Τον Αλέξανδρο Λαμπρίδη και την αγαπημένη του συντροφιά, το Πολυφωνικό σύνολο "ΧΑΟΝΙΑ" τα γνώρισα πριν μερικά χρόνια, σε μια συναυλία συμπαράστασης που είχε οργανώσει ο Σύλλογος των Εργαζομένων στο Υπ. Πολιτισμού. Μέχρι τότε η επαφή μου με το Πολυφωνικό τραγούδι ήταν ελάχιστη όμως η πρώτη μου ''ζωντανή'' επαφή με συγκίνησε τόσο πολύ που σπάνια δεν θα ακουστεί στο σπίτι κάποιο τέτοιο τραγούδι. Στους φίλους μου που μιλάω για αυτό, τους εξηγώ πως δεν είναι απαραίτητο να έλκει κάποιος την καταγωγή του από την Ήπειρο για να του αρέσει αυτό το είδος του τραγουδιού. Άλλως τε είναι πολλά τα παραδείγματα που μας συγκινούν μουσικές άσχετες από την καταγωγή μας για να μην πω ιδιαίτερα περίεργες.
Προχτές στο κηπάκι της Τσαμαδού, βρέθηκα πάλι σε απόσταση αναπνοής από τους Χάονες κι έτσι μου δόθηκε η ευκαιρία, για να πω την αλήθεια το επιδίωξα, να ακούσω μια μια τις φωνές. Μέσα στην καρδιά μου αντηχούσε το σύνολο και στην ψυχή μου κάθε φωνή ξεχωριστά.
Νομίζω πως αν το καταφέρεις αυτό, μόνο τότε θα νιώσεις το πολυφωνικό. Μόνο τότε θα σου μιλήσει στην ψυχή και τότε σίγουρα θα τ΄αγαπήσεις.
Δεν θα ήταν υπερβολή να σας πω, πως μερικές φορές κλείνω τα μάτια και οι φωνές τους με ταξιδεύουν σε μέρη που θα ήθελα να τους δω, να τους ακούσω, έτσι πιασμένους όλους αντάμα, να ψέλνουν! Σε τόπους που οι φωνές τους θα αγκαλιάζουν την φύση και θα σε ανεβάζουν.
Όλα όσα έχω ακούσει μου αρέσουν. Το κάθε ένα έχει κάτι να μου πει. Έχει την δική του ιστορία, την χαρά, την λύπη, τον στεναγμό. Κάτι... και το κάθε ένα ακούγεται σε διάφορες παραλλαγές, ανάλογα με τον τόπο που τραγουδιέται και την συντροφιά ίσως που το λέει ή ίσως και την περίσταση.
Ένα λατρεμένο είναι αυτό, γιατί σ΄αυτό ακούγεται κι ο αγαπημένος κυρ Αχιλλέας Χαλκιάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου