50 χρόνια από τη δολοφονία του Victor Jara ή πώς «φεύγουν» οι δειλοί

Το είδαμε να συμβαίνει μετά την Δίκη της Νυρεμβέργης ή αυτής των εγκληματιών πολέμου στο Τόκυο. Εγκληματίες που είχαν καταδικαστεί, βρέθηκαν πολύ σύντομα να κυκλοφορούν ελεύθεροι. Άλλοι πιο πονηροί, συνέχισαν την ελεεινή ζωή τους αλλάζοντας πατρίδα κι όνομα. 
Δικτάτορες, δυνάστες και φονιάδες των λαών, έχει καταγραφεί στις μαύρες σελίδες της ιστορίας και στις συνειδήσεις των ελεύθερων ανθρώπων, δεν τιμωρήθηκαν ποτέ για τα κάθε μορφής εγκλήματα τους. 
Πως να το εξηγήσεις αυτό; 
Ξεχνάει ο βασανισμένος;

Συγχωρεί;

Εμπιστεύεται μήπως την Δικαιοσύνη γι' αυτό που πρέπει να κάνει και μετά συνεχίζει τη ζωή του παλεύοντας να επουλώσει βαθιά ή όχι τραύματα;

Δεν ξέρω.

Η ουσία είναι μία.

Οι δυνάστες και φονιάδες των λαών, ποτέ δεν τιμωρούνται όπως κι όσο πρέπει ή κι αν ακόμα τιμωρηθούν, παραμένουν αμετανόητοι και το κυριότερο, δειλοί. Ναι, δειλοί! Γιατί εκτός των άλλων, η πράξη της φυσικής εξόντωσης του αντιπάλου σου, κρύβει δειλία.

Μια τέτοια περίπτωση ατιμωρησίας, γιατί πως αλλιώς θα μπορούσε κάποιος να την χαρακτηρίσει, είναι αυτή του  φασίστα δολοφόνου δικτάτορα Augusto Pinochet του γνωστού Πινοτσέτ.

Γαντζωμένος σε κάθε μορφή εξουσίας που θα του έδινε την δυνατότητα της ατιμωρησίας για τα εγκλήματα που διέπραξε, πέθανε σχεδόν πλήρης ημερών, στη διάρκεια εγχείρησης καρδιάς, σε μια ύστατη προσπάθεια να σώσει το τομάρι του, γιατί είναι γνωστές σε όλους οι προσπάθειες του να μην εκδοθεί και δικαστεί στην πατρίδα του για τα εγκλήματα του. Ο δειλός στρατηγός! 

Αυτός, είναι μόνο ένα παράδειγμα. Στην ιστορία έχουν ή όχι έχουν καταγραφεί δεκάδες αν όχι εκατοντάδες τέτοιου τύπου, ατιμώρητων δειλών.

~~~~~~~~~~~

Αύριο,  στις 16 του Σεπτέμβρη, όλοι οι αγωνιστές της Δημοκρατίας, οι Κομμουνιστές, παντού στην Χιλή και σε όλο τον ελεύθερο κόσμο, θα τιμήσουν τη μνήμη του κομμουνιστή αγωνιστή, ποιητή, συνθέτη και τραγουδιστή Victor Jara, που δολοφονήθηκε πριν από 50 χρόνια ακριβώς, στο στάδιο της Χιλής, από στρατιωτικούς του δικτατορικού φασιστικού καθεστώτος Πινοτσέτ.

Αν κι όπως φαίνεται, οι ακριβής συνθήκες της δολοφονίας του, δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένες, το βεβαιώνει άλλωστε σε κάποιο βαθμό και η σύντροφός του Joan Jara, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι για κάποιους από αυτούς που υπήρξαν πρωταγωνιστές στην δολοφονία του Victor αλλά κι άλλων συντρόφων του, την ίδια μέρα και τις επόμενες.

Όταν η Joan Jara παρέλαβε το άψυχο σώμα του Victor, ήρθε αντιμέτωπη με ένα φρικτό θέαμα. Βέβαιοι πως ήταν οι νικητές κι οι επικυρίαρχοι, παράδιναν δίχως την παραμικρή φροντίδα τις σωρούς των νεκρών θυμάτων τους, κι αυτό όταν υπήρχαν και δεν τις είχαν εξαφανίσει. Αυτό, το νεκρό πια σώμα, είχε το πρόσωπο γεμάτο από ξεραμένα αίματα, τα χέρια και τα πόδια με άσχημο τρόπο κακοποιημένα, το σώμα γεμάτο μελανιές και αρκετές τρύπες από σφαίρες σχεδόν παντού. Ο Victor Jara κι ο σύντροφος του στο Κόμμα Littré Quiroga Carvajal είχαν δολοφονηθεί την ίδια μέρα, στο ίδιο σημείο, από τα ίδια χέρια. Κι αυτά δεν ήταν άλλα από μερικούς απλούς στρατιώτες μαζί με τους επικεφαλείς αξιωματικούς τους. Αυτοί, οι γενναίοι πολεμιστές των πεδίων των μαχών, με τα δεκάδες παράσημα που κοσμούν τα στήθη τους, ποτέ δεν δέχτηκαν την συμμετοχή τους παρά τα συντριπτικά σε βάρος τους στοιχεία. 

...μεμονωμένες φωτογραφίες δεν βρέθηκαν στο διαδίκτυο

Τι απέγιναν όμως όλοι αυτοί  διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στο φόνο ή στα φονικά, άμεσα ή έμμεσα; 

Οι καταγγελίες για τα εγκλήματα και για τον φόνο του V.J. από το 1978, αν και ήδη καταδικασμένα στην συνείδηση κάθε Δημοκράτη παντού στη Γη, άρχισαν να διερευνώνται από την Χιλιάνικη δικαιοσύνη μόλις το 1998 μετά την σύλληψη του δικτάτορα Πινοτσέτ στο Λονδίνο το 1998! 

Η τύχη του δικτάτορα είναι πλέον γνωστή. Όμως παρέμειναν ατιμώρητοι μερικοί από τους πρωταγωνιστές φυσικούς αυτουργούς του εγκλήματος αλλά και πολλών άλλων!

Σχεδόν 50 χρόνια μετά, το Ανώτατο Δικαστήριο της Χιλής, εξετάζοντας και πάλι την υπόθεση των 5000 συλληφθέντων πολιτών που αιχμαλωτίστηκαν στο Στάδιο της Χιλής αμέσως μετά το πραξικόπημα, εξέδωσε την απόφαση του, δεν μπορούσε παρά να είναι καταδικαστική. Το Ποινικό Τμήμα θεώρησε ένοχους για ανθρωποκτονία και απαγωγή και καταδίκασε σε 15 χρόνια και 10 χρόνια μερικούς από τους στρατιωτικούς που θεωρήθηκαν υπεύθυνοι για τον φόνο του Victor Jara, ανάμεσα σ' αυτούς και έναν στρατιωτικό εισαγγελέα. 

Ποιοι ήταν αυτοί, ποιός ήταν ο ρόλος του καθενός;

Ας δούμε κάποιες πληροφορίες για μερικούς απ' αυτούς, όπως τις διαβάσαμε στην Ισπανική El Pais πριν λίγες μέρες.

Ο Raul Anibal Jofre Gonzalez  75 χρονών σήμερα  καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλάκιση για την συμμετοχή του στις δολοφονίες και 10 χρόνια για τις απαγωγές των πολιτών.  Αρνήθηκε φυσικά την συμμετοχή του όπως όλοι οι κατηγορούμενοι, όπως όλοι οι δειλοί όταν φτάνουν να λογοδοτήσουν μπροστά στην Δικαιοσύνη έστω και καθυστερημένα.

Το Δικαστήριο  τον θεώρησε υπεύθυνο γιατί από την  θέση του στο Διοικητήριο του Σταδίου/Στρατοπέδου, είχε ενεργή συμμετοχή στον παράνομο εγκλεισμό των θυμάτων. Στην απόφαση του Δικαστηρίου έχει καταγραφεί πως ο απόστρατος Ταξίαρχος σήμερα των τεθωρακισμένων του Στρατού, συμμετείχε σε όλες τις αποφάσεις που αφορούσαν τους κρατούμενους και είχε όλη την ελευθερία κίνησης και δράσης μέσα στο Στάδιο, όπως κατέθεσαν πρώην κρατούμενοι αλλά και συγκατηγορούμενοι του, οι οποίοι και πρόσθεσαν πως συμμετείχε ενεργά σε βασανιστήρια και ανακρίσεις και συντόνισε την επιλογή των κρατουμένων που αργότερα μεταφέρθηκαν στο Estadio Nacional του Σαντιάγο. 

Ο Edwin Armando Roger Dimter Bianchi, ήταν ήδη υπολοχαγός του στρατού εκείνον τον Σεπτέμβρη του '73. Το Δικαστήριο κατέληξε στο συμπέρασμα πως συμμετείχε στην απαγωγή του Victor Jara κι αργότερα συνηγόρησε στην εκτέλεση του, συμφωνώντας με την απόφαση του διοικητή του Σταδίου Mario Manriquez. Στο δικαστήριο επίσης αποδείχτηκε ότι ο κατηγορούμενος βρισκόταν και δρούσε στο Στάδιο/Στρατόπεδο από τις 12 ως και τις 15 του Σεπτέμβρη και αναγνωρίστηκε από τους μάρτυρες ότι είχε επιτεθεί βίαια σωματικά αλλά και ψυχικά στους κρατούμενους. Οι εναντίον του μαρτυρίες ήταν συντριπτικές για τον χαρακτήρα του και την δράση του στο πραξικόπημα. Συμμετείχε ενεργά στις διαδικασίες της επιλογής των συλληφθέντων από τις πρώτες μέρες κι απολάμβανε την εξουσία που του έδινε το περίστροφο που είχε πάντα μαζί του.

Ο Nelson Edgardo Haase Mazzei, ο 77χρονος απόστρατος συνταγματάρχης σήμερα, αρνιόταν πάντα κάθε κατηγορία. Και δειλός και ψεύτης όπως κάθε δυνάστης κι υπηρέτης φασιστικού καθεστώτος. Οι συγκατηγορούμενοι του Dimter και Jofre τον θυμόντουσαν υπολοχαγό στο στάδιο γεγονός που επιβεβαιώθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο καθώς ήταν στέλεχος της διοίκησης του στρατοπέδου. Επιπλέον υπήρξαν και μαρτυρίες ότι συμμετείχε με κάποιο τρόπο στην δολοφονία του Victor Jar, που επιβεβαιώθηκαν από συναδέλφους του που υπηρετούσαν στην DINA την μυστική αστυνομία του Πινοτσέτ καθώς ήταν έμπιστο τσιράκι του επικεφαλής της συνταγματάρχη Manuel Conteras.

O Ernesto Luis Bethke Wulf από το Βαλπαραΐσο απόστρατος αντισυνταγματάρχης σήμερα, ήταν υπολοχαγός τότε σε μια μηχανοκίνητη μονάδα τον Σεπτέμβρη του '73.

Ο υπολοχαγός τοποθετημένος στο Στάδιο εκτελούσε χρέη αρχιφύλακα κατά κάποιο τρόπο κι από την θέση αυτή, σύμφωνα με καταθέσεις μαρτύρων περιγράφεται ως ιδιαίτερα σκληρός. Κάποια φυσικά του χαρακτηριστικά, όπως το ύψος του και η βροντερή φωνή του, τον έκαναν να καυχιέται κι επιβεβαίωνε την βλοσυρότητα του εκφωνώντας ομιλίες με πολιτικό χαρακτήρα, αντικομουνιστικές φυσικά. Ιδιαίτερα βίαιος όπως ήταν, μια μέρα άρπαξε το τουφέκι από έναν στρατεύσιμο και κατεβάζοντας το με ορμή στο κεφάλι ενός κρατούμενου, ούρλιαξε "έτσι να το κάνεις αυτό" αποδεικνύοντας την βίαιη και βάρβαρη φύση του.

O Juan Renan Jara Quintana γνωστός και ως "Indio chico", τον Σεπτέμβρη του '73 ήταν υπολοχαγός στο σύνταγμα Esmerlalda, όταν τοποθετήθηκε σε ένα απόσπασμα στο Σαντιάγο. Αναγνωρίστηκε η παρουσία του στο στάδιο, από πολλούς μάρτυρες στο Δικαστήριο. Καθώς ήταν επικεφαλής στρατιωτικού τμήματος, του δόθηκε ένα γραφείο στο υπόγειο του Σταδίου όπου μαζί με έναν βοηθό, έκανε ανακρίσεις και βασανιστήρια σε κρατούμενους. 

~~~~~~~~~~~

Στα εγκλήματα, στις δολοφονίες που έγιναν εκείνον τον Σεπτέμβρη του '73 στο Στάδιο της Χιλής, πήραν μέρος πολλοί στρατιωτικοί υπερασπιστές του δικτατορικού φασιστικού καθεστώτος του Πινοτσέτ. Σε ένα γραφτό που σκοπό έχει να θυμίσει την δολοφονία του Victor Jara, δεν θα μπορούσαν να αναφερθούν όλοι οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί αυτής αλλά μόνο οι βασικοί. 

Ξεχωριστή όμως είναι η περίπτωση του Herman Carlos Chacon Soto. Του απόστρατου Ταξίαρχου, που μόλις πριν λίγες μέρες επιβεβαίωσε το γεγονός ότι οι δειλοί, δεν πέφτουν στα πεδία των μαχών, αλλά, λιποτακτούν μπροστά στον κίνδυνο να πληρώσουν για τα εγκλήματα τους που έκαναν ενάντια σε άοπλους  αθώους. 

Ο Hernan Soto, ήταν επιφορτισμένος με την φύλαξη της εξωτερικής περιμέτρου του Σταδίου της Χιλής. Όπως όμως οι ύαινες όταν μυρίσουν φρέσκο αίμα, τρέχουν να αρπάξουν ένα κομμάτι σάρκας, έτσι, όπως καταγράφτηκε στην απόφαση του Δικαστηρίου, έχοντας γνώσεις τακτικής και πληροφοριών, είχε την ευκαιρία -και δεν την άφησε να πάει χαμένη- να συμμετέχει στην εξέλιξη πολλών ανακρίσεων κρατουμένων στο Στάδιο. Η γνώσεις του τον βοήθησαν να “κατατάξει” τους αιχμαλώτους και να τους διαχωρισει ανάλογα με τον βαθμό επικινδυνότητάς τους και να τους οδηγήσει στο τελικό στάδιο της ανάκρισης. 

Από τις έρευνες του δικαστηρίου αλλά κι από τις καταθέσεις στη δίκη, αποδείχτηκε πως οι σφαίρες που τρύπησαν το σώμα του Victor Jara, είχαν βγεί από των 9 mm Steyer του τότε ταγματάρχη Herman Soto.

Επτά πρώην στρατιωτικοί, καταδικασμένοι για τις δολοφονίες των Victor Jara και Littre Quiroga, με τα κατορθώματα τους κατάφεραν να φτάσουν στις πιο ψηλές βαθμίδες του στρατεύματος κι όντας καταδικασμένοι, δεν είχαν εκτίσει ποτέ τις ποινές τους.

Πριν από λίγες μέρες και πλησιάζοντας την μέρα που θα τιμήσουμε την μνήμη του Victor Jara, 50 χρόνια από την δολοφονία του, η δικαστική αστυνομία του Las Condes, έφτανε στο σπίτι του Soto για να τον συλλάβει και να τον οδηγήσει στις φυλακές όπου θα πλήρωνε για τα εγκλήματα του.

Την ποινή του όμως δεν θα την εκτίσει. 

Το θλιβερό ογδονταεξάχρονο γεροντάκι, ο απόστρατος ταξίαρχος που με το πιστόλι του σκόρπαγε τον θάνατο στους κρατούμενους του σταδίου της Χιλής, δεν πέρασε ποτέ το κατώφλι των φυλακών. Με κάποιο γελοίο πρόσχημα, κατάφερε να επιστρέψει στο διαμέρισμά του και με το περίστροφο που πάντα είχε στο σπίτι του, αυτοκτόνησε.