Ήθελε με κάποιον να μιλήσει, μα ποιός μπορούσε να είναι αυτός; Η ακατάσχετη πολυλογία του, η υπερπήδηση από το ένα θέμα στο άλλο, οι άσχετες αναφορές σε γεγονότα και πρόσωπα του παρελθόντος του χωρίς καμία σύνδεση, καμία λογική αλληλουχία, τον είχαν αποξενώσει από κάθε γνωστό του ή φίλο, ίσως.
Μπορεί για αυτή την απομάκρυνση (sic) να υπήρχαν άλλοι λόγοι, μα μάλλον δεν θα ήθελε να το κουβεντιάσει ούτε καν με μένα που πάντα τον άκουγα με προσοχή όσο κουραστικός κι αν ήταν.
Απόψε με βρήκε χαλαρό μιας και ο κάματος της καθημερινότητας, γινόταν όλο και πιο βασανιστικός, και ξεκίνησε να μου μιλάει, με εκείνον τον χαρακτηριστικό μοναδικό του τρόπο, χωρίς να με βλέπει.
Ο κινηματογράφος ήταν που τον απασχολούσε, το μεράκι του που δεν μπόρεσε ποτέ να πραγματοποιήσει. Είχε παραμείνει θεατής όλα αυτά τα χρόνια κι αυτό λειτουργούσε σαν σαράκι που μόνο του προσπαθεί να καταφάει έναν ολόκληρο κορμό που είναι ήδη σάπιος και παρ' όλη την αηδία που του προκαλεί, αυτό συνεχίζει να προχωράει τρώγοντας .
Διηγόταν ταινίες που είχε δει μικρός σαν ήταν. Για να είμαι ακριβής όχι την υπόθεση τους, ούτε καν τον τίτλο τους δεν θυμόταν. Στεκόταν μάλλον στο συναίσθημα που του άφηνε το φιλμ μετά που το είχε δει κι αυτό από μόνο του είχε ένα ενδιαφέρον. Θύμιζε τα όνειρα που βλέπουμε μα δεν θυμόμαστε αλλά ωστόσο μας κάνουν ''κουρέλι'' ή μας ''ανεβάζουν''.
Άλλες στιγμές θυμόταν κάποιες λεπτομέρειες από φιλμ που είχε δει ακόμα και πριν από πολλά χρόνια, που ίσως να μην τις θυμούνταν σημαντικοί παράγοντες της ίδιας της ταινίας! Αυτό μου έδειχνε ξεκάθαρα, πως δεν ήταν ένας απλός θεατής και ίσως ήταν και η απόδειξη για το μεράκι που δεν έγινε πραγματικότητα. Ίσως!
Σήμερα για κάποιο λόγο που δεν μπορούσα να καταλάβω, είπαμε ήταν και η κούραση της μέρας, ήθελε οπωσδήποτε να μου μιλήσει για μουσική.
Όχι όποια νάναι, αλλά για κινηματογραφική μουσική. Αυτή που ντύνει τα φιλμ. Μου εξήγησε, έτσι όπως αυτός το καταλάβαινε, πόσο σπουδαίος είναι ο ρόλος της ''επένδυσης'' αυτής που της έδωσε μάλιστα και χαρακτηρισμό. Την είπε βασικό δομικό υλικό! Έπρεπε, είπε, ο σκηνοθέτης, για τον ίδιο λόγο που συνεργάστηκε με τον σεναριογράφο, να δώσει την αφορμή στον συνθέτη να αντιγράψει στο πεντάγραμμο το ίδιο το κείμενο του σεναρίου. Εκεί ήταν όλη η επιτυχία για το ίδιο το φιλμ.
Έλεγε πάρα πολλά που μου ήταν αδύνατον να τα παρακολουθήσω, μα από το ύφος του καταλάβαινα πόσο σπουδαία ήταν γι αυτόν, κι ας μην είχε την παραμικρή γνώση για την τεχνική είτε του φιλμ είτε του γραψίματος μιας νότας. Και βέβαια όλα αυτά, διακόπτονταν με το σιγανό, αλλά ιδιαίτερα τεχνικό του σφύριγμα κάποιας μελωδίας!
Ο Shigeru Umebayashi.
Ο Shigeru γεννήθηκε το 1951 σε μια επαρχιακή πόλη της Νότιας Ιαπωνίας. Η πόλη που γεννήθηκε είναι λιμάνι και γεωγραφικά βρίσκεται σχεδόν απέναντι από τις Κορεατικές ακτές που είναι σε απόσταση αναπνοής. Ίσως αυτό από μόνο του το γεγονός να εξηγεί κάποια πράγματα για τον χαρακτήρα του, που βέβαια δεν τα βρίσκεις κάπου γραμμένα στο διαδίκτυο, αλλά τα υποθέτεις από την δουλειά του ίδιου του καλλιτέχνη. Μέχρι το 1985, ήταν ο αρχηγός ενός rock συγκροτήματος που όμως διαλύθηκε, του ΕΧ.
Λίγο πριν την διάλυση του γκρούπ, άρχισε να συνθέτει μουσική για τον κινηματογράφο και τον αμέσως επόμενο χρόνο αναγνωρίστηκε το ταλέντο του εξ αιτίας της μουσικής που είχε συνθέσει για την ταινία Sorekara που κέρδισε τότε πολλά βραβεία.
Ο Ume, όπως είναι γνωστός, κέρδισε την διεθνή αναγνώριση για μουσικές που έγραψε σε ταινίες που κέρδισαν την προτίμηση αφ' ενός του κοινού κι αφ' ετέρου των κριτικών! Το 2008 δική του σύνθεση ''έντυσε'' το επίσημο ντοκιμαντέρ των Ολυμπιακών Αγώνων του Πεκίνου, ενώ από το 2010 παρουσιάζει τις μουσικές που έγραψε για τον κινηματογράφο σε διάφορα φεστιβάλ ανά τον κόσμο και σε άλλες συναυλίες.
Συνεργάστηκε με σκηνοθέτες διεθνούς κύρους κι όχι μόνο Ιάπωνες.
...κι ένα καταπληκτικό μαρς!
...για μια καλή Φίλη!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου