Κάθε φορά που κινδυνεύει η ελευθερία της συνείδησης κινδυνεύει η ίδια η ανθρωπότητα.

 Και μόνον η ''συνύπαρξη'' κάτω από την ίδια στέγη της Βουλής των Ελλήνων, (πολύπερισσότερο τα χαμόγελα κ' οι χειραψίες, κι ακόμα πιο πολύ, η συμφωνία απόψεων σε μεθόδους και στόχους), ενός ''αρχηγού'' ελληνικού μεταπολεμικού κόμματος, με κείνον που τον έστελνε εξορία επί Μεταξά, αρκεί, σαν μια ελάχιστη δειγματοληψία, να μας αποκαλύψει όλη την κατάπτωση της πολιτικής ζωήςστη χώρα μας, τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια - για να μην επεκταθούμε. Αυτή η μόνιμη και ''οικεία'' εκτροπή απ' την ομαλή, την υγιή κοινονικοπολιτική ζωή, πήρε, μετά το ιουλιανό πραξικόπημα, διαστάσεις και οξύτητα, που, ασφαλώς, πρέπει να μας ανησυχούν. Η αντικομμουνιστική υστερία που χρόνια τώρα, τεχνητά και πέρα από κάθε ανθρώπινο αίσθημα, τροφοδοτείται με πτωματολογίες και κονσερβοκούτια, δίνει τη θέση της, στις μέρες μας, σ' έναν ανοιχτό και αδιάντροπο πόλεμο ενάντια σε κάθε μορφή Δημοκρατίας, ακόμα και στην πιο αναιμική. Η δίκη ''Ασπίδα'' είναι το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση: διωγμός όχι πια των κομμουνιστών, μα όλων των αντιφρονούντων. Ελπίζω και οι πιο ''δύσπιστοι'' δημοκράτες να παίρνουν τώρα το μεγάλο τους μάθημα.

Οι πνευματικοί άνθρωποι, λογοτέχνες και καλλιτέχνες, είναι οι εκφραστές, και θεματοφύλακες , της μεγαλύτερης ανθρώπινης δημιουργίας μέσα στην ιστορία: της συνείδησης, που, εξ άλλου διαφορίζει τον άνθρωπο απ' ολόκληρη την υπόλοιπη φύση. Κάθε φορά που κινδυνεύει η ελευθερία της συνείδησης κινδυνεύει η ίδια η ανθρωπότητα, οι επιτεύξεις της, οι κατακτήσεις της, οι προοπτικές της - η  ιστορία και το μέλλον της. Με τη στάση τους σήμερα, οι πνευματικοί άνθρωποι του τόπου μας είναι σα να λένε ''ναι'' ή ''όχι'' στην επιστροφή του ζώου που μας απειλεί, (γιατί δεν φαντάζομαι να θεωρούνται ανθρώπινα, ο χορός, λόγου χάρη, γύρω από τα βιβλία που καίγονται, ή η επέλαση των τρικύκλων μέσα στους δρόμους του 20ου αιώνα). Πολλά, ίσως, χωρίζουν τους πνευματικούς ανθρώπους: καταγωγή, ιδέες, απόψεις, ακόμα, μπορεί και η ιδεολογία. Μα τους ΕΝΩΝΕΙ και ΑΠΟΛΥΤΟ: η έκφραση και η υπεράσπιση εκείνων που πιστεύουν. μια καινούργια δικτατορία, πέρα απ' τις εθνικές και οικονομικές καταστροφές, δεν πρόκειται ν' αφήσει περιθώρια ΛΟΓΟΥ παρά μόνο στους εγκωμιαστές του καθεστώτος. Αν η φιλοδοξία μας, σαν πνευματικών ανθρώπων, είναι να τελειώσουμε τις ασήμαντες μέρες μας μ' ένα δοκίμιο ''περί βλακείας'' , τότε δεν έχουμε παρά να το γράψουμε. (Το γνώθι σ' αυτόν, εξ άλλου, είναι υπέρτατη αρετή). Αν όμως πιστεύουμε σ' ότι πιο ιερό και αναντικατάστατο έχει η ανθρώπινη ζωή: την ελευθερία της σκέψης, τότε υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να εμποδίσουμε την κάθοδο των βαρβάρων , χιλιάδες τρόποι να υπερασπίσουμε ''την τιμή και την πεποίθηση μας'', απ΄το έντυπο ως το ''καυτό πεζοδρόμιο''.

Τάσος Λειβαδίτης 

παραμονές του Απριλιανού πραξικοπήματος στην Επιθεώρηση Τέχνης