"Μου λείπουν οι μελαγχολίες μου''

Κέντρο Υποδοχής και Φιλοξενίας Προσφύγων Σχιστού. (φωτ. Παν. Τζάμαρου Popaganda)

ΜΟΥ ΛΕΙΠΟΥΝ ΟΙ ΜΕΛΑΓΧΟΛΙΕΣ ΜΟΥ 

Μου λείπουν οι μελαγχολίες μου,

που κάθε μέρα αλλάζουν.

Τη μια μέρα κάτι βαρύ σαν βουνό κάθεται στην καρδιά μου.

Την άλλη είναι ο κόμπος στον λαιμό.

Μια, είναι το ποτάμι στα μάτια μου.

Και την άλλη γλυκό όνειρο στο μυαλό.

Οι μελαγχολίες που μεγάλωσαν και ψήλωσαν μαζί μου.

Και τώρα στα νιάτα μου

ανάμεσα στους ξένους και τις στεναχώριες

ζω πίσω από τα κάγκελα της λύπης

μέσα σε έναν ξένο κόσμο.

Ναι, εδώ ζω.

Αφορμή για τη μελαγχολία αυτές τις μέρες είναι η αβεβαιότητα.

Η αβεβαιότητα του μέλλοντος.

Εγώ όμως

σκέφτομαι τα παιδικά μου τα χρόνια...

Του Μοχάμαντ Μαχντί Χοσσαινί , 16 ετών, από την Κανταχάρ. "Μένω στην Αθήνα, στο κέντρο Φιλοξενίας προσφύγων στο Σχιστό. Το όνειρό μου είναι να απελευθερωθούν όλοι από τις λύπες τουςκαι να βρουν την χαρά και την ειρήνη που αναζητούν. Θέλω να γίνω νευροχειρουργός.

ΑΠΟΔΗΜΗΤΙΚΑ ΠΟΥΛΙΑ #2 22/7/2017 (αναδημοσίευση)