Κατάβαση ή υπέρβαση ;

συνέχεια από το προηγούμενο ...

   

 Παρασκευή  28 Ιουνίου 2002

     Σχεδόν μια βδομάδα  , και το όνειρο δεν φεύγει από τα μάτια μου και το μυαλό μου . Πως διάβολο εγώ , που μια ζωή ήμουν ολότελα ξένη με ό τι ήταν μεταφυσικό , υπερφυσικό και όλα τα σχετικά , είδα αυτή τη ρεαλιστική ως τις παραμικρές λεπτομέρειες κάθοδό μου στον Άδη ; Μια κάθοδο που δεν έμοιαζε με του Οδυσσέα , η δική του ήταν μια απλή επίσκεψη  με γυρισμό , ούτε με την άτυχη του Ορφέα που έγινε από έρωτα , η δική μου δεν είχε ούτε την ελπίδα πως εκεί θα αντάμωνα το Νίκο , η δική μου ήταν οριστική , τελειωτική , πνιγμένη στη μοναξιά . Ακόμη και οι σκιές που στάθηκαν εκεί αλύγιστες ,  βουβές , απαθείς , συνοδοί της αόρατης φωνής , μου φάνηκε πως εκτελούσαν ένα καθήκον , κάτι σαν διατεταγμένη υπηρεσία , κι όταν τέλειωσε γύρισαν κι έφυγαν τυλιγμένες στο γκριζόμαυρο πέπλο τους , με απόλυτη αδιαφορία . Όλη η σκηνή έμοιαζε με σκηνή θεατρική τέλεια σκηνοθετημένη , με σκηνογραφία ρεαλιστική ως την παραμικρή λεπτομέρεια , με ηθοποιούς που ήξεραν άψογα τον ρόλο τους , κι εγώ , ξέροντας ποιος είναι ο ρόλος μου σ’ αυτή τη σκηνή και σε εκείνες που θα ακολουθούσαν , να κρατάω , έσχατη ελπίδα , πως μπορούσε εκεί που θα με πήγαιναν να έχω κάποιο φως , ώσπου η Φωνή  μου αφαίρεσε κι αυτήν την ελπίδα .