ΤΡΙΜΕΛΕΣ ΠΛΗΜΜΕΛΕΙΟΔΙΚΕΙΟΝ

Ο Ασημάκης Πανσέληνος (δεξιά) με το φίλο του Αλέκο Α. στη Μυτιλήνη, σε ηλικία 26 ετών . “Ναβάγια της ζωής” έχει γράψει αυτοσαρκαστικά στο πίσω μέρος της ...

" Ο αείμνηστος Ασημάκης Πανσέληνος, λογοτέχνης και νομικός, υπήρξε δικηγόρος της ''Εργατικής Βοήθειας'' στη διάρκεια της δεκαετίας του 1930. Μ' αυτή του την ιδιότητα υπεράσπιζε στα δικαστήρια τους απεργούς εργάτες τους διωκόμενους για παράβαση του νόμου 4229 <περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος>, του περίφημου <ιδιώνυμου> του Βενιζέλου.

Με το Ιδιώνυμο, που απαγόρευε την κομμουνιστική ιδεολογία, οι αρχές συλλαμβάνανε κατά εκατοντάδες τους απεργούς εργάτες και τα Τριμελή Πλημμελειοδικεία, τους δικάζανε με τη συνηθισμένη ταρίφα δύο χρόνια φυλακή και δύο εξορία απ' όπου, με τις κακουχίες, την πείνα και τη φυματίωση που θέριζε τότε, πολλοί δε γυρίζανε ποτέ. Έτσι, ένα πλημμέλημα αρκούσε για την εξόντωση αγωνιστών.

Ο Α.Ν. 509/1947 του εμφυλίου πολέμου (κακούργημα) που καθήμαζε την Ελλάδα, (<Οι δια παντός μέσου επιδιώκοντες την ανατροπή του πολιτεύματος και του κρατούντος κοινωνικού συστήματος και την απόστασιν μέρους εκ του όλου της επικρατείας>κλπ), ήταν στο ίδιο πνεύμα του Ιδιωνύμου, έτσι που αυτό μπορεί να θεωρηθεί προπομπός του.  "Είναι το νέο ιδιώνυμο'', έλεγε για τον 509 κάποιος παλιός αγωνιστής.

Το Τριμελές Πλημμελειοδικείον του Πανσέληνου είναι εμπνευσμένο από τη δικαστική του πείρα στον αγώνα κατά του Ιδιώνυμου."  Βαγγέλης Σακκάτος

ΤΡΙΜΕΛΕΣ ΠΛΗΜΜΕΛΕΙΟΔΙΚΕΙΟΝ

Πάνω στην ξύλινη έδρα καθισμένοι,

μια γνώμη, μια καρδιά ευχαριστημένη,

τρεις ομοιόμορφοι, ήσυχοι ανθρωπάκοι

κι ο εισαγγελέας, με Φαίρμπανξ μουστακάκι!

Ένας εργάτης κάθεται στο μπάγκο,

από ένα σπάγγο, κρέμεται ο Χριστός

κι απ' το Χριστό κρέμεται, δίχως σπάγγο,

το Καθεστώς!

''Εσύ είσουν αρχηγός στην απεργία'';

''Αυτό για μένα θα είτανε τιμή''.

''Και τι σας φταίει το Κράτος κι η Θρησκεία'';

''Βοηθούν όσους μας κλέβουν το ψωμί''!

Ο πρόεδρος είναι μάνα στη δουλειά του

κι είναι αυστηρός στα ήθη και στους τρόπους,

κοιτάει το νόμο μέσα απ΄ τα γιαλιά του

και μέσα από το νόμο τους ανθρώπους.

''Δύο χρόνια φυλακή και δύο εξορία''!

και τον ακούει εργάτης καθιστός,

κλαίει μια γριούλα με ήρεμη πικρία,

μειδιά κάτου απ' τη σκόνη ο Χριστός.

Πάνω στην ξύλινη έδρα καθισμένοι,

μια γνώμη, μια καρδιά ευχαριστημένη,

δικάζουμε τον κλέφτη, τον αλήτη

κι απέ παίρνουν το τραμ και πάνε σπίτι.

Τρων και μιλάν για το Άδικο με πάθος,

διδάσκουν τα παιδιά τους ηθική,

βέβαιοι αυτοί πως είναι κατά βάθος

πιο τίμιοι απ' όσους κλείουν στη φυλακή.

από τη συλλογή ''Μέρες οργής'' -Γλάρος- Αθήνα 1945