Δεκαεπτά μέρες μετά την μεγάλη και παγκόσμια γιορτή της Εργατικής Τάξης του 2017. Άλλη μια 24ωρη γενική απεργία προχωράει προς το τέλος της και θέλω να σημειώσω κάποια πράγματα. (Σκέψεις τις λένε οι γραμματιζούμενοι.)
Σ' αυτή την απεργία εγώ δεν συμμετείχα κι όταν δεν συμμετέχεις σε μια απεργία λέγεσαι ΑΠΕΡΓΟΣΠΑΣΤΗΣ, έτσι απλά για να εξηγούμαι.
Δεν θα κάνω καμία προσπάθεια να δικαιολογήσω την στάση μου. Νομίζω πως τα επιχειρήματα -οι λόγοι- που θα έπρεπε να με κάνουν κι εμένα να είμαι στους δρόμους, είναι πολύ περισσότερα από αυτά που θα επιχειρούσα ίσως να παραθέσω για να δικαιολογηθώ, για το αντίθετο που τελικά και έπραξα.
Πρέπει όμως κάποια στιγμή να μάθουμε όλοι μας και να ξεχωρίζουμε τους λόγους που κάνουν κάποιον να είναι απεργοσπάστης και να μην δικαιολογούμε την στάση του επειδή ακριβώς εκτιμάμε -αυτό που λένε πρότερος έντιμος βίος- αλλά αντίθετα, να παίρνουμε τέτοια μέτρα που θα τον κάνουν (τον απεργοσπάστη) στην επόμενη κινητοποίηση και ειδικά στην απεργία, να είναι δίπλα μας, στην πρώτη γραμμή.
Γιατί είναι φανερό, πως μετά από μια δεκαετία σχεδόν αντεργατικών , αντικοινωνικών μέτρων κάποιοι είναι απεργοσπάστες γιατί ακριβώς έχουν ιδιαίτερους λόγους να μην συμμετέχουν κι αυτοί πλέον είναι ευδιάκριτοι.
Αυτούς τους λόγους, που σχεδόν τους θεωρούμε μάλλον λογικούς και συνήθως κανακεύουμε και χτυπάμε στην πλάτη των απεργοσπάστη, δεν κάνουμε τίποτα ώστε να μην έχουν λόγο ύπαρξης την επόμενη ή τις επόμενες φορές.
Βρίσκουμε λογικό και μετράμε τους απεργούς στον δημόσιο τομέα ή στις υπηρεσίες της κοινής ωφέλειας και να μένουμε ευχαριστημένοι, αγνοώντας ή αποφεύγοντας να αναμετρηθούμε με την μηδενική σχεδόν συμμετοχή στον ιδιωτικό τομέα.
Δεν θα ισχυριζόμουν πως είναι εύκολη υπόθεση ή πολύ απλό να συμμετέχει κάποιος που απασχολείται στον δημόσιο τομέα ή σ' αυτό που λέμε ευρύτερο δημόσιο τομέα. Πιέσεις υπάρχουν και ασκούνται παντού. Άλλωστε και το Κράτος, αφεντικό είναι, δουλειά δίνει. Όμως σίγουρα οι συνθήκες είναι πολύ πιο διαφορετικές από τον ιδιωτικό τομέα.
Θα έλεγα πως το μέγεθος μιας γενικής απεργίας, είναι σωστό να το μετράμε υπολογίζοντας την συμμετοχή στον ιδιωτικό τομέα και μόνο ή τουλάχιστον με το μεγαλύτερο βάρος σ' αυτόν. Αλλά θα θεωρηθεί υπερβολή και θα διαμαρτυρηθούν οι συνάδελφοι εργαζόμενοι.
Θα έλεγε κανείς, πως υπάρχει μια πολύ μεγάλη αντίφαση σε ότι συμβαίνει σήμερα, σε σχέση με ότι ίσχυε πριν από 20 ή 30 χρόνια.
Ενώ οι συνθήκες σήμερα είναι πιο ευνοϊκές για να συμμετέχει κάποιος σε μια κινητοποίηση, αυτό δεν συμβαίνει.
Τα πρωτοβάθμια σωματεία είναι πλέον ανύπαρκτα, Εργατικές ενώσεις, ενώσεις προσώπων, κλαδικά συνδικάτα, είναι λέξεις μάλλον που παραπέμπουν στην ιστορία, στο παρελθόν. Όλο και πιο σπάνια πλέον συναντάς κάποιο πανό που να το υπογράφει κάποιο πρωτοβάθμιο σωματείο, πχ σύλλογος εργαζομένων στην τάδε επιχείρηση κλπ
Αυτό είναι ένα γεγονός που οι εκπρόσωποι των εργαζομένων στα β' θμια ή στα γ' θμια συλλογικά όργανα , το γνωρίζουν πολύ καλά. Όλοι το ξέρουμε. Αν από περιέργεια κάποια φορά δούμε τις λίστες ψηφισάντων στα εργατικά κέντρα και στις ομοσπονδίες θα εκπλαγούμε από την σύνθεση και από τον αριθμό τους. Όμως αυτό δείχνει να μην ενδιαφέρει κανέναν πια, γιατί αν στ' αλήθεια πόναγε τότε οι συνδικαλιστές (οι επαγγελματίες) θα βρίσκονταν κάθε μέρα στους χώρους εργασίας , έτσι απρόσκλητοι επισκέπτες όπως πρέπει, οι δε λοιποί εκτός από το να κανακεύουν και να λένε δεν πειράζει που δεν απέργησες, να ψάχνουν, τις αιτίες και να δίνουν ουσιαστική βοήθεια κι όχι άφεση στον απεργοσπάστη συνάδελφο.
Μ' αυτές τις σκέψεις στο μυαλό να με βασανίζουν, δούλεψα και σήμερα κι αυτό όχι απλά δεν μου άρεσε αλλά με έκανε να ντρέπομαι και να αναρωτιέμαι γιατί και για πόσο ακόμα εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι στα γκέτο του ιδιωτικού τομέα θα είναι ''μαγική εικόνα'' για τους επαγγελματίες συνδικαλιστές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου