Η ατροφία της βούλησης τότε και σήμερα.

"As 1934 came to an end, Hitler and his party were in complete control of Germany. They had neutralized or eliminated political opposition, and the Gleichschaltung process had penetrated every institution save the Catholic Church and the German Army.

Moreover, Goebbels' remarkable propaganda efforts had impressed thousands of Germans with their forceful presentation of a leader who was in complete control and whose Will would prevail against all obstacles.

Even more compelling, the horrors of the depression had largely ended. By the end of 1934 unemployment had fallen to its lowest level since the war; new jobs had been created, and a note of real optimism was present in all sections of the country.

This clever poster shortly before the start of a new year stressed these same themes. A German mother, happily surrounded by her children, gazes up at her hard-working husband, once again employed. The whole family seems to thrive under the blessed sun of the Eagle and Swastika."

Μαθαίνοντας από κάποια βιβλιοκριτική κι από την δημοσίευση μιας φίλης στα λεγόμενα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έμαθα για την κυκλοφορία του βιβλίου "Τα όνειρα στο Τρίτο Ράιχ" της Charlotte Beradt. Πρόθεση μου δεν είναι βεβαίως να γράψω μια ακόμα βιβλιοκριτική, δεν έχω την δυνατότητα (δεν έχω ολοκληρώσει το διάβασμα του), αλλά μάλλον, εκτός από το να το προτείνω, να υπογραμμίσω ή σωστότερα να θυμίσω πως οι μέθοδες του ολοκληρωτικού καθεστώτος για το οποίο γίνετε λόγος, του ναζισμού, άσχετα αν έχουν περάσει πολλές δεκαετίες παραμένουν ακριβώς ίδιες. Οι επιστήμονες της ψυχολογίας που στήριξαν πάση δυνάμει -άλλες φορές υποχρεωμένοι κι άλλες φορές με την θέλησή τους- το ναζιστικό κόμμα και το καθεστώς εκ των υστέρων, είχαν μελετήσει την ανθρώπινη ψυχολογία στον υπέρτατο βαθμό. Η προπαγάνδα, από μέθοδος επιβολής της συγκεκριμένης πολιτικής αντίληψης, μετατράπηκε σε επιστήμη και όπλο εξαιρετικά ικανό στα χέρια του καθεστώτος.
Σήμερα, μπορεί να μην έχουμε ένα τέτοιο τύπου καθεστώς (ναζιστικό ή φασιστικό), ζούμε όμως μεθόδους ελέγχου της σκέψης όμοιες μ' αυτές που αναπτύχθηκαν στην Γερμανία του 1933 και μετά. Ποιος είναι σε θέση να αμφισβητήσει και με ποια στοιχεία, ότι κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει με τα ραδιοτηλεοπτικά μέσα πρώτα και κύρια, αφού βρίσκονται στο σπίτι μας χωρίς καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια και καμία δυσκολία από το καθεστώς που όχι συνήθως , αλλά πάντα τα ελέγχει; 

" Ένας τριανταεξάχρονος υπάλληλος γραφείου, πρώην μέλος του Reichsbanner, μιας πάλαι ποτέ παραστρατιωτικής οργάνωσης του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος (SPD), είδε σε αμέτρητα όνειρα να παρωδεί τον εαυτό του. Οι αναλογίες με τα λαϊκά γνωμικά και τα ανέκδοτα της εποχής δεν είναι μόνο σαφείς αλλά και άκρως διαφωτιστικές:

Ονειρεύτηκα ότι είχα καθίσει με κάθε επισημότητα στο γρα-

φείο μου, έχοντας πάρει επιτέλους την απόφαση να συντάξω

και να υποβάλλω μια επιστολή παραπόνων ενάντια στην έπι-

κρατούσα κατάσταση. Κλείνω ένα λευκό φύλλο χαρτί σ' έναν

φάκελο, καμαρώνοντας που βρήκα το θάρρος να παραπονεθώ

μα και νιώθοντας βαθιά ντροπή για τον εαυτό μου. Μιά άλλη

φορά ονειρεύτηκα ότι τηλεφώνησα στην Αστυνομική Διεύ-

θυνση για να παραπονεθώ, μα δεν έβγαλα μιλιά.  

   Τα λόγια του υπαλλήλου μας φέρνουν στον νου την περίφημη ρήση    του κωμικού Karl Valentin: ''Δεν θα πω λέξη-φαντάζομαι ότι τουλάχιστον αυτό δικαιούμαι να το πω''. Μα, πέραν τούτου, τι παραστατική εικόνα για τη γενική σιωπή και για την ατροφία της βούλησης από τους συνεχείς συμβιβασμούς! Ακόμα και όταν πάρει κανείς ''επιτέλους την  απόφαση" να διαμαρτυρηθεί, το αποτέλεσμα είναι μάταιο. 

Έτσι λοιπόν, ψάχνοντας να βρουν  τον τρόπο να ελέγξουν τον λαό, δεν δίστασαν οι ειδικοί του καθεστώτος να ελέγξουν τα πάντα θέτοντας υπό τον έλεγχό τους ακόμα και τον ύπνο του. Δεν υπήρχε τίποτα που να μην είναι ορατό κι άρα υπό έλεγχο, αυτόν του καθεστώτος. 

Διακρίνετε ομοιότητες του τότε με το σήμερα;