταν κάποιος είναι άρρωστος ή περιμένει παιδί . Δεν είναι και τόσο άσχημα αν είσαι καλά , αλλά είναι πολύ δύσκολο όταν έχεις μια μικρή άρρωστη αδελφή που στριφογυρίζει και κλαίει κι εσύ η ίδια περιμένεις να κάνεις παιδί . Εξήγησα σ' αυτό το μικρό κορίτσι ότι θα κατανοούσατε γιατί δεν είναι και τόσο ηθική . Είναι ένα τόσο αδύναμο μικρό πλάσμα που δουλεύει τόσο σκληρά στα χωράφια όλη τη μέρα .Και ξέρεις πως όταν τελειώσεις την δουλειά σου και δεν ξέρεις τι ακριβώς να κάνεις με τον εαυτό σου και η νιότη σου , σου φωνάζει να ξεχάσεις τις μέρες που πέρασαν και τα μακριά χρόνια που απλώνονται μπροστά σου , λοιπόν - ξεχνάς κάπως ότι ίσως δεν είναι και τόσο ηθικό να κάνεις παιδί όταν ακόμα δεν είσαι δεκαπέντε χρονών . Είπα στην μικρή κοπέλα πως κι εσείς έχετε μια μικρή κόρη , που είναι μεγάλη τώρα φυσικά . Είναι της γνώμης ότι αν η κόρη σας έμενε έγκυος όταν ήταν δεκαπέντε χρονών , δεν θα θέλατε να γεννήσει το παιδί της  σ' ένα μικρό ξύλινο παράσπιτο μαζί με ένα άλλο μωρό που στριφογυρίζει απ' τον πυρετό και χωρίς να την βλέπεις τι κάνεις . Της είπα ότι κι εγώ δεν νόμιζα πως θα σας άρεσε αυτό , κι έτσι εκεί που καθόταν στο χωράφι του βαμβακιού σ' αυτή την χώρα του "γάλακτος και του μελιού" , την πιάσαν τα κλάματα . Αλλά άρχισα να σας λέω για τι πράγματα μιλήσαμε και να'μαι τώρα , σας λέω τι ήθελε να σας γράψω . Βλέπετε όταν πήγα στο χωράφι , είδα αυτό το μικρό κορίτσι να σέρνει με δυσκολία ένα τεράστιο σάκο στο αυλάκι και να στοιβάζει μέσα τις κάψες του βαμβακιού . Φαινόταν τόσο κουρασμένη , τόσο εξαντλημένη και τότε παρατήρησα ότι ήταν έγκυος. 
"Πόσο χρονών είσαι ;" ρώτησα .
"Δεκαπέντε".
"Δουλεύεις στα χωράφια πολύ καιρό ;" 
"Ναι" .
"Πόσο χρονών ήσουν όταν άρχισες;"
Σήκωσε τους ώμους της . "Δεν ξέρω . Ίσως οχτώ . Ίσως εννιά . Δεν ξέρω".
"Πόσα κερδίζεις την ημέρα ;" 
"Μερικές φορές στο πρώτο μάζεμα , ενάμιση δολάριο. Παίρνουμε εβδομηνταπέντε σέντς για εκατό λίβρες . Παίρναμε εξήντα σέντς , αλλά οι κόκκινοι υποκινητές πέτυχαν να πάρουμε αύξηση δεκαπέντε σέντς . Αλλά για τρίτο μάζεμα , παίρνουμε μόνο σαράντα σέντς για εκατό λίβρες και δεν υπάρχει και πολύ βαμβάκι να μαζέψουμε ".

Ίσως ενδιαφέρεστε για τη φράση της "κόκκινοι υποκινητές" . Έτσι ονομάζονται οι κομμουνιστές εδώ από τις εφημερίδες . Γι αυτό τώρα , όταν δουν έναν κομμουνιστή τον λένε "κόκκινο υποκινητή". Αυτή η μικρή κοπέλα δεν ήξερε τι σημαίνει "κόκκινος υποκινητής" . Ήξερε μόνο ότι οι"κόκκινες υποκινητές" τους βοήθησαν να πάρουν αύξηση δεκαπέντε σέντς για κάθε εκατό λίβρες , αφού τους οργάνωσαν κι έκανα απεργία . Σαράντα χιλιάδες από τους 250.000 εργάτες γης στην Καλιφόρνια , πήραν κάρτες από το κομμουνιστικό συνδικάτο. Το ονομάζουν Συνδικάτο Εργατών Κονσερβοποιείων και Γης . Και οι περισσότεροι από αυτούς τους 40.000 εργάτες προέρχονται από τους 100.000 μετανάστες εργάτες - αυτούς που μένουν στους καταυλισμούς όπως αυτή η μικρή κοπέλα . Δεν πληρώνουν συνδρομή συχνά , αλλά έχουν κάρτες του συνδικάτου και είναι δυνατοί στην οργάνωση και πολύ μαχητικοί , ιδιαίτερα οι Μεξικάνοι . Ίσως διαβάσατε στις εφημερίδες για την απεργία των εργατών συλλογής φρούτων και λαχανικών στην κοιλάδα Εμπίριαλ και γύρω από το Σακραμέντο , στην Αλαμίντα και στην κοιλάδα Σαν Χοακίν , εδώ στις εποαρχίες Τουλάρε και Κερν . Υπήρξε βία κι έγιναν σκοτωμοί , αλά οι απεργίες κερδήθηκαν σχεδόν πάντοτε . Κι αυτό έγινε γιατί οι εργάτες ένιωθαν τα ίδια μ' αυτή τη μικρή κοπέλα : Ό τι και να συνέβαινε , δεν μπορούσε να είναι χειρότερο απ'αυτό που ήδη υπήρχε . Αν οι κομμουνιστές τους βοηθούσαν , τότε θα γίνονταν κομμουνιστές . Φαίνεται ότι κανένας άλλος δεν ενδιαφέρθηκε γι αυτούς . Κανένας δεν δοκίμασε ούτε καν να τους οργανώσει ώσπου ήρθαν οι "κόκκινοι υποκινητές" . Καταλαβαίνετε , φυσικά , αφού διαβάσετε αυτό το γράμμα , γιατί ήθελε αυτή μικρή κοπέλα να σας γράψω . 

"Πέρσι , κόκκινοι υποκινητές , έκαναν απεργία στο Τουλάρε . Πήραν εβδομηνταπέντε σέντς για τις εκατό . Τότε πήραμε κι εμείς τα εβδομηνταπέντε σέντς " , πρόσθεσε γελώντας . Ο πατέρας της , ένας ψηλός , μελαχροινός άντρας με μαύρα γένια μιας βδομάδας , με είδε να της μιλώ και ήρθε προς το μέρος μου . 

"Τρέχει τίποτα ;" ρώτησε .

"Όχι. Τίποτα δεν τρέχει . Απλώς μιλούσα στην κόρη σου . Θέλω να μάθω πόσα κερδίζετε την βδομάδα". Ένα αργό χαμόγελο απλώθηκε στο πρόσωπό του . 

"Δεν κερδίζουμε τίποτα" , είπε κατηγορηματικά . 

"Πόσα;" 

"Εγώ , η γυναίκα μου και η κόρη μου εδώ . Την περασμένη βδομάδα δουλέψαμε από τη Δευτέρα ως την Πέμπτη το βράδυ και βγάλαμε δύομιση δολάρια , όλοι μας ". 

"Η κόρη σου είναι μόνο δεκαπέντε χρονών . Νομίζω ότι υπάρχει κάποιος νόμος που απαγορεύει την εργασία στους ανήλικους".

Σήκωσε τους ώμους με αδιαφορία .

"Κανένας δεν έρχεται εδώ . Όλα τα παιδιά δουλεύουν στα χωράφια μόλις γίνουν αρκετά μεγάλα . Η μόνη φορά που ήρθε άνθρωπος εδώ ήταν όταν έβαλαν την ταμπέλα ΟΣΤΡΑΚΙΑ . Κανένας δεν ενδιαφέρεται".

"Είναι τα πράγματα καλύτερα τώρα απ' ότι ήταν πέρσι ή πριν δυό χρόνια ;"

"Όχι . Όχι καλύτερα . Πολύ χειρότερα . Πέρσι αγοράσαμε 100 λίβρες απ' το φτηνότερο αλεύρι για 2.45 δολάρια . Τώρα πληρώνω 3.10 δολάρια για το ίδιο πράγμα . Πέρσι , πριν ο πρόεδρος φτιάξει την N.R.A. έβγαζα περισσότερα λεφτά απ΄ όσα βγάζω τώρα . Έβγαζα περισσότερα το 1933 και το 1934 δεν βγάζω σχεδόν τίποτα ". 

"Νόμιζα ότι εσείς οι εργάτες γης πήρατε αύξηση για το βαμβάκι που μαζεύετε". 

"Ναι . Όχι την πήραμε . Κάναμε απεργία για να την πάρουμε . Οι κόκκινοι υποκινητές μας βοήθησαν ".

"Και πως ήταν τα πράγματα πριν από την οικονομική κρίση;"

"Ήταν καλή εποχή . παίρναμε ενάμιση δολάριο για εκατό λίβρες βαμβάκι . Τώρα είναι πολύ άσχημα τα πράγματα . Μάλιστα κύριε , πολύ άσχημα".

"Τώρα που τελειώσατε το μάζεμα σ΄αυτά τα χωράφια , τι θα κάνετε ;" 

"Θα πάμε στα χωράφια του αρακά. Όλοι θα πάμε με γιωταχί ή φορτηγό . Θα τα πάρουμε όλα μαζί μας , εκτός από το σπίτι . Παίρνουμε όλα τα πράγματα εκτός από το σπίτι όταν πάμε εκεί . Όταν τελειώσει η εποχή του αρακά θα γυρίσουμε πίσω για τα σταφύλια ".

"Πόσα βγάζετε σε μια βδομάδα όταν δουλεύει όλη η οικογένεια ; Τον καλό καιρό ;"

"Τον καλό καιρό ; Α , κάποτε  βγάζουμε οχτώ δολάρια . Ίσως , αν δουλέψουμε πολύ σκληρά , δέκα ".

Φαινόταν ότι αυτό ήταν το ανώτερο όριο των αποδοχών του και ήταν ευχαριστημένος που αυτός και η οικογένειά του μπορούσαν πότε - πότε να κερδίζουν τόσα .

"Λοιπόν πρέπει να ξαναπάω να μαζέψω το μπαμπάκι". Είπε κάτι στην κοπέλα στα ισπανικά . Αυτή κοκκίνισε και άρχισε να μαζεύει ξανά . 

"Πατέρας μου είπε , καλύτερα δουλέψω" , είπε .

"Ναι . Λοιπόν πήγαινε να δουλέψεις ενώ εγώ θα βαδίζω δίπλα σου και θα σου μιλώ , Είσαι παντρεμένη ;" Κοκκίνισε ξανά και κούνησε το κεφάλι αρνητικά . 

"Όχι . Όχι παντρεμένη".

"Φαίνεται ότι τα πράγματα δεν είναι και τόσο καλά για σας εδώ , ε; " 

" Α καλά είναι . Τα πράγματα πάνε καλύτερα , λένε όλοι . Πρόεδρος φροντίσει για φτωχούς". 

"Σε φροντίζει εσένα;" 

"Όχι , κύριε . Όχι ακόμα . Τα πράγματα πολύ άσχημα για μας . Αλλ΄ αυτός έχει πολλά να κάνει και όχι ακούει ποτέ για μας που μαζεύουμε μπαμπάκι. 'Ήθελα του γράψω του πω κάνει γρήγορα γιατί θα γεννήσω παιδί και τα πράγματα είναι πολύ άσκημα για μας . Θα κάνει κάτι για φτωχούς αν μάθει πόσο άσκημα είναι πράγματα , έτσι δεν είναι ;"

"Τότε , γιατί δεν του έγραψες ;"

Κοκκίνισε ξανά .

"Όχι γραμματόσημο".

"Α " είπα . "Θα σου δώσω γραμματόσημο".

"Ευχαριστώ , αλλά όχι ξέρω γράψω" . 

"Βέβαια , γράψε . Ο πρόεδρος θα χαρεί να λάβει το γράμμα σου".

"Όχι ξέρω γράψω" , επανέλαβε . "Όχι πήγα σχολείο . Δούλευα πάντα χωράφια". 

"Αν μου πεις τι θέλεις να γράψεις , θα γράψω εγώ για σένα ". Με κοίταξε μ' ένα γρήγορο χαμόγελο και χασκογέλασε . Έβγαλα ένα μολύβι και χαρτί τη ρώτησα τ' όνομά της . Ένα βλέμμα τρόμου απλώθηκε στο πρόσωπό της . 

"Όχι , όχι ! όχι γράφεις στον πρόεδρο" , παρακαλούσε .

"Γιατί ; Δεν ήθελες να του γράψεις ;"

"Όχι ! Όχι! Μόνο λόγια . Λόγια".

"Τι φοβάσαι;"

"Όχι γράφεις στον πρόεδρο , κύριε , σε παρακαλώ". Ίσιαξε το κορμί της και με κοίταξε ικετευτικά .

"Άμα γράφεις για μένα στον πρόεδρο , πατέρας μου θα έχει φασαρίες . Μπορεί θυμώσει πρόεδρος και πατέρας μου όχι πια βρίσκει δουλειά".

"Δεν νομίζω ότι θα συμβεί τέτοιο πράγμα " , τη διαβεβαίωσα .

"Αλλά αν δεν θέλεις να πω ποιά είσαι , μπορώ να του γράψω και να του πω γι αυτό χωρίς να αναφέρω το όνομά σου".

Με κοίταξε με ξαφνική ελπίδα .

"Θα κάνεις αυτό;"

"Βέβαια . Δεν είμαι υποχρεωμένος να αναφέρω τ' όνομά σου . Θα πω απλώς ότι είναι μια μικρή Μεξικάνα σ' ένα χωράφι βαμβακιού έξι χιλιόμετρα από τη Μεντότα ".

Με κοίταξε σοβαρή για μια στιγμή .

"Παρακαλώ , γράψε στον πρόεδρο . πες του έρχεται μωρό μου", είπε με χαμηλό τόνο. "Δεν ξέρω πότε έρθει μωρό. Μπορεί νύχτα και δεν έχουμε φως. Παρακαλώ , πες πρόεδρο τα πράγματα είναι 

πολύ άσκημα . Δεν βγάζουμε σχεδόν τίποτα . Μικρή αδελφούλα μου άρρωστη κι αν έρθει μωρό μου έχει όχι κρεβάτι . Πρέπει βάλει μωρό μου στο πάτωμα και αν μωρό έρθει τη νύκτα , πως μπορώ βρω μωρό;"

Έγνεψα , ανίκανος να μιλήσω .

"Πες στον πρόεδρο παρακαλώ μιλήσει αφεντικό μας μη ζητάει είκοσι  πέντε σέντς τη βδομάδα για ηλεκτρικό για να μπορέσω γεννήσω μωρό μου".

"Θα του πω ακριβώς αυτό που μου είπες " , της υποσχέθηκα .

"Δεν με κοροϊδεύεις;"

"Όχι , δεν σε κοροϊδεύω . Σου το υπόσχομαι".

Αυτό ήταν όλο κύριε  πρόεδρε . Δεν ξέρω αν θα το διαβάσετε αυτό ποτέ , αλλά ήθελα απλώς να κρατήσω την υπόσχεσή μου . Και αν το διαβάσετε , θα καταλάβετε γιατί οι"κόκκινοι υποκινητές" κάνουν μεγάλη πρόοδο εδώ από οπουδήποτε αλλού πήγα ως τώρα σ' αυτή τη χώρα .

Πέρασαν είκοσι έξη  χρόνια  από την πρώτη ανάγνωση και πολλές δεκαετίες από την γραφή αυτού του "γράμματος" και με δυσκολία καταλαβαίνει κανείς , πως ελάχιστα πράγματα άλλαξαν από την εποχή του New Deal , μέχρι σήμερα . Όλα παρέμειναν ίδια και οι συνθήκες αυτές που περιγράφονται από τον John L. Spivak , παραμένουν ίδιες και απαράλλαχτες (κι αυτό είναι απόλυτα λογικό) , αφού οι συνθήκες που γεννούν την εκμετάλλευση του εργάτη , είναι ίδιες , όπως τότε που τις περιέγραφε ο Friedrich Engels στο έργο του "η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία" , όπως τότε την εποχή της μεγάλης κρίσης του 1933 στις Ε.Π. της Αμερικής , όπως "χτες" στις χώρες που υποχώρησε ο Σοσιαλισμός (Αν. Γερμανία , Πολωνία κ.α.) αλλά και σήμερα στην Ελλάδα .  

Αυτό που απομένει στους σύγχρονους ξωμάχους , είναι να κατανοήσουν την θέση τους , να δουν πίσω από τα λαμπερά κατασκευάσματα  του καπιταλισμού , να παραμερίσουν τα πλουμιστά στολίδια του , να ψάξουν πίσω από αυτά και να ορθώσουν το ανάστημά τους , παλεύοντας για τον νέο άνθρωπο , την νέα κοινωνία .