Η Ruby Peterkin στην Θεσσαλονίκη

 

Η Ruby Peterkin ως τα 24 της χρόνια ζούσε στο Toronto του Καναδά. Τα επίσημα Αρχεία κι η Βιβλιοθήκη δεν μας δίνει πληροφορίες για το πως ήταν τα πρώτα 24 χρόνια της ζωής της, ούτε και κάτι παραπάνω για την οικογένεια της, παρά μόνο κάτι λίγα για τις σπουδές της, κάποιες φωτογραφίες και μερικές επιστολές γραμμένες απ' την ίδια και σταλμένες στην αδελφή της Irene.

Αυτό που μπορώ να υποθέσω είναι ότι η ασφικτικά συντηρητική  κοινωνία του Βρετανικού Toronto των αρχών του αιώνα, την έσπρωξε να κάνει σπουδές στην νοσηλευτική, ελπίζοντας σε ένα καλλίτερο μέλλον. Κι αυτό το καλλίτερο μέλλον, μετά την αποφοίτηση της το 1915 την έφερε στο 4ο Γενικό Νοσοκομείο του Μόντρεαλ, εκπαιδευόμενη νοσοκόμα, αλλά μακριά από την οικογένεια της.  

Όμως ο Μεγάλος Πόλεμος είχε ήδη ξεσπάσει στην Ευρωπαϊκή ήπειρο κι έτσι από τον βορρά της Αμερικανικής ηπείρου, βρέθηκε να υπηρετεί στην ανατολή της Ευρώπης, στο Βρετανικό (;) στρατιωτικό νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης.

Έτσι λοιπόν, στα Αρχεία της Βιβλιοθήκης του Καναδά, βρίσκει κανείς, γράμματα που έστειλε στην αδελφή της Irene αλλά και φωτογραφίες από την περίοδο που υπηρέτησε στο νοσοκομείο αυτό.

Στις 20 του Ιούνη του 1915, της γράφει:

Ήμαστε μια βδομάδα εδώ και μοιάζει με ένα μήνα.

Σε άλλη της επιστολή της γράφει, πως δεν χάνει την ευκαιρία, στον ελεύθερο της χρόνο, μαζί με άλλες κοπέλες, με κάποιο υπηρεσιακό αυτοκίνητο, να κάνει βόλτες στην πόλη και στην κοντινή ύπαιθρο όταν αυτό είναι εφικτό. 

Η διαβίωση και η εργασία σ' ένα νοσοκομείο εκστρατείας δεν είναι εύκολη υπόθεση. Ιδιαίτερα αν είσαι υποχρεωμένη να συμβιώνεις με συναδέλφους από την μητρόπολη της Κοινοπολιτείας, που όπως και να το κάνεις δεν έχουν και την καλλίτερη άποψη για σένα. 

"In fact, I fear the Eng[lish] sisters do not love us. You see we have two stars and they hadn't [sic], and altho [sic] they spend a great deal of time in assuring us that they "rank as officers" it is not as convincing as those two stars".

Έγραφε στην Irene...

H ζωή σαν νοσοκόμα σ' ένα νοσοκομείο εκστρατείας, δεν είναι εύκολη. Υπάρχουν ελλείψεις που κάνουν την διαβίωση της δύσκολη ακόμα και στις πιο μικρές λεπτομέρειες. Το νερό είναι λιγοστό, το φαγητό επίσης, ενώ το κόστος είναι κάπως δυσβάσταχτο παρά την βέβαιη αμοιβή της. Παρ' όλα αυτά γράφει στην Irene...

"we are having the time of our lives and I wouldn't have missed it for anything"

...τένις στην Καλαμαριά

Στα τείχη της Θεσσαλονίκης

Φωτογραφίες και πληροφορίες από την Βιβλιοθήκη και τα Εθνικά Αρχεία του Καναδά.