Μ' αυτά και μ' αυτά, φέτος το καλοκαίρι βρεθήκε για λίγες μέρες στην Καλαμάτα. Έχει μεγάλη σημασία το πως, αλλά ο Κύριος ΑΜ δεν ήθελα να μου πει. προτιμούσε να το κρατήσει για κείνον ή περίπου για κείνον, αφού όπως κατάλαβα αργότερα που τον ''στρίμωξα'' να μου πει, υπήρχαν ελάχιστοι καλοί φίλοι, που ήξεραν πως βρέθηκε στην Καλαμάτα κι όχι στον συνηθισμένο τόπο που πέρναγε τα τελευταία τριάντα χρόνια λίγες μέρες τα καλοκαίρια.
Περάσαμε ολόκληρο το απόγευμα κουβεντιάζοντας για τις λίγες αυτές μέρες που πέρασε στην Μεσσηνιακή πρωτεύουσα. Για να είμαι ακριβής, αυτός μιλούσε κι εγώ άκουγα. Συνηθισμένα πράγματα δηλαδή, αφού σπάνια ακούει!
Περιγράφοντας μου την πόλη, στάθηκε ιδιαίτερα στην απογοήτευση του από την μια, που δεν μπόρεσε να δει την δημοτική πινακοθήκη, αφού το site απ' όπου πήρε τις σχετικές πληροφορίες, είχε πολύ καιρό να ενημερωθεί για τις αλλαγές του ωραρίου, απ' την άλλη όμως, δεν μπόρεσε να κρύψει τον ενθουσιασμό του για μια εκδήλωση, έκθεση που μπόρεσε να δει -την μέρα που εγκαινιάσθηκε κιόλας- με χαρακτικά του Τάσου Αλεβίζου.
Το μέρος ούτε που το γνώριζε, αφού ακόμα και για τον ίδιο τον χαράκτη ελάχιστα ήξερε. Στην μνήμη του υπήρχε μόνο ένα πολύ μεγάλο χαρακτικό που είχε δει και του άρεσε, στον προθάλαμο της αίθουσας συνεδρίων στο κτήριο του ΚΚΕ, μάλλον από προσφορά του ίδιου. Ακόμα στο σπίτι του, τριάντα χρόνια τώρα, υπήρχαν πάντα κρεμασμένα τέσσερα αντίγραφα χαρακτικών του, με θέματα από την Εθνική Αντίσταση.
Η Λευκοχώρα, είναι ένα μικρό κι όμορφο χωριό, πολύ κοντά στην μεσσηνιακή πρωτεύουσα, πνιγμένο από παντού από ελιόφυτους λόφους. Ο τόπος που γεννήθηκε ο σπουδαίος χαράκτης, είναι πανέμορφος. Δείχνει απομονωμένος μα είναι ταυτόχρονα τόσο κοντά στην μητρόπολη του νομού.
Σ' αυτόν λοιπόν τον μικρό μα και μεγάλο τόπο, ο πολιτιστικός σύλλογος, είχε αποφασίσει εδώ και μερικά χρόνια να τιμά τον συγχωριανό του για το έργο του και την πολιτεία του. Φέτος ήταν η τρίτη χρονιά που διοργάνωνε στην αίθουσα του, έκθεση έργων του που ειδικά φέτος είχε σαν θέμα την Γυναίκα.
Φυσικά μια τέτοια έκθεση-εκδήλωση δεν θα μπορούσε να γίνει χωρίς την συνδρομή του ιδρύματος που φέρει τ' όνομά του και αποτελεί θεματοφύλακα των έργων του. Όμως πέρα απ' αυτό, εκείνο που εντυπωσίασε τον Κύριο ΑΜ, ήταν η εξαιρετικά καλή οργάνωση μα και η σχεδόν ολοκληρωτική συμμετοχή του χωριού αλλά και μερικών γειτονικών χωριών. Τόσο πολύ είχε εντυπωσιαστεί που ήθελε να μου πει για τις αλλοτινές και για πάντα μάλλον περασμένες εποχές (εδώ διαφώνησα μαζί του αλλά θα τα πούμε άλλη ώρα) των εκπολιτιστικών συλλόγων νέων που ξεπετιόντουσαν και στα πιο μικρά και απομακρυσμένα χωριά της επαρχίας μας ύστερα από πρωτοβουλίες των μπροστάρηδων φοιτητών και νεολαίων αγροτοεργατών που νοιάζονταν για τα κοινά.
Τα έργα που φωτογράφισε για να μου τα δείξει, όπως μου είπε, ήταν λίγα αντιπροσωπευτικά του θέματος που είχε η ίδια η έκθεση και κακοφωτογραφημένα όπως μου τόνισε, αλλά δεν μπόρεσε να αντισταθεί να μου τα δείξει και καλά έκανε!
Όπως ήταν φυσικό δεν μπόρεσε να μην καυτηριάσει το γεγονός ότι τα εγκαίνια τίμησαν με πανηγυρικούς σεντόνια, διάφοροι επίσημοι, θεσμικοί λειτουργοί, πρώην και νυν ακόμα και εκκλησιαστικοί!
Ήταν εντυπωσιακό το πόσος κόσμος επισκέφτηκε την έκθεση αν και ήταν αυτό που λέμε όσοι ξέρουν από εκδηλώσεις μια δύσκολη μέρα. Εξίσου σπουδαίο ήταν και το γεγονός ότι ο Σύλλογος των νέων του χωριού, είχε οργανώσει και μια συναυλία κάτω από τον πλάτανο που έστεκε δίπλα στο μικρό καφενείο κάτω από την αίθουσα της έκθεσης.
Η συναυλία αυτή που ψυχή της ήταν ο Γιάννης Θωμόπουλος, συγχωριανός του Α. Τάσσου, ήταν μια ακόμα μεγάλη έκπληξη από αυτές που δεν τις συναντάς εύκολα ούτε πια στις μεγάλες ή και μικρές γειτονιές της Αθήνας. Η νύχτα ήρθε και φωτίστηκε από τις μελωδίες του Μίκη μα και του Μάνου. Όλοι συνόδευσαν με με το χειροκρότημα τους και κράτησαν τον ρυθμό, ακόμα και σιγοτραγουδώντας γνωστά μα και σπάνια τραγούδια των συνθετών. Η μία έκπληξη πίσω απ' την άλλη.
Άκουγα με προσοχή τον Κύριο ΑΜ και σκεφτόμουν ταυτόχρονα πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο ακόμα και στο πιο μικρό χωριό, στην πιο απίθανη γωνιά του τόπου μας, φτάνει να έχεις στόχους και στους στόχους αυτούς να εναποθέσεις τις ελπίδες σου και να παλεύεις με νύχια και με δόντια να τους φτάσεις να τους κερδίσεις.
* Λευκοχώρα η, (έως 1928 Χαστέμι, έως 1940 Λευκόχωρα ). Οικ. της Πελοποννήσου, ΒΔ της Καλαμάτας, ν. Μεσσηνίας, δ. Μεσσήνης (έως 1997 επ. Μεσσήνης, κοιν. Λευκοχώρας), κατ. 1928 402, 1940 513, 1951 510, 1961 530, 1971 428, 1981 294, 1991 295, υψόμ. 100.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου