ANGELA DAVIS
Αν αυτοί έρθουν την αυγή
Βρ. ΛΕΝΙΝ
...διαβάζοντας
''Προς το τέλος του Σεπτέμβρη, τα σημάδια έδειχναν έντονη και θανάσιμη καταδίωξη. Η μητέρα του Ντέιβιντ, που έμενε κοντά στο Μαιάμι, του είπε πως είχαν πάει δύο άντρες στο σπίτι της κι έκαναν εξονυχιστική έρευνα. Οι παλιοί φόβοι ξαναζωντάνεψαν, κι άρχισα να έχω σοβαρές αμφιβολίες για το πως ήταν δυνατό να ξεφύγω από την αστυνομία, χωρίς ν' αναγκαστώ να εγκαταλείψω τη χώρα. Αλλά κάθε φορά που εξέταζα την περίπτωση να φύγω στο εξωτερικό, η σκέψη πως θα βρισκόμουν απεριόριστα εξόριστη σε κάποια άλλη χώρα, μου φαινόταν ακόμα πιο φριχτή από την προοπτική να με κλειδώσουν σ' ένα κελί. Στη φυλακή, τουλάχιστο, θα ήμουν πιο κοντά στο λαό μου, πιο κοντά στο κίνημα.
Όχι. Δε θ' άφηνα τη χώρα μου, αλλά θα μπορούσα ίσως να κάνω την Εφ Μπι Αι να πιστέψει πως είχα καταφέρει να φύγω. Το τελευταίο πράγμα που έκανα σ' αυτό το γυμνό διαμέρισμα του Μαιάμι ήταν μια δήλωση, που θα παραδινόταν σε κάποιον, που με την σειρά του θα την έδινε στον τύπο. Έγραψα για την νεανική, τη ρομαντική απόφαση του Τζόναθαν να πολεμήσει τις αδικίες του
σωφρονιστικού συτήματος, και για την τρομαχτική απώλεια που ήταν για μας ο θάνατος του στις 7 Αυγούστου στο Μάρτιν Κάουντυ. Δήλωνα την αθωότητά μου και, αφήνοντας να εννοηθεί ότι ήμουν κιόλας έξω από την χώρα, έδινα την υπόσχεση πως, όταν το πολιτικό κλίμα στην Καλιφόρνια θα γινόταν λιγότερο υστερικό, θα γύριζα πίσω, για να αντιμετωπίσω την δικαιοσύνη με το κεφάλι ψηλά. Στο μεταξύ - έγραφα - Ο ΑΓΩΝΑΣ ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΤΑΝ''
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου